Miradouros
Ik blijf mijn hele leven reizen ...
Ik volg de wegen van de twijfel ...
Tussen de liefde en de leegte
Stef Bos
Yvette, Herman, Betty en ik ... iets na de middag staan we in de luchthaven. Op 28 mei. De dag na de grote "Belgocontrol stroompanne". Maar alles lijkt rustig. Vlucht SN6407 van Portugalia heeft maar een klein half uurtje vertraging. Ook tijdens de vlucht weinig wat het vermelden waard is, het uitdelen van een Ebola gezondheidsfolder door de crew en het uitgieten van een flesje mango-sap over broek en fleece van één van mijn reisgenoten niet te na gesproken.
Zachte landing. Shuttle-busje nemen om 500 meter verder bij Avis/Budget te worden gedropt. Aanschuiven, dan ... administratie, formaliteiten, aanbod tot nog eens een extra verzekering afslaan en uiteindelijk Renault Megane in ontvangst nemen. Op naar Castelo do Paiva en ons hotel. Met Tom-Tom vind je het hotel vlot na een uurtje "bollen" ... In het groen aan een bocht in de Douro. WYSIWYG: What You See (via Internet) Is (inderdaad) What You Get. Tijd om het hotel, menu en wijnkaart te ontdekken. Verder zonder woorden.
Yvette, Herman, Betty en ik ... iets na de middag staan we in de luchthaven. Op 28 mei. De dag na de grote "Belgocontrol stroompanne". Maar alles lijkt rustig. Vlucht SN6407 van Portugalia heeft maar een klein half uurtje vertraging. Ook tijdens de vlucht weinig wat het vermelden waard is, het uitdelen van een Ebola gezondheidsfolder door de crew en het uitgieten van een flesje mango-sap over broek en fleece van één van mijn reisgenoten niet te na gesproken.
Zachte landing. Shuttle-busje nemen om 500 meter verder bij Avis/Budget te worden gedropt. Aanschuiven, dan ... administratie, formaliteiten, aanbod tot nog eens een extra verzekering afslaan en uiteindelijk Renault Megane in ontvangst nemen. Op naar Castelo do Paiva en ons hotel. Met Tom-Tom vind je het hotel vlot na een uurtje "bollen" ... In het groen aan een bocht in de Douro. WYSIWYG: What You See (via Internet) Is (inderdaad) What You Get. Tijd om het hotel, menu en wijnkaart te ontdekken. Verder zonder woorden.
De oevers van de Douro blijken onverwacht groen bebost, steil en hoog met voortdurend kronkelende wegen en regelmatig "miradouros" (uitkijkpunten) die een weids overzicht over de vallei bieden. De zon schijnt, 't is zo'n 25° C en we hebben tijd. Maar een kaart van de streek ontbreekt nog: “de achterbank” kan ons traject niet volgen. Pitstop dus in Cinfaes waar we in een lokale krantenwinkel een kaart van Norte de Portugal bemachtigen. Dat zal ons later nog meer dan we nu denken van pas komen. Nog even waterflesjes kopen. Een Pingo (espresso met melk) of café (espresso) drinken, staand aan een bar tussen de "locals". En verder: naar Santa Maria de Cárquere, een klooster waarvan alleen nog een kerk rest (zijn ze aan het restaureren), een monumentale boog en een kerkhof en een grafkapel met 4 stenen tombes.
Hier vergeten ze de doden niet: op alle graven staan verse bloemen, vermoedelijk niet ouder dan één of twee dagen (met deze warmte en in de volle zon moeten ze zeer snel verwelken). Pittoreske omgeving met andermaal vergezichten over de Douro-vallei. D'er is een bron: het water stroomt in een grote opvangbak met goudvissen. En er staan twee glazen uitnodigend te wachten op een drinker ... het water is heerlijk koel maar mijn reisgenoten voorspellen me onheilspellende buikproblemen.
GPS-ontvanger die tevens stroom levert aan de iPhone valt uit .... Geen electriciteit, geen techniek meer! We zijn aangewezen op onze toch wel summiere kaart van de streek. Resultaat: na een tijdje blijken we aan het terugrijden te zijn! Terug draaien, dan met kaart en afgaand op de schaarse wegwijzers proberen Lamego te bereiken. De bossen hebben plaats gemaakt voor uitgestrekte wijgaarden. Hier groeit de Vinho Verde en Douro wijn!
Plots een wegwijzer naar "Vila Pouca", het dorp uit het gelijknamige boek van Gerrit Komrij waarover ik mijn reisgezelschap zonet heb verteld? Maar er blijken 6 Vila Pouca's in Portugal te zijn .... blijft onopgehelderd, dus.1 We passeren een dorp waar er een Festival do Cereja (kersen-festival) is. Inderdaad de wegen zijn hier afgelijnd met overladen kersenbomen. 't Is ook het brem bloeiseizoen: metershoge bremstruiken staan diep-geel te blinken in de zon. En plots ... een slang die over de weg kronkelt! Gelukkig kunnen we tijdig stoppen.
Het bochtenwerk op en af de oevers eist inmiddels zijn tol: op de achterbank is het verdacht stil geworden. Twee passagiers ongezond. Maag in de knoop! Hadden ze niet beter van het bronwater gedronken?
't Is al ruim na de middag als we Lamego bereiken. Parkeren aan een parkje en snel op een terrasje in de schaduw iets fris drinken. Een terrasje waar we niet allen vestimentair (toeristen!) uit de toon vallen maar ook qua leeftijd. Overal zitten, hangen, stoeien, vrijen jongeren ... 't zal hier ook examenperiode zijn. Mannen in fluo-hesjes bezemen de verdorde eucalyptusbladeren van de paadjes. Verdoken werkloosheid.
Lamego is een aangename en relaxte stad. We bezoeken de versterkte toren (gratis), de
kathedraal (ook gratis) en het museum (€ 3) met 5 Vlaamse wandtapijten. Chauvinisme gebiedt me te zeggen dat 4 ervan zijn gefabriceerd door het atelier van Pieter van Aelst! We bezoeken NIET de Santuário de Nossa Senhora dos Remédios want 617 trappen. Kunnen we niet meer aan.
We lunchen in "Cafe Restaurante Paulo's", een grootse naam voor een onooglijke snack-bar waar we aarzelend binnen stappen. Paulo's vrouw is vriendelijk en vlot in het Engels en haar broodjes zijn simpel en lekker. Paulo zwijgt. Twee in het zwart geklede oude besjes sjokken binnen en nemen plaats, vermoedelijk aan hun vaste tafel. Zonder woorden zet Paulo ze elk een koffie voor. Ik wil afrekenen: € 7,90 voor 4 broodjes en drankjes. Paulo's vrouw vindt niet zo direct € 2 wisselgeld. Ze stapt op één van de oude vrouwtjes af, vraagt haar portemonnee en neemt daar zelf € 2 uit. Voilà: geregeld.
De terugtocht dan. Om eventuele verdere maagproblemen te vermijden besluiten we de snelweg naar Villa Real te nemen, dan richting Porto, afslag Penafiel nemen. Vandaar zou het nog zo'n 30 km moeten zijn naar het hotel. Het deel snelweg gaat goed! Het deel daarna niet: 4 betweters met één slechte kaart in Portugal is vragen om problemen. We rijden in cirkels, komen 3 keer over dezelfde brug en zien het steeds later worden. Moeten we de weg vragen? We weten amper of ons hotel in Castelo do Paiva ligt of in Raiva of in Pedorido ...
Maar toch. Na eindeloze omzwervingen in de vallei van de Douro vinden we toch ons hotel terug! 't Is 20u10. Tijd voor een snelle douche en een trage hap. Tot morgen.
1 Opheldering, 23/08/2016: Komrij schrijft over (en woonde in) het dorpje Vila Pouca da Beira, één van de 21 freguesia's (klein dorpje, onderdeel van een groter stadsgebied) van Oliveira do Hospital. Zie Portugal blogpost van 2 september 2016.↩