Piodão - prima dorp!
Sábado.
Casa Verde in het Orange Olives domein is ondanks GPS-hulp niet zo makkelijk te vinden. Afgelegen en verscholen in een groene amfitheater vallei. Sterk aflopende grintweg vol putten en kuilen. Maar het huisje zelf is OK. Een "upside-down" huis noemen Juliet en Rob, de Engelse eigenaars het: living, keuken en terras op eerste verdieping, bad-en slaapkamer op gelijkvloers. En op het domein: zwembad met zout water. Zon ... Nu nog "snel" inkopen doen in de Pingo Doce supermarkt: bananen uit Madeira, bosbessen, nectarines, waterkers, tomaten, sla, komkommer en forel uit de streek! En een witte Dão-wijn als begeleiding.
's Avonds van op het terras nog even sterren kijken. Zijn we immers niet in de Serra da Estrela, het "sterrengebergte"? Niet gestoord door enige lichtvervuiling spotten we in het opkomende sterrenbeeld van de Schorpioen, in het zuidwesten, Mars en Saturnus. Morgen onze eerste verkenningsdag in Beira Alta ...
Domino.
Het warme zoute water (28°) van het zwembad van Orange Olives dampt in de frisse (18°) ochtendlucht. Snel een paar lengtes zwemmen, ontbijt en op naar Piodão, een dorpje geïsoleerd diep in een doodlopende vallei van de Serra de Estrela. Staat niet in de Michelin groene gids voor Portugal, uitgave 2014! Onbegrijpelijk, zoals snel zal blijken.
De weg van Oliveira do Hospital naar Piodão is op zich al de moeite waard: kronkelend, steil, langs smalle, haarspeldbochtige wegen. En af en toe doorkruis je een slaperig dorpje: Vila Pouca da Beira, het dorpje van de Nederlandse schrijver Gerrit Komrij (zie blogpost van 30 mei 2015), Aldeia das Dez ... Dat laatste dorpje is al minstens een stop waard: kleine kasseistenen straatjes, prachtige panorama's, leuke pleintjes en ... 't loopt er, eigenaardig genoeg, "vol" Nederlandse toeristen? Verderop, de weg wordt steeds meer verlaten en smal, lijkt het of we plots de inrijpoort van een klooster of abdij binnen rijden: de Santuário de Nossa Senhora das Preces. Een prachtig idyllisch kerkje, twee ouwe peekes die een overlijdensbericht, aan een paal geplakt becommentariëren, een fontein, ornamentale trap naar een kapelletje. En dat alles overgoten met een heerlijk zonnetje. De tijd is hier blijven stil staan! 
Maar verder nu, voortdurend stijgend doorheen de bossen waarin steeds meer kastanjebomen opduiken. Op naar Piodão. De panorama's zijn overweldigend, alsof we op de ruggengraat van Portugal rijden. En plots, na een kale bergrug te zijn overgereden, zien we beneden een geïsoleerd dorpje liggen, volledig uit leisteen gebouwd, geplakt tegen de berghelling: Piodão! Tot 30 jaar geleden was dit dorpje alleen te voet of met muilezel te bereiken. Nu behoort het tot de mooiste historische dorpen van Portugal. De jarenlange isolatie zorgde er voor dat weinig of niets aan dit dorp is veranderd sinds ???? 5 eeuwen? Supersmalle straatjes, zeer steil, soms met trappen, soms afgeboord door levada's (irrigatiekanalen). Alle huizen opgetrokken in de grijze leisteen van de streek. En alle ramen en deuren blauw geverfd! De legende zegt dat de enige winkel in het dorpje vroeger alleen maar blauwe verf verkocht en/of een keer een groot vat blauwe verf op de kop kon tikken. In elk geval moet je goed te been zijn EN goed geschoeid om Piodão te bezoeken. We bestellen "dois xicaras de café" op het pleintje voor het witte kerkje van het dorp: heerlijk, onder de schaduw van een eeuwenoude boom. 
In het klein toerismebureau krijgen we wandelkaarten: de PR21 wandelweg loopt langs de Piodão rivier stroomafwaarts tot Foz de Égua, een plek met een natuurlijk strandje en een paar pittoreske brugjes. Daar willen we naar toe! Almoço, lunch, hebben we mee ... dus stappen geblazen. Prachtige tocht langs een smal bergpad, nu eens in de schaduw, dan weer in de volle zon, langs ruïnes van verlaten huisjes, opnieuw met prachtige panorama's van Piodão en de vallei. Alleen ... na zo'n drie kwartiertjes stappen stellen we vast dat we niet op de PR21 of PR2 zitten maar op de PR3 die NIET, Não, de nada, afdaalt naar Foz de Égua. Daardoor laten we ons uitstekende humeur echter niet verstoren: dan maar op onze stappen terugkeren; de vergezichten blijven hoe dan ook spectaculair ogen.
Terug in Piodão rijden we, na een wandeling door het dorpje, met de auto naar Foz de Égua. Inderdaad ook weer een idyllisch mooie plek met stenen boogbruggetjes over de rivier en zelfs een, niet meer toegankelijke, hangbrug over een ravijn. En een dam heeft een natuurlijke zwemplek gecreëerd. Iets te veel badgasten naar onze zin. En, oh ja, de Portugese badmode is niet veranderd sinds 2015: nog steeds lopen de dames met de billen bloot (zie blogpost van 31 mei 2015, Portugese blote billen).
Tijd om terug te keren. 't Is een prima dag geweest in een prima dorpje en dat is een reusachtige "understatement"! Onderweg stoppen we nog even in Aldeia das Des waar we in Plano5 een biertje en spuitwater drinken, in de schaduw met prachtig zicht over een beboste vallei. Betty bestelt in een mengelmoes van Spaans en Portugees, ik gewoon in het Nederlands! Eigenaardig maar we worden inderdaad in vlot "Hollands" bediend.
Nu nog wat zwemmen, napraten en luieren aan het zwembad - wat we voor ons alleen hebben - als bijna afsluiter van een prachtige dag. "Bijna" wat de "jantar" (avondeten) komt er aan: risotto met waterkers en serrano ham, op zijn "Betty's". Hmmm...s'Avonds komen Juliet en Rob zoals gewoonlijk het zwembad kuisen, gazon sproeien, planten water geven. Juliet vertelt dat Orange Olives pas vanaf juni open is, dat er nog een bar/restaurant aan het zwembad komt, dat de begroeiing nog wordt "gemanicuurd", dat er nog veel te doen is. Maar genieten kan je er nu al!