Epidauros, Asklepios en nog wat.
29 mei 2022
Meli Apartments, Kiveri, Peloponnesos, 6u30.
De zee is grijs als van vloeibaar lood. De zon piept juist boven de bergtoppen achter Nafplio. Vissersbootjes pruttelen heen en weer in de baai. ‘t Is onweerachtig. Maar wel warm. Op naar het beroemde theater van Epidauros, samen met de Atheense Akropolis één van de best bewaarde gebouwen van de klassieke Griekse oudheid.
Epidauros.
De weg voert ons via Nafplio door een golvend landschap - olijfbomen domineren - onder een inmiddels weer stralende zon. Weinig verkeer, relax rijden. Er is een immense parking aan de ingang van Epidauros, voorlopig (10 uur) zwaar onderbezet. Ook maar een paar toerbussen. Het theater maakt zijn reputatie waar: ronduit indrukwekkend! Biedt plaats aan 14.000 toeschouwers; gebouwd volgens de regels van de gulden snede; spectaculaire akoestiek.
De juiste manier om van dit architectonisch kunststuk te genieten is - volgens ons dan toch - helemaal bovenaan, in de schaduw. Van daar uitkijken over de “bühne” beneden met een zonovergoten, groen landschap op de achtergrond. Toeristen - geen overrompeling zoals we gevreesd hadden - komen en gaan op de toneelvloer, meestal snel en zonder naar boven te klauteren. Sommigen roepen (niet nodig) fluiten of klappen in de handen. Een enkeling zingt. Één mevrouw zucht luid: 55 rijen hoger duidelijk te horen. Zeg nu nog dat de wereld geen schouwtoneel is. We blijven lang toekijken …
Asklepios.
Links van het theater ligt het “heiligdom” van Asklepios. De meeste toeristen laten dit dan ook effectief links liggen. Onterecht, want deze uitgestrekte archeologische site leent zich uitstekend tot een rustige, zonovergoten wandeling. Andermaal prachtige foto-opportuniteiten. Overigens zou Asklepios, een zoon van Apollo, zich vooral met geneeskunde hebben bezig gehouden - vandaar de “esculaap staaf” van de apothekers - waardoor hij dan weer de toorn van Hades, broer van Zeus en heerser van de onderwereld over zich heeft gekregen. En zo verder, en zo verder … Griekse mythologie, hé.
Zin in een vers geperst sinaasappelsap - 400 ml, wel aangelengd met water - op het schaduwrijke terras van de “taverna” aan de ingang van het hele complex. “Where are you from”, de klassieke vraag van alle kelners in toeristische bezienswaardigheden. Maar ondertussen oefen ik mentaal mijn bestelling in het Grieks: “Éna fresko chymó portokalioú”. Als ik bestel, krijg ik lachend een vuistje van de kelner die luid “Dank u wel”, antwoordt! Even later wordt een koppel Franse toeristen begroet met “Bienvenu, la vie est belle”! Griekse kelners: een verhaal apart.
De ultieme Peloponnesische lunch.
Op de terugweg rijden we van de hoofdweg een smalle zijweg in. Olijfbomen in bloei - piepkleine witte bloemetjes - langs beide kanten van de weg. Geen dorpen, geen huizen, alleen olijfbomen. Ideale plek om te stoppen! In de schaduw van een oude olijfboom onze meegebrachte lunch eten en er beendroge Griekse landwijn uit een plastic flesje bij drinken = de ideale lunch in de Peloponnesos, voor ons dan toch. 😀
Myli.
In Myli, het dorpje net voor Kiveri, wijst een bruine wegwijzer naar een archeologische site. Hoewel ieder dorp hier wel zo’n bruin bord wijzend naar opgravingen lijkt te hebben, besluiten we toch om die wegwijzer te volgen: ‘t is een niet-verharde weg tussen sinaasappelbomen. Het blijkt dat hier de site van “Lerna - Het huis met de dakpannen” is, zo een kleine vijf duizend jaar oud. Veel is er niet meer van over. Wel betalen we 2€ pp, seniorenprijs. Hier zou een ingang van de onderwereld van Hades zijn - niet gevonden, gelukkig - en zou Hercules de veelkoppige Hydra hebben verslagen - ook geen sporen van terug gevonden.
Kyveri.
Inmiddels heeft de lucht dezelfde loodgrijze kleur gekregen als de zee. Achter Nafplio pakken blauwzwarte wolken samen. Tijd voor een hazenslaapje in ons appartement in Kyveri. Maar een uurtje later zijn we alweer op pad, ondanks de dreigende luchten en de bij wijlen felle wind. We wandelen naar het haventje, langs de rand van de zee - de mini strand-boulevard van Kyveri, kompleet met bars en restaurantjes waar - zoals hier in de Peloponnesos blijkbaar de gewoonte is - tafels urenlang niet worden afgeruimd!
Vanop het terras van ons appartement, wisselen we af en toe een paar woorden in het Engels met onze “buurvrouw”, vermoedelijk eigenaar van dit vakantie-appartement. Zo ook deze avond. Vijf minuten later belt ze ineens bij ons aan! Met een schaaltje “moúrias”, moerbeibessen. “Moúrias, superfruit”, zegt ze zelf. Duizend maal “Efcharistó”, lieve Griekse mevrouw. Die Grieken blijven ons verbazen.
Inmiddels klaarden de dreigende luchten op. De zee is weer azuurblauw … de bergen kleuren okergeel. Je zou van minder poëtisch worden.