Quetzal.

18 maart 2012.

Vijf uur ’s morgens is vroeg. Maar het begint hier al klaar te worden. Nog snel een tas koffie zetten en drinken en dan naar de parking van de lodge waar Carlos, onze gids voor vandaag ons reeds opwacht. D’er zijn nog 7 andere “vogelaars”: een Amerikaanse familie van 5 en een ouder Nederlands koppel. Carlos rijdt voorop, wij volgen met de twee Nederlanders bij ons achterin. 

Langs de grintweg dalen we dieper af in de valei tot een punt waar we niet meer verder kunnen. Daar “parkeren” we de auto’s. De gids wijst ons op een dode, afgebroken boomstam, zo’n 6 à 7 meter hoog. Rechts van de stam zit een gat en daar komen twee Quetzal-staartveren uit. Het mannetje (de enige met een staat van 70  tot 80 cm) zit op het nest. Heel de nacht heeft het wijfje op het nest gezeten en nu is zij gaan “ontbijten”. Steeds volgens de gids moeten we nu gewoon wachten tot het vrouwtje terug komt. Carlos maakt een soort fluitgeluiden, “Quetzals”? 

En inderdaad, een tiental minuten later komt het vrouwtje (zonder lange staartveren) aangevlogen. En daarop verlaat het mannetje ook het nest. Prachtig, we zien de zeldzame en mysterieuze “Resplendent Quetzal” (vrij vertaald “verbindende Quetzal”) in het echt. En werkelijk met prachtige staartveren die reflecteren  en irridiseren  tussen de bomen. Ik slaag er zelfs in een paar redelijke foto’s te nemen. We volgen het Quetzal-paar een eindje verder het bos in ... dan moeten we ze laten gaan ... en keren we terug naar de auto’s. Meer en meer toeristen komen nu aangestapt en aangereden. Maar, legt Carlos uit: TE LAAT, ze zijn er aan voor hun moeite. Het duurt nu minstens 2 uur voor de Quetzal zal terug keren naar zijn nest. Leuke ervaring ... en wij waren op tijd! 

Dan rijden we een eindje terug tot bij een forellenkwekerij waar veel bloemen staan. Dat is de plek waar colibri’s zitten, of eigenlijk fladderen want zitten doen ze niet zoveel. Toch slagen we er in 1 (ja één) redelijk goedgelukte foto van een colibri te nemen. 

Terug naar de lodge, ’t is dan al bijna 8 uur. Het nederlandse koppel keert vandaag terug naar Nederland (vertrek om 9 uur) en ze wensen ons nog een prettig verblijf (hoewel dat nu ook voor ons kort zal zijn). Ontbijten met vers fruit, eieren met spek of tomaten en “home-made” confituur van bessen. Heerlijk .... We besluiten opnieuw – met onze gehuurde Daihatsu Bego – in de valei van de Savegre af te dalen (volgens André, de Hollander de “schoonste” rivier van Costa Rica, waarmee hij de zuiverste, niet de mooiste bedoelt; je kan van het rivierwater drinken volgens hem; dat zijn we toch niet van plan) en daar te wandelen. Vanaf het punt waar we deze ochtend ongeveer de Quetzal zagen gaat er een wandeling naar verschillende “catarata” of watervallen. Eerst is het pad nog redelijk breed maar dan wordt het erg smal. Het loopt over rotsen, brede boomwortels en dan het nevelwoud in. Al gauw komen we half verroeste trappen tegen, laddertjes met treden los of gaten er in en zelfs hier en daar een hangbruggetje over de Savegre. De eerste watervallen, redelijk kleine, laten we letterlijk en figuurlijk links liggen. We stappen door naar de 2 km verder gelegen waterval.

’t Is aangenaam stapweer: niet te heet, niet te koud. Het terrein wordt alsmaar moeilijker en af en toe ook wel gevaarlijk. Gelukkig heeft B. haar wandelstokken mee. Uiteindelijk komen we bij de grote waterval, vermoedelijk een twingtal meter diep en erg pittoresk tussen het groen. 

We keren terug. Af en toe moeten we een wormpje van onze kleren of hals zwiepen. Die wormpjes hangen aan een soort spindraad in het woud en ze gebruiken je als een gratis taxi.

’t Is bijna 1 uur ’s middags als we terug het bredere pad langs de Savegre bereiken. We hebben bijna twee uur gestapt en geklauterd. We komen opnieuw aan het nest van de Quetzal. Twee Duitstalige vogelaars zitten met verrekijker en grote lens naar het gat in de dode boom te turen. En plots ... ongelooflijk maar waar: daar verschijnen twee staartveren uit het nest. En dan de Quetzal zelf! Hij zet zich op een tak in de boom ernaast en laat zich in al zijn glorie bewonderen. B. neemt een foto ... Het wijfje van de Quetzal komt aangevlogen en dan verdwijnt hij - het mannetje -  over  de Savegre naar de andere kant van het woud, tussen het gebladerte. We hebben ongelooflijk veel geluk gehad: twee keer de Quetzal zien! 

Ondertussen hebben we honger en we lunchen in een leuk lokaal restaurant:  op het terras met uitzicht op de rivier. Bij het nuttigen van onze salade met stukjes forel en parmezaan en het drinken van een lokaal bessensap (geen alcohol in de restaurants  –gelukkig wel in de lodges) bewonderen we de vogeltjes in verschillende kleuren die af en aan vliegen tussen de bomen. De ober is uiterst vriendelijk en biedt ons nog een gebakje aan, van het huis. Dat alles voor de ronde en afgeronde prijs van 10.000 colones, ongeveer 15 euro. En hij heeft nog een speciaal verzoek, die ober: of hij mag meerijden tot de Trogon-lodge een paar kilometer verderop. Dat kunnen we natuurlijk niet weigeren en voor de tweede keer deze vakantie nemen we een lifter mee. We droppen onze ober af aan de Trogon-lodge: ’t was moeilijk een gesprek te voeren want zijn Engels en ons Spaans waren ongeveer van hetzelfde  niveau. 

Ik wil nog even de Cerro de la muerte zien en we rijden terug uit het dal naar 3.500 meter. ’t Is ongelooflijk maar daarboven is er weer nevel, mist en regen ... en kou. We vinden niet echt een plaats die de pas markeert en maken al snel rechtsomkeer, terug naar Dantica-lodge. Daar is het weer nu toch ook minder goed: geen regen maar de wolken boven en nu ook onder ons komen vervaarlijk dichterbij. 

We zijn moe (om 5 uur op, weet je) dus wordt het verder een luie namiddag: koffietje drinken in ons  huisje. Uurtje pitten met een gezellig etanol-vuurtje aan. Daarna avondeten in Dantica. We hebben een voorgerechtje en een simpele pasta pommodoro besteld en overgieten dat met een Pinot Noir van Chili. B. vraagt zich af of  – door de grote hoogte  – de alcohol niet sneller naar het hoofd stijgt. We zitten al aan ons hoofdgerecht als 3 koppel Belgen binnen komen. We hebben toch wel al wat Belgen gezien deze vakantie. Ze willen graag met zessen aan één tafel maar dat kan niet, zegt Guillermo, de ober van dienst.  “It is not the policy of the house”.  Gezeur alom bij de Belgen. Wij hebben het gehad en  trekken naar ons huisje voor onze laatste nacht in het hooggebergte van Costa Rica.