Op naar Lima, Peru.
De wereld in de ban - of de greep - van Covid-19 = alle reisplannen voorlopig (?!) opgeborgen, bevroren, uitgesteld ... wachtend op betere (reis-)tijden. Tijd zat om een aantal verslagen van lang geleden op te diepen en te bloggen. Hier gaat de eerste: Peru, 2013.
“Peru is not for the faint of heart”
Lonely Planet
Musici in Peru componeren alleen maar de liedjes die de Andes-rivieren hun vertellen
Vrij naar José Maria Arguedas
Peru registreerde 130 “gemiddelde intensiteit” aardbevingen in de eerste 7 maanden van 2013
“Peru this week” van 3 augustus 2013
22 augustus 2013.
“Alpaca! ‘t Ruikt naar Alpaca1”, zegt B terwijl ze het dekentje besnuffelt dat ze net uit de plastic verpakking heeft gehaald. Mijn reukzin is niet genoeg ontwikkeld om daar uitsluitsel te kunnen over geven. Misschien heeft één van de passagiers zijn schoenen uit getrokken? In elk geval is het, onafgezien van de Alpaca-dekentjes, zo ook wel duidelijk: we zijn op weg naar Peru! Vlucht van 12u55 vanuit Madrid, duidelijk al “Inca-gekleurd”: veel kleine mensjes in de zetels voor en naast ons, dreumesen met een in verhouding bijna te groot hoofd en als huidskleur alle tinten van chocolade-bruin, gitzwart haar en dito koolzwarte-ogen.
’t Is een lange vlucht – 12 uur – en dat nadat we er al 2u30 vlucht van Brussel naar Madrid hebben opzitten. Veel lezen. Wat mij betreft “The Dancer Upstairs”, een spannende roman over de Sendero Luminoso rebellen2 uit het eind van de vorige eeuw. En daarna “Lost City Radio” over een radioprogramma om indianen uit Peru, verdwenen tijdens de laatste jaren van oorlog, dictatuur en rebellie terug op te sporen. B haalt haar iPad boven en leest de krant en een tijdschrift en begint dan ook aan een boek.
Eens boven Zuid-Amerika krijgen we onder ons hier en daar een glimp te zien van de Amazone rivier omringd door een ondoordringbaar tapijt van boomkruinen.
’t Is 5 uur lokale tijd (middernacht “bij ons”) als de Airbus 330 van Iberia de landing inzet. Al onmiddellijk worden we getrakteerd op prachtige panorama’s van de Andes. Het lijken ongelooflijk diepe kloven te zijn tussen ontelbare knoerten van kale pieken. Nog een bocht over de Pacific en landen ... onder luid applaus!
Alles loopt vlot in de luchthaven van Lima. Alleen stijgt de spanning een paar graden als onze valiezen maar niet in zicht komen terwijl tientallen en tientallen andere koffers wel op de carroussel passeren. Maar geen nood ... onze koffers komen - weliswaar wat laat - broederlijk naast elkaar aan.
In de aankomsthal staan tientallen en tientallen chauffeurs met naambordjes. En evenveel “wilde” taxi-chauffeurs die klanten ronselen. Daar staat er één met een bord met mijn naam! Perfect geregeld weer door B. Op naar ons hotel in de sjieke San Isidro wijk van Lima.
’t Is inmiddels donker dus veel zien we niet van Lima behalve ... zeer druk verkeer, files, ongelooflijk veel reclameborden langs de wegen in de buurt van de luchthaven, huizenblokken in alle maten en vormen die op elkaar gestapeld lijken te zijn. Veel mensen op straat. Voortdurend getoeter van auto’s om ons heen en in de taxi ... muziek en zang van Edith Piaf! Eigenaardige sfeer: op de tonen van “Milord”, “Padam” en zelfs de Marseillaise in een taxi door Lima.
Onze chauffeur legt uit – alsof dat nog nodig is - dat het verkeer gevaarlijk is (hij heeft in Zuid-Korea en Barcelona gewoond en vond het daar veel veiliger). “Cars: old, very cheap to buy, everybody in Peru has car. Too many. Education: bad and expensive”, zegt hij in moeilijk te verstaan Engels.
Het NM hotel in Lima: goeie keuze van B. Ziet er prefect uit.
Inchecken: kamer 302 op de 2de verdieping3. De piccolo loopt ons voor met onze twee koffers. Sleutelkaartje in de gleuf, deur open, mooie kamer ... B. is de eerste die merkt dat er iets mis is.
Een andere halfopen koffer staat naast het bed!? Dat bed lijkt trouwens niet opgemaakt ... En er liggen allerlei persoonlijke toiletartikelen en nep-juwelen in de badkamer. Deze kamer is al bezet door iemand anders! De piccolo put zich uit in verontschuldigingen en regelt het snel en efficiënt. Even later staan we 3 verdiepingen hoger in kamer 620, deze keer wel OK en NIET bezet. Telefoontje van de receptie ... dat ze zich heel erg verontschuldigen. Geen probleem: errare humanum est.
Nog een Pisco Sour4 in de bar van het hotel. Die bar is overigens een “aardbevingsbestendige plek”, althans volgens een koperen plakkaat aan de muur. Hopelijk moeten we dat niet uittesten.
B en ik kijken mekaar met petieterige oogjes aan: op naar bed na bijna 24 uur “in touw” te zijn geweest. Dag één, reisdag, zit er op.
1 Een Alpaca, ook wel berglama genoemd, is een klein zoogdier (~90 cm schofthoogte) uit de familie der kameelachtigen. Wordt in de Andes als huisdier gehouden. ↩
2 Het lichtend pad: maoïstische guerrilla beweging, vooral actief in de jaren ‘80 en ‘90. Pleegde op grote schaal aanslagen; moordde hele dorpen uit, vooral in de Andes. Nu grotendeels verdwenen hoewel drie kopstukken nog vorige maand werden opgepakt. ↩
3 In Peru is er, net zoals in de V.S., geen verdieping “0”: gelijkvloers is verdieping 1. ↩
4 Een Peruaanse cocktail die een mengsel is van Pisco, een sterke lokale drank op basis van witte wijn, gemengd met citroen- of limoensap met daar bovenop een laagje geklopt eiwit. ↩