Trás-os-Montes.

In het uiterste noordoosten van Portugal, ligt een verlaten, dun bevolkte streek, ideaal om - in tijden van pandemie - met zo weinig mogelijk besmettingskansen te bezoeken: Trás-os-Montes, Portugees voor “over de bergen”. We logeren in een minuscuul dorpje, Lagomar, dicht bij de “hoofdstad” Bragança, in het “Terra Fria, “koude deel” van Tràs-os-Montes (minimum temperatuur 14 °C in juli). Iets zuidelijker begint de Terra Quente (warm) en de Douro-vallei. Lagomar ligt bovendien in het Parque Natural de Montesinho, een natuurgebied van meer dan 74.000 ha waar herten, vossen, dassen, everzwijnen en roedels Iberische wolven rondzwerven. Google street view kent hier (nog?) geen wegen, alleen het kerkje van Lagomar krijg je on-line te zien …

Maar terug naar het begin: 27 juli 2021, ‘t is rustig in Brussels Airport. Niemand vraagt ons CovidSafe Ticket laat staan een ingevulde Cartão de Localização de Passageiro (Portugese Passenger Locator Form). Die laatsten worden wel blanco - om in te vullen - rondgedeeld in het vliegtuig naar Porto maar … ook in de half verlaten luchthaven van Porto vraagt niemand er naar. Tot zover Covid … of … toch niet: in het auto-verhuurkantoor blijkt de door ons gereserveerde auto - een Ford Focus - niet beschikbaar! Als reactie op de pandemie hebben verhuurkantoren gewoon minder auto’s gekocht. Maar: we krijgen een upgrade! Een Suv-station car, automatic, full option, volgens de heel vriendelijke bediende van Dollar-Thrifty. Een bak van een auto, merk: “Jeep”, met navigatie en al. Nog wat vragen beantwoorden: kinderstoeltje? Ja, dat gaan we vanaf zaterdag nodig hebben als Lou en Evelien ons vervoegen. Rijden we naar Spanje? Nee, maar misschien steken we te voet de grens over (zie later). Daarop vertelt de vriendelijke bediende over zijn vijf tochten naar Santiago de Compostela, met de mountain bike, heen en terug vanuit Porto langs de camino (pelgrimsweg). Nee, nee, wij gaan naar Bragança. Ha Bragança! Daar weet hij in de buurt een paar leuke restaurantjes! Hij diept een landkaart op en markeert: restaurant O Abel in Babe en restaurant Dom Roberto in Gimonde. Moeten we inderdaad misschien proberen. Ondertussen hoor ik twee “desks” verder een gezin Belgen - vader, moeder en twee opgeschoten tieners met in totaal vier grote koffers - boos protesteren: zij hebben een station car besteld en er is geen meer beschikbaar … Doen alsof onze neus bloedt … Koffers inladen en weg zijn we: op naar het noorden. Wat zijn Portugezen toch vriendelijk!

Eens we de voorsteden van Porto achter ons laten, slingert de zo goed als lege auto-estrada-transmontana door, langs, en over de bergenen ravijnen. Naarmate we noordelijker “cruisen” met onze Jeep, wordt het landschap ruiger en zien we minder en minder bewoning. Vanaf Murça duiken de olijfgaarden op maar dichter bij Bragança wordt het weer woester en onherbergzamer. We rijden de snelweg af en … duiken in de natuur en .. de middeleeuwen, of zo lijkt het wel. Een stijgende, kronkelende kasseiweg, vol bulten en kuilen is de hoofdstraat van Lagomar. Huizen - eerder ruïnes - van onbestemde ouderdom. Oude TV-antennes, een paar satteliet-ontvangers. Het minuscule kerkje, een gemeentelijke wasplaats aan een bron. Dan toch een paar moderne huizen. En Bétula studios, een soort eco-studios, ons verblijf voor de volgende vier dagen.

Ana vraagt onze CovidSafe Ticket (maar kan de echtheid van ons certificaat niet controleren want de toepassing op haar smartphone werkt niet). Dat is echter geen probleem. Binnen de kortste keren hebben we opnieuw een restaurant aanbeveling binnen: Solar Bragancano (geen eigen website) en suggesties voor uitstapjes naar Rio do Onor en Montesinho. De man van Ana, die één van de huisjes aan ‘t schilderen is, vertelt over wandelingen in de onmiddellijke omgeving. Oh … en de grote loslopende honden in het dorp zouden zeer vriendelijk zijn: ‘t zijn herdershonden die - als ze de schapenkuddes niet begeleiden - niets te doen hebben en dus zeer nieuwsgierig zijn. 

Nu nog snel boodschappen doen en dan, vanop “ons” terras genieten van het prachtige uitzicht over het Montesinho natuurpark bij ondergaande zon, met een glaasje “oude muilezel” (vertaling van Mula Velha), een rode wijn uit de streek rond Lissabon. Toasten op Trás-os-Montes!