‘cause this is Africa …
Zaterdag 29 oktober 2022.
Met een uur vertraging - het “New National Air Navigation system” van de Portugese luchtvaartmaatschappij weet je - landen we op Nelson Mandela International Airport. Grote naam voor een kleine luchthaven waar behalve “onze” Airbus 320 nog drie kleine toestelletjes van Bestfly staan. Maar ‘t is de luchthaven Praia, de hoofdstad van Santiago, het grootste eiland van Cabo Verde en hoofdstad van Cabo Verde zelf.
Paspoortcontrole: één rij voor diegenen die online met het EASE-systeem hun luchthavenveiligheidstaks hebben durven betalen (zie blogpost van 1 oktober); twee rijen voor de overgrote meerderheid van andere passagiers, waaronder wij. De EASE-rij - EASE staat voor Efficent Automatic Safe Entry - zou moeten snel gaan want alles is digitaal: paspoort en EASE-document zelf scannen en hop. Alleen … het systeem werkt niet. Niet efficient, niet automatisch, niet safe en entry? … nog niet voor onmiddellijk. Tweehonderd passagiers schuiven aan in drie wachtrijen die tergend traag gaan. Het liedje van Shakira spookt door mijn hoofd: ‘cause this is Africa … Een uur schuiven we aan maar de controle zelf loopt vlot: niets in te vullen; 3.400 $ per persoon betalen ($ = ook het symbool voor de escudo van Cabo Verde; 1 € = 110 escudo).
Na de paspoortcontrole is er één (tijdelijk?) standje om escudo’s te kopen Doen we: met meer dan 20.000 $ op zak 😀 kopen we een lokale sim-kaart voor 10 € aan een volgend (tijdelijk?) standje. Dat garandeert navigatie met Waze en internet onder de weg. Dan onze valiezen ophalen - die staan al meer dan een uur op ons te wachten. Ten slotte huurauto ophalen bij Herz - internationaal rijbewijs niet nodig - en dat gaat heel vlot. De auto heeft wel meer dan 95.000 kilometer op de teller en staat vol krassen. maar dat is normaal volgens Herz: de luchthaven parking ligt vol kiezels. Bovendien maken sommigen extra krassen op de auto als ze bij tanken of autowassen vinden dat ze niet genoeg fooi hebben gekregen. Maar geen zorgen: daarvoor rekent Herz aan zijn klanten niets extra aan. ‘cause this is Africa …
De hele luchthaven is heel kalm, zowel binnen in de vertrekhal als buiten en op de weg is het niet anders. We rijden op een brede asfaltweg met een minimum aan verkeer, naar Tarrafal, zo’n 65 km verder, aan het andere uiteinde van het eiland Santiago. En oh wonder, amper een paar honderd meter verder kijken we al uit op een typische Afrikaanse savanne met acacia bomen. ‘cause this is Africa … Je zou zo olifanten, giraffen en zebra’s verwachten. Helaas: het enige inheemse zoogdier in Cabo Verde is een vleermuis.
We rijden over de bergachtige ruggengraat van Santiago. Grillige rotsformaties; kleine dorpjes; geiten, koeien en vooral veel straathonden (cachorro’s) langs en op de weg; hoge snelheidsdrempels bij het binnen- en buiten rijden van dorpjes; groen; suikerriet; maïs- en bonenvelden samen (de bonen kronkelen langs de maïs omhoog). Af en toe passeren we een aluguer: een minibusje, altijd beige of gebroken wit, Totyota Hiace. Dit is het openbaar vervoer: de busjes wachten op klanten of rijden rond en pikken actief reizigers op en pas als het voertuig propvol zit, kan de eigenlijke rit beginnen. Maar de busjes zijn niet aftands, versleten of afgeleefd: ze zien er netjes en redelijk modern uit. Allemaal Afrikaans en toch een beetje anders.
We doen anderhalf uur over de +/- 65 km naar Tarrafal. Niet omwille van de moeilijke weg maar omdat we traag rijden om van het landschap te genieten; omwille van de snelheidsdrempels en omdat we regelmatig stoppen om foto’s te nemen. Er zijn wel geen uitwijk- of parkeerplaatsen, maar we stoppen gewoon op de weg … er zijn toch bijna geen auto’s. We spotten een ijsvogeltje, de Grey-headed Kingfisher of Grijskopijsvogel. Die heeft zich aangepast aan het droge klimaat en het ontbreken van meertjes en rivieren: hij eet alleen nog insecten, geen vis meer.
Bij het binnen rijden van Tarrafal verandert de asfaltweg in … een kasseistraat. Hotel opzoeken - Tarrafal Oasis Alfandega - en inchecken. Betty stelt na een tijdje vast dat de kamer niet die is die we eigenlijk gereserveerd hebben. Bovendien spuit het water in de douche alle kanten op, behalve uit de douchekoppen. ‘cause this is Africa … Verhaal gaan halen aan de receptie: morgen krijgen we een andere kamer plus een “rebate”. Benieuwd. Maar vanuit onze kamer hebben we wel een mooi zicht op de baai van Tarrafal.
Nog even een avondwandeling aan het strand, de onmiddellijke omgeving van het hotel verkennen en foto’s nemen. Dan twee caipirinha's degusteren (waarop we een half uurtje wachten ‘cause this is Africa). Oei … al op de eerste dag vergeet ik mijn voornemen om - gezien mogelijke diarree-problemen - geen ijs te willen. En de caipirinha’s zitten tjokvol ijsblokjes … maar wel lekker. We zien wel … of voelen het wel. Avondeten in het hotel: twee maal de peixe do dia grelhado. Maar twee maal dezelfde vis van de dag, dat gaat niet volgens de kelner. Betty krijgt een soort van zwaardvis, ikzelf een complet onbekende vis: zout, iets tussen haring en zeebaars. Ok, maar niet om over naar huis te schrijven. Dus stopt mijn verslag hier. Tot morgen.
P.S. Caipirinha’s plus avondeten kosten ons omgerekend amper 31 € in totaal.