Tonga soa.

27/10/2018

Tonga soa. Welkom, zegt een affiche in de luchthaven van Tana. Tonga soa ... tja. Het luchthaventje is niet voorzien op 400+ toeristen die langs voor en achter uit een Boeing 777 stromen (geen “slurven” om de passagiers te laten uitstappen). 

Een “carte de débarquement” in drie luikjes, hebben we reeds in het vliegtuig ingevuld. Eerste stop in de luchthaven: gezondheidsinspectie! Een eerste deel van onze “carte” wordt afgescheurd, een tweede deel gestempeld. Volgende halte: betalen (35 € p.p.) voor een visum. Weer blijft een deel van onze “carte de débarquement” achter. We krijgen een betalingsbewijs. Een visum hebben we nog niet. Daarvoor is het nu aanschuiven. Aan ons! Eén persoon neemt onze reispas aan en controleert die. Een tweede persoon plakt er een visum in. En een derde zet een stempel, bekijkt me en zegt “André Joseph?”. Tonga soa. 

Nu nog onze bagage oppikken temidden van complete chaos aan de transportband. Dan met valiezen aanschuiven aan de “Nothing to declare” om ze door de scanner te sturen. Ten slotte, na anderhalf uur, nog een keer onze passen tonen en ... we staan buiten in de zwoele nacht van Madagaskar. 

Iemand met een groot bord “Hotel au bois vert” wacht ons op. Nog even Ariary (Ar) nemen en onmiddellijk beseffen dat geld hier een uitdaging wordt. Ik krijg 200.000 Ar uit een automaat, och arme 50 €! ‘t Is een wad bankbiljetten van een centimeter dik  

De taxi voert ons in een pikdonkere nacht doorheen de smalle bochtige straatjes van wat sterk op een sloppenwijk lijkt. Kilometerslang staan er houten stellingen langs de weg. Voor een markt? Hier en daar zitten een vijftal individuen bij het licht van één peertje in een portaaltje langs de kant van de straat. Straathonden doemen op en blaffen/bijten naar de auto. Tonga soa ... morgen is alles mooi!?

Zondagmorgen, 28 oktober 2018, Hotel au Bois Vert. In een ommuurd park van drie hectare is alles inderdaad mooi. Onze “bungalow” ligt net onder een bloeiende jacaranda-boom. Het voetpad ziet paars van de afgevallen bloemen. Exotische planten, kleurrijke bloemen, schildpadden, zwarte papegaaien, kikkers (niet gezien maar wel gehoord vannacht): ‘t is lente!

Na het ontbijt - buffet maar Frans geïnspireerd met croissants, café au lait en fromage frais - zetten we onze eerste stapjes buiten. Wat we gisteren “sloppenwijk” noemden, lijkt in feite een “normale” straat voor deze voorstad van Tana: schots en scheef gemetste huizen, houten barakken, lemen koterijen. Veel mensen op straat, sommige duidelijk in kraaknette zondagse kleren. En kraampjes en stalletjes waar vis, vreemde groenten of vlees (tientallen vliegen!) wordt verkocht. Het leven speelt zich hier op straat af. Als twee vazaha’s - vreemdelingen - hebben we bekijks. Maar de Malagassiërs zijn vriendelijk. De lachende “bonjours” zijn niet van de lucht. En zo leren we weer een woordje Malagasi: salaam - bonjour. 

We keren terug op onze schreden en gaan nu aan het hotel gekomen de andere richting uit. Dit moet een “betere” buurt zijn: hoge muren, grote huizen maar “villa” kan je ze nog altijd niet noemen. En weinig mensen op straat. Is rijker ook minder sociaal?

De straat eindigt in een smal steegje dat afdaalt naar ... een kleine, groene vallei met rijstvelden. Hier en daar grazen een paar zebu’s, bewaakt door kinderen. Vrouwen doen de was in poelen tussen de velden. Kleren liggen te drogen op de grond. Twee mannen met drie zebu’s verschijnen uit het kleine steegje  

Tonga soa - welkom - in een andere wereld. Tonga soa in Madagaskar.