Lima.
23 augustus, 2013
Zes uur ’s morgens: vanuit onze kamer is een lelijk stuk van Lima te zien – huizenblokken, flatgebouwen, koterijen op- en boveneen – alles gehuld in een wazige, dunne mist. B is ook al wakker: jetlag betekent midden in de nacht klaar wakker worden. Vandaag moeten we absoluut de hele dag wakker blijven zodat we in het Peruaanse ritme komen.
Eerst een Europees ontbijt: weinig verschil met wat je in een hotel in Europa krijgt. Ik drink een Mate De Coca om alvast wat lokale kleur in het eten te brengen. Een Mate de Coca is een kruidenthee gemaakt van de bladeren van de Coca-plant. ‘t Is een mild-bittere tee, een beetje te vergelijken met groene tee. High of stoned wordt je er niet van.
Via het hotel regelen we om 9 uur een taxi naar de “Plaza de Armas”, het centrale plein van Lima. Plaza de Armas: is dit geen symptoom van hoe gewelddadig deze maatschappij tot zeer recent nog geweest is? Bijna alle centrale pleinen van alle Peruaanse steden en dorpen heten Plaza de Armas, niet “Dorpsplein” of “Grote markt”, maar “Wapenplein”!
De taxi voert ons door spuuglelijke buitenwijken, langs kaarsrechte en even lelijke boulevards tot in het centrum van Lima. De chauffeur geeft ons zijn telefoonnummer: nuttig als we willen dat hij ons later terug komt oppikken. Het verkeer in Lima is één grote warboel waarin taxi’s van allerlei grootte, kleur, leeftijd en staat van ontbinding de meerderheid uitmaken. De meeste van die taxichauffeurs zijn – als we de toeristische gidsen EN onze chauffeur mogen geloven – niet te vertrouwen. Net zoals gisteravond wordt er druk geclaxonneerd, van rijvak veranderd zonder dat aan te geven, anderen klem gereden, kruispunten geblokkeerd, driftig opgetrokken en dan weer plots gestopt in de zoveelste file.
Maar de Plaza de Armas is mooi en indrukwekkend, omgeven door grote, belangrijke gebouwen: aartsbisschoppelijk paleis, kathedraal, het “witte huis” van Peru d.w.z. nu het presidentieel paleis maar oorspronkelijk het huis van de Spaanse conquistador Francisco Pizarro.1 Het plein ligt er om 10 uur nog wat verlaten bij, afgezien van straatvegers en groepjes kinderen in schooluniform, op schoolreis?
We wandelen door de Jiron de la Union, een lange verkeersvrije winkelstraat maar de meeste ijzeren rolluiken zijn op dit uur nog dicht. Tot aan de Plaza San Martin2 waar het drukke verkeer en de kakofonie van geluiden ons weer overvalt. En steeds weer steken we kop en schouder uit boven de Peruaanse dreumesen. Naar de Parque Universitario dan waar een klokkentoren staat en veel kraampjes waar fruitsap, Churros of Humitas3 verkocht worden. Vandaar willen we terug naar de Plaza de Armas maar eerst tijd voor een koffie in wat ons een redelijk deftige bar met terras lijkt. Het terras is OK, de expresso niet en de toiletten zijn ... bijna niet te beschrijven. Net achter de bar passeer je door de keuken, naast de zakken met frieten en potten met gepaneerde patatten die op de vloer staan. En net daarnaast is de WC ... piepklein ... de deur sluit niet ... tja, als de nood hoog is ...
Terug op de Plaza de Armas zijn we net op tijd om de aflossing van de wacht aan het presidentieel paleis te zien. Bijna een uur durend spektakel met militairen in een soort 17de eeuws paradekostuum compleet met helm met gevlochten staart en sabels, een militaire muziekkapel die niet alleen marsmuziek maar ook bijna modern klinkende nummers brengt, ganzenpas stappende pelotons en natuurlijk, zo gaat dat bij militairen ... bevelen brullende officieren. De zon is er inmiddels door gekomen, hoewel er nog altijd een vage waas over de stad hangt.
We wandelen via een brug die zowel over een spoorweg als over de Rimac-rivier als over de Pan-American highway loopt ... naar buiten het stadscentrum. Hier al onmiddellijk bijna geen toeristen meer. Maar we dagen het noodlot niet uit en keren na een 100-tal meter op onze stappen terug. Gigantische infrastructuurwerken zijn bezig onder de brug: zowel de snelweg als – gedeeltelijk - de rivier zullen in tunnels terecht komen.
Naar de kerk en het klooster van San Francisco, enkele huizenblokken verwijderd van de Plaza de Armas. Dit klooster is gebouwd in Moorse stijl; is bekend om zijn catacomben met grote verzameling mensenbeenderen en schedels en om het Sevillaans tegelwerk in de hal en gangen. Ons is echter vooral de bibliotheek opgevallen: een lange rechthoekige zaal met aan de muren metershoge rekken vol met eeuwenoude boeken: alsof je 500 jaar terug gaat in de tijd.
Tijd, hoog tijd zelfs (2 uur!), voor de lunch. Op het smalle open terras langs de straatkant op de eerste verdieping van een restaurant. Langostina’s alla plancha voor B, ceviche met zoete, wortelrode aardappelen en een halve liter bier voor mij. En ondertussen beneden kijken naar de schoenpoetsers, vrijende koppeltjes, stalletjes met knuffels, politieagenten met honden ...
Drie uur: bellen naar Julius, onze taxi-chauffeur van deze morgen. Afspraak om 4 uur op de hoek van de Plaza de Armas. Tijd nog voor een bezoek aan de kathedraal. Hier ligt Pizarro begraven. Onderzoekers hebben een aantal jaren geleden zijn skelet opgegraven en de sporen onderzocht van verwondingen die tot zijn gewelddadige dood hebben geleid. Jaja: conquistadores stierven zelden in hun bed. Pizarro kreeg ruzie met zijn oude strijdmakker Diego Almagro die hij uiteindelijk in de slag van Las Salinas versloeg en ... executeerde. Natuurlijk nam de zoon van Almagro weerwraak door op zijn beurt Pizarro te vermoorden. Wie met het zwaard omgaat ...
Vier uur: kathedraal uit, taxi in en terug voor een ritje van bijna een uur naar het NM Hotel Peru. Wat uitrusten van een vermoeiende maar leuke dag in mistig Lima.
De dag afsluiten met een aperitiefje in de bar van het hotel. Daarna een zalm voor B en gewokte stukjes rundsvlees met ditto gewokte groenten voor mij. Tot slot een liefdevol met twee gedeeld Exotico Tropical dessert (appelsorbet met exotisch fruit).
1 Pizarro werd geboren in Trujillo in Extramadura, Spanje en is de ontdekker/veroveraar/stichter van Peru en van Lima.↩