De Peloponnesos … wait, my friend!
De Peloponnesos, het grootste schiereiland van Griekenland, genoemd naar Pelops, een figuur uit de Griekse mythologie. Iets kleiner dan Sicilië, maar 8 maal minder jaarlijkse, buitenlandse toeristen. Alle Griekse eilanden samen verwelkomen zo’n 20 maal meer bezoekers per jaar dan dat rare schiereiland in de vorm van een cartoon-hand - drie vingers en een duim. Van waar deze geringe toeristische interesse? Geen idee. Maar weinig toeristen is ons ding! Aan het aantal historische sites, landschap, zon en zee zal het wel niet liggen … zie de kaart met geplande reisroute, onze drie verblijfplaatsen en de meest interessante plekken. Pélopes, erchómaste! (We komen er aan, Pelops!)
27 mei 2022
In zowat drie uur vlieg je van Brussel naar Athene en kom je op de Venizelos luchthaven terecht in een Griekse salade van vertrekhal, aankomsten, check-in balies, bagage-carrousels … alles en iedereen lijkt hier door elkaar te krioelen. Toch vonden we relatief vlot onze valiezen en de shuttle naar Auto Union (Sunny Cars), het auto verhuurkantoor. Daar gaat alles super-efficiënt en vriendelijk. De Waze-app helpt ons de snelweg op.
De monotonie van de eerste 100 km snelweg - agglomeratie, huizenblokken, industrie, bergen op de achtergrond - wordt alleen onderbroken door lange stroken roze oleanders. In Loutraki rijden we de snelweg af om, langs de oude brug het kanaal van Korinthe over te steken. Keizer Nero stak hier als eerste een gouden schepje in de grond. Geen wonder dat het dan nog meer dan 20 eeuwen heeft geduurd voor het kanaal klaar was.
Eens het kanaal over zijn we in de Peloponnesos. Duidelijk te merken: plots is het landschap lieflijk groen. Brem in bloei, oleanders, wijngaarden, olijfbomen, cipressen, vijgenbomen, rotsachtige bergen als achtergrond-decor en weinig huizen of dorpen. Perfect!
Onze eindbestemming voor vandaag is Kiveri, piepklein dorpje aan de Golf van Argoikos.
Er is wel een “Pantopoleion”, een supermarktje waar ze alles hebben: groenten, fruit, bestek, potten en pannen, cosmetica, diepvries, melkproducten, ontbijtgranen, gereedschap, speelgoed … alles in beperkte hoeveelheden en kris-kras op en over elkaar gestapeld. Inkopen doen dus: niet zo gemakkelijk met producten die alleen maar in ‘t Grieks geafficheerd worden. Wijn! Gemakkelijk te herkennen maar de rode wijn is peperduur: 20 € per fles. Rosé dan: schappelijke prijs (6,5 €) maar is ‘t geen zoete rosé? Even vragen met dank aan Google Translate. De winkelier is onmiddellijk super enthousiast en prijst zijn rosé aan in gebroken Engels: ‘t zou een bio-wijn zijn uit de berg achter Kiveri, lokaal dus, en “not sweet”. Die nemen we, hoewel we niet eens het etiket kunnen lezen. Alles afrekenen en betalen. Net als we willen buitengaan, legt de winkelier zijn hand op mijn schouder en zegt gebiedend “Wait, my friend!” Hij duikt een gang in, hurkt voor een gesloten kast, opent ze en zegt - om zeker te zijn - nog een keer “Wait, my friend!”. Lachend biedt hij ons een zestal oranje-gele abrikozen aan. Man, man, man, nu weten we pas hoe echte abrikozen smaken.
Wat een ontvangst in de Peloponnesos. De toon is gezet voor deze vakantie.