Krka en Skradinski Buk.
Iets na negen uur 's ochtends staan we reeds in Skradin aan de ticket balie van het Krka nationaal park. "Where are you from?" vraagt de "ticket-meneer". "From Belgium. And are you from Croatia?" Zo krijg je zelfs een lach van een Kroaat! Van aan het ticket-gebouw kan je langs de oever / het meer van de Krka-rivier naar de ingang van het park wandelen. Maar wij nemen de boot (inbegrepen in de toegangsprijs): vertrek om 10 uur, dus nog tijd voor een kava (koffie).
De hemel is bewolkt op deze 4de september. En inderdaad: tijdens de boottocht over het grote meer, druppelt het al ... tot grote teleurstelling en frustratie van een Hollands meisje dat tegen haar vriend begint te zeuren over het slechte weer en dat ze daarvoor toch niet de polders ontvlucht zijn. Nog maar net zijn we in het park of er barst een ware plensbui los! Tijd dus voor een tweede kava en beschutting tegen de regen. Maar na een kwartiertje breekt een stralende zon alweer door de wolken en zien we ... Skradinski Buk, een geheel van stroomversnellingen en watervallen over een lengte van zo'n 800 meter. Net zoals in Plitvice: blauwgroene meertjes, glashelder water, mos, forellen, travertijn-rotsen. Alleen: minder volk, veel bredere paden, hier en daar rustbankjes, resten van oude watermolens ... Kortom: wat ons betreft veel leuker dan Plitivice! Het wandelpad brengt ons in een lus langs beide zijden van de Krka-rivier. Alles samen een wandeling van ongeveer een uur, opnieuw onder een stralende zon.
Terug aan het begin van de watervallen heb je opnieuw de keuze: boot naar Skradin of te voet. Wij kiezen voor de ongeveer 4 km lange wandeling terug langs de rand van het meer. Het pad ligt afwisselend in de schaduw en de zon en biedt prachtige "foto-ops" van het meer en de vallei ... Beter dan vanop de boot.
Skradin zelf is ook een bezoekje waard met zijn kleine steegjes, middeleeuws aandoend pleintje, winkeltjes, bars .... Na een vers geperst fruitsap (voor B.) en een halve liter Karlovacki (lokaal pilsbier - voor mij) rijden we zo'n 17 km verder door een onbewoond, groen berglandschap naar Roski Slap, nog steeds een deel van het nationaal park. Een werknemer van het nationaal park in lichtblauwe polo - hij ziet er een beetje uit als Novak Djokovic, de tennisser ... maar dat is een Serviër - geeft ons een plannetje en wat uitleg bij de wandelingen die je hier kan doen. De watervalletjes zijn hier veel kleiner en het is er ook nog veel rustiger dan aan de Skadrinski Buk watervallen. Een 517 treden klim naar een grottenstelsel laten we voor wat het is want ... we raken stilaan uitgeteld. We kiezen voor een korte en grotendeels vlakke wandeling van zo'n twintig minuten. Terug aan de auto, zien we Djokovic nog altijd druk in de weer met uitleg geven. Hij merkt niet dat er plots een briefje van tien kuna uit zijn zak valt. Als we hem dat teruggeven is hij zeer verbaasd, weigert het eerst want denkt dat het niet van hem is of dat we hem een fooi willen geven (Kroaten nemen geen foorien aan!), maar uiteindelijk als hij beseft dat het uit zijn eigen zak komt, neemt hij het ten slotte toch aan. Lachend! Opnieuw een Kroatische lach!
Terug naar "huis" dan maar. Opvallend hier in deze streek tussen Skradin en de A1 autosnelweg: nog veel stukgeschoten en verlaten huizen. En plots zien we een groot plateau met dode bomen. De kruinen zijn verdwenen: alleen boomstompen staan nog recht. Wat een verwoesting. En dan zien we de borden waarvan sprake in mijn blogpost van 22 augustus: "Ne Prilazite", "Niet betreden". Mijnen. Dus toch nog ...
Op de snelweg rijden we een onweer tegemoet. Een reusachtige zwarte wolk met twee verdiepingen tekent zich af tegen de horizon. Even denken we daaraan te zullen ontsnappen maar tevergeefs: donder, bliksem en een striemend en kletterend regengordijn waardoor je geen vijftig meter ver meer ziet. Dat zorgt er alleszins voor dat we niet indommelen achter het stuur. En hoewel we het onweer na een kwartiertje achter ons laten, blijft alles de hele verdere avond vochtig en klam. "Big time" opnieuw voor de muggen waarvan we hier al voortdurend last hebben gehad (B. vooral).
Helaas, morgen terug naar huis. Misschien nog een klein omwegje naar Trogir, middeleeuws stadje dicht bij de luchthaven van Split.
Wat we hebben geleerd over Kroatië / Dalmatië:
De hemel is bewolkt op deze 4de september. En inderdaad: tijdens de boottocht over het grote meer, druppelt het al ... tot grote teleurstelling en frustratie van een Hollands meisje dat tegen haar vriend begint te zeuren over het slechte weer en dat ze daarvoor toch niet de polders ontvlucht zijn. Nog maar net zijn we in het park of er barst een ware plensbui los! Tijd dus voor een tweede kava en beschutting tegen de regen. Maar na een kwartiertje breekt een stralende zon alweer door de wolken en zien we ... Skradinski Buk, een geheel van stroomversnellingen en watervallen over een lengte van zo'n 800 meter. Net zoals in Plitvice: blauwgroene meertjes, glashelder water, mos, forellen, travertijn-rotsen. Alleen: minder volk, veel bredere paden, hier en daar rustbankjes, resten van oude watermolens ... Kortom: wat ons betreft veel leuker dan Plitivice! Het wandelpad brengt ons in een lus langs beide zijden van de Krka-rivier. Alles samen een wandeling van ongeveer een uur, opnieuw onder een stralende zon.
Terug aan het begin van de watervallen heb je opnieuw de keuze: boot naar Skradin of te voet. Wij kiezen voor de ongeveer 4 km lange wandeling terug langs de rand van het meer. Het pad ligt afwisselend in de schaduw en de zon en biedt prachtige "foto-ops" van het meer en de vallei ... Beter dan vanop de boot.
Skradin zelf is ook een bezoekje waard met zijn kleine steegjes, middeleeuws aandoend pleintje, winkeltjes, bars .... Na een vers geperst fruitsap (voor B.) en een halve liter Karlovacki (lokaal pilsbier - voor mij) rijden we zo'n 17 km verder door een onbewoond, groen berglandschap naar Roski Slap, nog steeds een deel van het nationaal park. Een werknemer van het nationaal park in lichtblauwe polo - hij ziet er een beetje uit als Novak Djokovic, de tennisser ... maar dat is een Serviër - geeft ons een plannetje en wat uitleg bij de wandelingen die je hier kan doen. De watervalletjes zijn hier veel kleiner en het is er ook nog veel rustiger dan aan de Skadrinski Buk watervallen. Een 517 treden klim naar een grottenstelsel laten we voor wat het is want ... we raken stilaan uitgeteld. We kiezen voor een korte en grotendeels vlakke wandeling van zo'n twintig minuten. Terug aan de auto, zien we Djokovic nog altijd druk in de weer met uitleg geven. Hij merkt niet dat er plots een briefje van tien kuna uit zijn zak valt. Als we hem dat teruggeven is hij zeer verbaasd, weigert het eerst want denkt dat het niet van hem is of dat we hem een fooi willen geven (Kroaten nemen geen foorien aan!), maar uiteindelijk als hij beseft dat het uit zijn eigen zak komt, neemt hij het ten slotte toch aan. Lachend! Opnieuw een Kroatische lach!
Terug naar "huis" dan maar. Opvallend hier in deze streek tussen Skradin en de A1 autosnelweg: nog veel stukgeschoten en verlaten huizen. En plots zien we een groot plateau met dode bomen. De kruinen zijn verdwenen: alleen boomstompen staan nog recht. Wat een verwoesting. En dan zien we de borden waarvan sprake in mijn blogpost van 22 augustus: "Ne Prilazite", "Niet betreden". Mijnen. Dus toch nog ...
Op de snelweg rijden we een onweer tegemoet. Een reusachtige zwarte wolk met twee verdiepingen tekent zich af tegen de horizon. Even denken we daaraan te zullen ontsnappen maar tevergeefs: donder, bliksem en een striemend en kletterend regengordijn waardoor je geen vijftig meter ver meer ziet. Dat zorgt er alleszins voor dat we niet indommelen achter het stuur. En hoewel we het onweer na een kwartiertje achter ons laten, blijft alles de hele verdere avond vochtig en klam. "Big time" opnieuw voor de muggen waarvan we hier al voortdurend last hebben gehad (B. vooral).
Helaas, morgen terug naar huis. Misschien nog een klein omwegje naar Trogir, middeleeuws stadje dicht bij de luchthaven van Split.
Wat we hebben geleerd over Kroatië / Dalmatië:
- Kroaten lijken wat stuurs en gesloten maar eigenlijk vallen ze best mee
- Nooit hebben we ons hier onveilig gevoeld: dikwijls nonchalant lieten we camera of handtas op terrastafeltje of -stoel rondslingeren zonder enig probleem
- Kroatië is goedkoop (1 Euro voor een espresso) en blijkbaar ook een "bestemming voor een jeugdig publiek"
- Dalmatië is een aanrader voor de waterratten, zonnekloppers en strandliggers maar natuurschoon en kultuur zijn zeker de moeite om te ontdekken!
Trogir.
De lucht is grijs en grauw. Het regent. Lage wolken trekken over. Op de temperatuur na zou het september in Vlaanderen kunnen zijn. De hele verdere 140 km tot Trogir blijft het regenen ... Tot we Trogir binnen rijden. Mirakel: de zon breekt door de wolken.
Trogir is bijna een heruitgave van Sibenik. Even Italiaans, met even kleine en bochtige straatjes en een kerk in dezelfde stijl als de kathedraal van Sibenik. Met een kade en stadsmuren en verdedigingstoren. Alleen is Trogir vlak en niet tegen een helling gebouwd. Nog een laatste espresso en dan naar de luchthaven van Split. Maar op de valreep worden we gestopt door de Kroatische politie voor een routine-controle van papieren. Alles in orde.
En tot slot is de overrompeling en drukte op "Split-airport" nog erger dan bij aankomst. Aan alle zeven "gates" zijn alle stoeltjes bezet, zitten mensen op de vloer of drummen rond. Op alle trappen zitten mensen. Rijen aan de toiletten, rijen aan elk van de twee bars met drank en broodjes, rijen aan .. alles en overal. Zelfs B. gaat er uiteindelijk van op de vloer zitten! Split: een luchthaven om te mijden!