Humala River Lodge.

11 november 2019.

Brom-brom ... Brom-brom ... Brom-brom ... De hele korte nacht door. Geluid alsof er een mechanische pomp staat te draaien. Maar 't is het geluid van kikkers. Onze "tent" ligt dicht bij de Komati-rivier ... vandaar.

Het regime van Humala River Lodge in het Songimvelo park:

• 04u30: wake-up call
• 05u00: tea/coffee with rusks (rusks=beenharde koeken op basis van botermelk)
• 05u30: morning game drive
• 10u00: brunch
• 15u00: coffee spread (een soort "afternoon tea")
• 16u00: afternoon game drive
• 19u00: dinner.

't Is grijs: van over de bergtoppen sluipen steeds meer en meer wolken de valleien van Songimvelo binnen. Komen ze van eSwatini? Een duikertje springt weg net voor onze open safari-kar. Wessel zit aan het stuur. Kleine kuddes impala, kudu en waterbuck staren ons aan vanuit de "bush". Maar je moet hier ook op de vogels letten. Een koppel ibissen begeleidt ons met hun schril geschreeuw. Drie zwart-witte lapwings vliegen verstoord op. In de top van een grote boom zit zowaar een Afrikaanse visarend. Prachtige vogel.

Maar Wessel heeft meer en meer oog voor de wolken. Plots beslist hij dat het welletjes is geweest:  we moeten snel terug vooraleer de regen ons overvalt. Aan 50 tot 60 km per uur rammelen we in de open safari-kar naar Humala. Te laat: 't begint de regenen en niet zomaar een beetje, gieten doet het plots. Er zijn poncho's maar die waaien alle kanten op - vooral als je ze niet op voorhand hebt aangetrokken, zoals ik - en bovendien drupt het water er al snel gewoon doorheen. Ik voel grote druppels langs mijn rug naar beneden glijden, probeer me op alle mogelijke manieren vast te houden en tegelijk de poncho onder controle te krijgen. Door- en doornat bereiken we Humala na amper een uurtje "game driven". Snel een warm bad of douche? Nee, want de elektriciteit valt uit. Dan maar in bed kruipen - 't is acht uur - in afwachting van ontbijt. Nog wat bijslapen; naar de regen kijken.

Ook in onze "tent" dringt het dierenleven binnen. Een vogel vecht met zijn spiegelbeeld in de ruit van onze deur. Een gekko - verborgen in het strooien dak - laat "iets" vallen op het hoofdkussen tussen Betty en ik in. Het ziet er naar uit alsof het de hele dag gaat regenen. Hoewel ... af en toe is er een kleine opklaring. De deur mag open. Een vogel vliegt binnen en ... verdwijnt ... ergens.

Na het ontbijt blijft het een tijdje droog. We kunnen eindelijk te voet de onmiddellijk omgeving van Humala River Lodge verkennen. Er zijn twee uitgestippelde wandelingetjes, samen niet meer dan een half uurtje stappen. Millipedes - shongololo heten ze hier - hebben voorrang op de paadjes!

Wonder boven wonder klaart de hemel helemaal uit na de "coffee spread" van 15 uur. Opnieuw genieten we van de onbeschrijflijk mooie landschappen onder een stralende zon tijdens de "afternoon game drive". Twee nieuwe tour-groepen zijn aangekomen in de lodge. Amerikanen, een groep uit Jamaïca. Drie safari-karren waaronder de "onze" doorkruisen Songimvelo en komen samen aan de rivier waar een drietal nijlpaarden ons briesend en snuivend vanuit het water observeren. 

Mooie sundowner: langs de ene kant gaat de zon onder, langs de andere kant komt de maan op boven de savanne. Wat kan zuidelijk Afrika toch mooi zijn ... 

Morgen terug naar huis.

12 november 2019.

Andermaal is de “game drive” van deze vroege ochtend uitgeregend. Na een half uurtje in onze open safari-kar in de pletsende regen houden we het voor bekeken. Terug naar de lodge. Spijtig dat ze hier geen overdekte karren hebben. We proberen dan maar wat slaap in te halen.

10u30 - Wessel voert ons terug naar de ingang van Songimvelo, een mini-safari van 45 minuten. Toch zien we nog iets nieuws: een kudde blesbok met twee pas geboren kalfjes (maximaal twee dagen oud, volgens Wessel). 

In de lokalen van Humala River Lodge aan de ingangspoort van Songimvelo kleden we ons om - bushkleren uit, Europese kleren aan - onder de filmaffiche van “The Ghost and the Darkness”, een film uit 1996 met Michael Douglas en Val Kilmer, opgenomen in ... juist, Songimvelo.

Van de rit naar Jo’burg valt nog één noemenswaardig feit te vermelden: onze stop in “Petropoort Alzu”, een tankstation, annex winkeltjes en restaurants en met achteraan een heel grote omheinde vlakte met daarin: zebra’s, sabelantilopen, struisvogels, oryx, eland, neushoorn met afgezaagde hoorn. Doet een beetje dierentuin-achtig aan, maar toch leuk. 

En, oh ja: de tolpoorten op de snelwegen in Zuid-Afrika aanvaarden geen niet-Zuidafrikaanse credit cards! Alleen maar cash!

Slotsom: goed uitgestippelde reis; eSwatini en de streek er rond is zeer de moeite waard, echt “zuidelijk Afrika gevoel”; weinig of geen toeristen in deze tijd van het jaar.

Afrika: we will be back!