Portugese blote billen.

"Traag reizen" zijn we gisteren noodgedwongen wat vergeten. Vandaag dus bewust niet: na het uitgebreide ontbijt rijden we naar het nabij gelegen Castelo do Paiva, amper 15 km verder. Opnieuw MET GPS, want niet alleen is de iPhone opgeladen maar mits het juiste kabeltje kan je stroom tappen via de USB-poort van de Renault. Hoewel, echt nodig is het niet.  Na onze omzwervingen van gisteren herkennen we nu bijna elke hoek en kant in de onmiddellijke omgeving.

D'er is een soort volksfeest in voorbereiding op het centrale plein van Castelo. Spijtig: kraampjes onttrekken huizen, bomen, monumenten aan het zicht. Op een catwalk voor de kerk krijgt een groepje mannequins de juiste coaching voor het mode-défilé van deze avond. De derde leeftijd speelt een soort jeu de boules. Je kan boogschieten. Maar we willen wandelen en de drukte ontvluchten. We vinden op het plein zowaar de toeristische dienst waar iemand ons in het Engels uitlegt dat er een eindje verder, richting Fornos (spreek uit: Fornsj) een eilandje in de Douro is. Daar is het leuk om wandelen met zelfs de enige aangeduide wandeling uit de streek. Alleen ... dat is aan de overkant van de Douro en er is geen brug. Wel bootjes in juli en augustus! Maar ook langs deze kant van de Douro zou de omgeving een aanrader zijn en "je kan langs de oever wandelen" wordt ons aangeraden. Doen dus. Maar: viagem lenta! Dus met ons vieren eerst 3 “cafés” en een Pingo nuttigen op het sjiekste terras van het plein. Conta: € 2,5 in totaal.

We vinden vlot de oever van de Douro en de plek met het eilandje. Een aanlegsteiger, een strandje, een dorpje tegen de steile helling geplakt. We wandelen langs de oever. Maar al snel keert het pad, één persoon breed, zich af van de rivier. Langs een wrak van een bootje waaronder geiten van de schaduw genieten. Langs een grote hond, vastgeketend naast een houten barak onder bomen. De barak zelf staat vol vogelkooitjes met gevangen vogeltjes. Rommel alom.

Dan omhoog tussen wijnstronken, langs moestuintjes, tussen huisjes, over koertjes van huizen tot op de hoofdstraat. Een eindje verder wijst zowaar een soort toeristische wegwijzer naar "Lodo". Dat blijkt een klein zijriviertje van de Douro te zijn. Inmiddels hebben twee honden het hele gehucht gealarmeerd: toeristen in het dorp! Van op de berghelling, van achter hoeken en kanten van huizen en straatjes worden we, al dan niet discreet, nagestaard. We dalen af tot aan de Lodo, laatste meters tussen het struikgewas en ... klimmen dan terug naar boven naar de "hoofdstraat". De dames inmiddels met haagwinde in hun haar. Terug in de hoofdstraat worden we aangeklampt door een oude dorpeling, gezicht gelooid door decennia uitbundige Portugese zon. Lachend en honderduit vertellend ... In het Portugees. No comprendo helpt hier echt niet. Met haken en ogen verstaan we dat hij vertelt over vroeger, over de wijncultuur, de tonnen die ze de Lodo en de Douro afstuurden, de vinho verde die eerst maar gewone miswijn was ... Mijn reisgezellen stappen lustig verder. 'k Moet zelf maar zien hoe ik van mijn nieuwe vriend af geraak. "Belgica", zeg ik, wijzend op mezelf. Dat lokt een onbedaarlijke (en onbegrijpelijke?) lachbui uit. Lachend en wuivend naar mekaar nemen we afscheid.

Vinden we hier lunch? D'er is een onooglijke bar. Broodjes vragen. De baas snapt geen woord Engels en haalt zijn dochter ... en daarna snel ham en kaas ergens uit het dorp. Broodjes staan normaal niet op de menukaart maar een goeie neringdoener speelt snel in op omstandigheden en opportuniteiten. Een oud ventje sloft de bar binnen en gaat zonder een woord te zeggen in een hoek, halvelings naar de TV zitten kijken. De baas zet hem een “café” voor. Zonder woorden. 

Afrekenen (€ 10,20). Onze dames willen naar toilet. Betty vraagt de sanitarios (onbegrijpende blik), servicios (nog onbegrijpender), bagno (ah... lichte aarzeling). Dan worden ze uitgenodigd om via de woonkamer naar de privé badkamer te gaan waar er een WC, douche en wasbak is ... Portugezen zijn vriendelijke mensen en flexibel.

We zoeken Sobrado, waar er een mooi plein zou zijn. Maar na wat omzwervingen met de auto en nog een kleine, leuke wandeling deels langs velden en wijngaarden, stellen we vast dat Sobrado een gehuchtje van Castel do Paiva is. En het mooie plein, het plein met het volksfeest.

Drie uur in de namiddag. Terug naar het hotel om wat "uit te rusten" en van de accomodatie te genieten. Voor de eerste keer veel volk aan het zwembad. Nieuwe badmode blijkbaar, althans voor de vrouwen. Een soort tangaslip die de billetjes (of zeg maar meestal: billen) bloot laat maar met nog veel stof erboven ... Eigenaardig? Alleszins! Mooi? Hmmm ... In elk geval kan je er niet naast kijken.

D'er is deze keer activiteit op de Douro: een paar bootjes, waterski, twee jetski's. Pas nu valt op hoe rustig het hier gisteren en deze morgen was. En hoe stil 's avonds en 's nachts. Biertje drinken, blog bijwerken, relaxen. In Belgïe regent het!

Até tarde.