Nicuesa en Golfo Dulce, deel 2.

16 maart 2012.

Vanmorgen ben ik al ruim voor zes uur wakker. Ik werk aan dit verslag op onze “porch”, overdekt terras van ons “huis”. Eigenlijk is dat huis één groot dak waarbij de muren een eind van de dakrand af staan. Plots geritsel in de donkere, groene muren van begroeiing die op een paar meter afstand ons huis omringen. Doodstil blijven en daar komt een kleine witneus-coati uit de struiken gewandeld. Hij snuffelt wat rond maar blijft op veilige afstand. In de struiken, maar onzichtbaar, hoor ik nog veel meer geritsel. De moeder coati? Wat het ook is, het laat zich niet zien en de kleine coati keert terug “in de bush”.

Ontbijten in de lodge. De Engelsen – waarmee nu toch enig contact te maken is – blijken “vogelaars” te zijn.

Vandaag gaan we opnieuw, maar nu op eigen initiatief, kayakken. Daniel heeft onze kayak reeds geprepareerd. We varen zo’n half uur verder in de Golfo, steeds op een honderdtal meter afstand van het strand, langs de kustlijn naar “half moon beach”. ’t Is echter hoog tij en dus is van het strand weinig of niets te merken. Rustig is het wel op de Golfo. ’t Is stralend weer. We hebben ons flink ingesmeerd met zonnecrème.

We gaan even aan land op “half moon beach” en peddelen dan terug. Iets na 10 uur staan we opnieuw aan de aanlegsteiger van Nicuesa lodge (we waren om 8u30 vertrokken). En dus besluiten we nog een uitgestippelde wandeling in de jungle te doen. We vertrekken langs de Monkey trail en zien een grote zwarte toekan met gele borst en oranje staartveren: waarschijnlijk een Chestnut Mandibled Toekan  . We zien een wild zwijn, een pecary. Na een tijdje steken we een uitgedroogde rivierbedding over. Dan komen we aan een oude en verlaten boerderij. In het donkere huis hangt een drukkende, zwoele sfeer en ... het wemelt er van de vleermuizen: Long-nozed Bats. We keren terug langs het Pizote-trail en zien talloze vlinders in alle kleuren en maten. Frustrerend om ze proberen te fotograferen: net als je wil afdrukken, vliegen ze weg.

Uiteindelijk zijn we om 12u30 terug in de lodge, zoals gewoonlijk nat van het zweet en de vochtigheid.

Na de lunch besluiten we – gezien onze activiteiten van deze ochtend, en de sunset-tour later deze namiddag – om wat te “luieren” op het strand. In een hangmat tussen twee palmbomen, of – meer prozaïsch - op een strandzetel. Wel moet ik eerst nog een paar goede foto’s van de scarlet macau’s hebben. Deze grote, kleurrijke vogels zitten in een paar hoge bomen langs het strand. Probleem is dat ze mekaar geen minuut met rust laten: ze hangen onderste boven aan een tak; daar komt dan een andere opzitten; dan hangt er weer één met de bek alleen aan een tak waarop een andere er tegenaan komt vliegen; dan weer vallen er een paar vechtend en krijsend uit de boom ... kortom, moeilijk om ze in “rust” te fotograferen. Ik loop een halfuurtje rond hun bomen en fotografeer vanuit alle hoeken ... tot ik bijna een stijve nek krijg van naar boven te kijken. ‘k Probeer nog even mijn zonnebril te zoeken (zie verslag van gisteren). Ik vind wel de juiste plek waar ik hem verloren heb: tussen twee palmbomen hangt opnieuw een dicht web. De minstens 5 cm grote spin zit weer netjes in het midden. Helaas ... ‘k ga zonder zonnebril naar Belgïe terug keren. B. spot een “Green Heron”, klein groen reigertje.

16u30: Tijd voor de sunset tour met de boot op de Golfo Dulce. B., ikzelf, een gids (niet Daniel) en Tomaz de “kapitein”. We varen naar het midden van de Golfo en dan richting zonsondergang. D’er hangen wolken maar de hemel kleurt reeds geelrood. Tijd om rustig te dobberen op de golven en te wachten tot de zakkende zon vanonder de wolken uitkomt. Tijd ook voor een Imperial, Costa-Ricaans biertje. Tientallen foto’s nemen en met de gids filosoferen over het feit dat – alhoewel de zon hier nu ondergaat – ze waarschijnlijk opkomt in Australie. Dat had onze gids blijkbaar nog nooit gehoord en al snel legt hij dat in het Spaans uit aan de kapitein.

Het duurt een kwartier vooraleer de zon helemaal achter de bergen verdwijnt. Prachtige reflecties in het water. Dan keren we de steven en varen terug naar de steiger van Nicuesa lodge, nog zeker 20 minuten varen. Langs de over merken we een boom op met daarin een twintigtal swnowy egrets: die komen – volgens de gids – elke avond in dezelfde boom slapen.

’t Is bijna opnieuw stikdonker bij aankomst. Tijd voor een aperitiefje en avondeten. Deze keer is er opnieuw een familie Amerikanen gearriveerd. De Oostenrijkers hebben al een uurtje vroeger gegeten en zijn op een night jungle walk. Na het eten nog even tot op het strand gaan om de sterrenhemel te bewonderen en Orion en Sirius te spotten ... daarna – amper 21 uur – weeral tijd voor bed. Vermoedelijk de laatste keer met allerlei vreemde jungle-geluiden. Morgen trekken we immers verder naar wat ongetwijfeld een nieuw klimaat zal zijn: Dantica-lodge op meer dan 3.000 meter hoogte.

See you there!