Osljak.
Vijf kilometer voor de kust van Zadar ligt het eiland Ugljan. En net daarvoor ligt het piepkleine Osljak waar Marino ons vandaag naartoe vaart met zijn rubberboot. Ons = B. en ik, plus een Oostenrijkse familie bestaande uit moeder, twee jonge tienerzonen en Gabriël, hun kleuterbroer (vader is bang van boten). En "de rubberboot van Marino" = gemotoriseerde dingy. Blauwe zee, helder water, zon, mooie kustlijn ... Een typisch "Dalmatische-kust" ervaring.
Osljak staat niet in onze reisgidsen. Maar toch is het absoluut de moeite waard. Er zijn nog welgeteld 10 permanente bewoners maar in de zomer worden veel huizen verhuurd aan toeristen. Je wandelt er op een uurtje helemaal rond. Geen auto's en ėėn restaurant / bar / café (de koffie is er wat "verdoeft", naar mijn smaak) dat Lazaret heet. Maar wel prachtige panorama's tussen de weelderige begroeiing door. Hagen van rozemarijn. Weelderige bloemen in tuintjes. Olijfbomen, naaldbomen en overal geurige kruiden. 't Is ook een mini-natuurpark waar aanschouwelijk wordt getoond welke vier dingen je er niet mag doen (zie foto).
Vijvenzeventig meter Voor de kust van Ugljan ligt een nog kleiner eilandje - zonder naam. Ook daar meren we aan. We worden begroet door een Duitse herdershond. Dit eilandje wandel je in tien minuten rond.
In het midden op een kleine heuvel staat een pittoresk ietwat vervallen klooster. Een oude man in witte polo zit zwetend aan een openstaande deur. De herdershond, even oud?, ligt aan zijn voeten. Mogen we even binnen kijken, naar de binnenplaats van het klooster? Deels in het Kroatisch - Marino vertaalt - en deels in het Duits antwoordt de man, schijnbaar verveeld: "Ach, muren zijn muren en stenen zijn overal stenen maar werf mal ein blick hinein aber ... nicht zu weit". Is hij boos? Nee. Plots begint hij te vertellen over de geschiedenis van de abdij. Hij troont ons mee naar het kerkje waar een andere grijsaard zit te bidden. "Kijk", zegt hij, "we zijn nog met drie franciskanen in dit klooster en dat is er nog ėėn van", wijzend op zijn prevelende collega. Hij vertelt verder over de drie keer in de geschiedenis dat het klooster werd verwoest of compleet verwaarloosd. De laatste keer onder de communisten waarvoor hij geen goed woord over heeft. Zelf heeft hij lang in Duitsland "gewerkt" bij de Kroatische gastarbeiders daar. Als ik hem vertel dat er in Belgische kloosters bier wordt gebrouwen, troont hij ons mee naar het oudste deel van het klooster. Tussen allerlei oude rommel staan een aantal groezelig uitziende, plakkerige flessen. Kleine likeurglaasjes staan ook al klaar. Er wordt een donkerbruin drankje uitgeschonken. Straf, zoet en kruidig. "Ein altes Medizin", volgens de pater in witte polo . De eilandjes werden vroeger als quarantaine-plaatsen gebruikt voor lepra-lijders (vandaar café "Lazaret" op Osljak) maar vandaag zijn er modernere ziektes, zoals aids, althans volgens onze gastheer. Onverwacht leuk bezoek dus. Alleen spijtig van de ontelbare kleine en vervelende muggen. Die steken alleen de toeristen zodat ze niet te lang blijven. Rara, van wie is die uitspraak?
Tijd voor wat wereldser vermaak: zwemmen! De vijvenzeventig meter vanaf dit petieterig eilandje tot Ugljan en terug (maar je kan op de meeste plaatsen wel staan). Kleine Gabriël heeft in Marino een nieuwe vriend gevonden.De Oostenrijkse tieners hebben al de hele tijd gezwommen en kwamen niet mee naar het klooster. Ze hebben honger ... Lunchen aan de kade. Opnieuw een vriendelijke kelner - we gaan onze eerder gespuide mening over Kroatische kelners moeten herzien. Schotel gegrilde vis voor twee bestellen (groot! veel!), met een slaatje. Marino legt uit dat je hier nooit gehaast mag zijn in een restaurant en dat de Kroaten de kunst van het niets doen tot verfijning hebben gebracht. We zijn waarschijnlijk niet zo'n begaafde leerlingen op dat vlak ...
Dan terug varen. Deze keer dobberen we rustig langsheen de kade van Zadar en kunnen we de historische stad vanuit een andere hoek bekijken. Onder andere, de statige witte universiteitsgebouwen. En na het tanken - ook voor een motorboot moet dat af en toe gebeuren - hebben de Oostenrijkse tieners de tijd van hun leven als ze eventjes het stuur mogen overnemen van Marino.Prachtige zonovergoten dag. Maar morgen moeten we dringend naar Plitvice!
Osljak staat niet in onze reisgidsen. Maar toch is het absoluut de moeite waard. Er zijn nog welgeteld 10 permanente bewoners maar in de zomer worden veel huizen verhuurd aan toeristen. Je wandelt er op een uurtje helemaal rond. Geen auto's en ėėn restaurant / bar / café (de koffie is er wat "verdoeft", naar mijn smaak) dat Lazaret heet. Maar wel prachtige panorama's tussen de weelderige begroeiing door. Hagen van rozemarijn. Weelderige bloemen in tuintjes. Olijfbomen, naaldbomen en overal geurige kruiden. 't Is ook een mini-natuurpark waar aanschouwelijk wordt getoond welke vier dingen je er niet mag doen (zie foto).Vijvenzeventig meter Voor de kust van Ugljan ligt een nog kleiner eilandje - zonder naam. Ook daar meren we aan. We worden begroet door een Duitse herdershond. Dit eilandje wandel je in tien minuten rond.
In het midden op een kleine heuvel staat een pittoresk ietwat vervallen klooster. Een oude man in witte polo zit zwetend aan een openstaande deur. De herdershond, even oud?, ligt aan zijn voeten. Mogen we even binnen kijken, naar de binnenplaats van het klooster? Deels in het Kroatisch - Marino vertaalt - en deels in het Duits antwoordt de man, schijnbaar verveeld: "Ach, muren zijn muren en stenen zijn overal stenen maar werf mal ein blick hinein aber ... nicht zu weit". Is hij boos? Nee. Plots begint hij te vertellen over de geschiedenis van de abdij. Hij troont ons mee naar het kerkje waar een andere grijsaard zit te bidden. "Kijk", zegt hij, "we zijn nog met drie franciskanen in dit klooster en dat is er nog ėėn van", wijzend op zijn prevelende collega. Hij vertelt verder over de drie keer in de geschiedenis dat het klooster werd verwoest of compleet verwaarloosd. De laatste keer onder de communisten waarvoor hij geen goed woord over heeft. Zelf heeft hij lang in Duitsland "gewerkt" bij de Kroatische gastarbeiders daar. Als ik hem vertel dat er in Belgische kloosters bier wordt gebrouwen, troont hij ons mee naar het oudste deel van het klooster. Tussen allerlei oude rommel staan een aantal groezelig uitziende, plakkerige flessen. Kleine likeurglaasjes staan ook al klaar. Er wordt een donkerbruin drankje uitgeschonken. Straf, zoet en kruidig. "Ein altes Medizin", volgens de pater in witte polo . De eilandjes werden vroeger als quarantaine-plaatsen gebruikt voor lepra-lijders (vandaar café "Lazaret" op Osljak) maar vandaag zijn er modernere ziektes, zoals aids, althans volgens onze gastheer. Onverwacht leuk bezoek dus. Alleen spijtig van de ontelbare kleine en vervelende muggen. Die steken alleen de toeristen zodat ze niet te lang blijven. Rara, van wie is die uitspraak?Tijd voor wat wereldser vermaak: zwemmen! De vijvenzeventig meter vanaf dit petieterig eilandje tot Ugljan en terug (maar je kan op de meeste plaatsen wel staan). Kleine Gabriël heeft in Marino een nieuwe vriend gevonden.De Oostenrijkse tieners hebben al de hele tijd gezwommen en kwamen niet mee naar het klooster. Ze hebben honger ... Lunchen aan de kade. Opnieuw een vriendelijke kelner - we gaan onze eerder gespuide mening over Kroatische kelners moeten herzien. Schotel gegrilde vis voor twee bestellen (groot! veel!), met een slaatje. Marino legt uit dat je hier nooit gehaast mag zijn in een restaurant en dat de Kroaten de kunst van het niets doen tot verfijning hebben gebracht. We zijn waarschijnlijk niet zo'n begaafde leerlingen op dat vlak ...Dan terug varen. Deze keer dobberen we rustig langsheen de kade van Zadar en kunnen we de historische stad vanuit een andere hoek bekijken. Onder andere, de statige witte universiteitsgebouwen. En na het tanken - ook voor een motorboot moet dat af en toe gebeuren - hebben de Oostenrijkse tieners de tijd van hun leven als ze eventjes het stuur mogen overnemen van Marino.Prachtige zonovergoten dag. Maar morgen moeten we dringend naar Plitvice!