De bushveld.
29 maart 2023 - 6u30.
Klaar voor een ochtendlijke jogging, open ik de voordeur van Umzinyathi Farmhouse. Bijna ogenblikkelijk staat Margaret klaar om het huis op te ruimen, afwas te doen en bedden op te maken. Op dit ontiegelijk uur slapen mijn huisgenoten nog (zelfs Lou!): “Kom terug om 8 uur, Margaret”.
Lopen in een natuurpark in Zuid- Afrika: zalig! Zelfs ondanks het feit dat ik al snel verkeerd loop - ik heb wel een plannetje bij - en de “groene trail” in plaats van de “blauwe” volg. Plots een luid door geknor: 50 meter van de brede grintweg staat een wildebeest nerveus te doen. Mijn tocht voert me langs een smal pad door een dicht laag bos: de bushveld, een afwisseling van dicht struikgewas en open savanne. Drie kudu’s - of waren het nyala’s - stuiven verschrikt weg. Sterke bocht naar links nu en dan … twintig meter voor mij blokkeert een giraffe in volle breedte het pad. Ik blijf stokstijf staan, hartslag versnelt, ik kan er niet langs. Een herinnering aan een bosjesman met ingedeukt gezicht in de Kalahari duikt bij mij op. De kerel had een stamp gekregen van de achterpoot van een giraffe! Wat moet ik doen? Terugkeren? Voorzichtig schuifel ik dichterbij en kijk de giraffe in de ogen. Hij (of zij?) staart terug en wordt wat zenuwachtig. Nog wat dichter bij. De giraffe knippert als eerste met zijn bevallige wimpers en stapt dan van het pad af. Oef … ik kan verder. Ik wordt nog opgeschrikt door een grote mannetjes-nyala die plots uit de struiken voor mij uit schiet; beland bijna in een kudde impala’s en kom uiteindelijk uit op een brede grintweg. Alle gevoel voor oriëntatie is nu weg. Ik loop in de richting van de lodge, denk ik. Gebrom in de verte: een pick-up truck, drie mensen in de open laadbak (zwarten want de witte rijden nooit in een open laadbak). Wuiven en roepen “Is this direction OK for the lodge?”. Nee, ‘t is totaal de andere richting. De “locals” lachen zich een kriek. Ik hoor ze denken: “gekke toeristen!”.
Uiteindelijk bereik ik de lodge - ik moet de gate-sleutel van gisteren afgeven - en loop dan door de open savanne terug naar Umzinyathi. Wat een tocht: 8 km, 56 minuten, 156 hoogtemeters; niet mijn snelste jogging maar wel de mooiste!
Wat doen we vandaag? Isandlwana bezoeken? Dat was het toneel van een bloedige strijd tussen Engelsen en Zoeloes. Vanop onze veranda zien we trouwens de rots van Isandlwana. Mijn huisgenoten beslissen er anders over: om te beginnen “blauwe wandeling” doen in de bushveld.
Zon, wolken, staalblauwe lucht en wandelen. We spotten - opnieuw - een giraffe (deze keer op grote afstand), kudu, nyala, zebra, blesbok … prachtig uitzichtpunt over de Buffelsrivier. Foto’s zeggen meer dan woorden. Lou stapt (meestal) flink mee, hoewel … ze ziet zo rood als een tomaat. ‘t Is waarschijnlijk 25° C: een Windhoek Lager in de lodge gaat er vlot in, maar de nog één kilometer stijgend terug naar “ons” huis is zwaar.
Rest van de dag: gaan zwemmen in het zwembad van de lodge. Betty blijft “thuis”, geniet daar van het uitzicht vanaf ons terras en krijgt bezoek van kippen, nyala’s en aapjes (vervet monkeys). David en Evelien gaan andermaal voor een avondlijke jogging, maar zijn wel in tegenstelling tot gisteren voor donker “binnen”.
Avondeten: als voorgerecht avocado’s … die steenhard blijken te zijn. Dan “boerewors” met erwtjes en worteltjes. Alleen … de boerewors, gisteren in Nquthu gekocht, stinkt vreselijk. Te verkopen tot … gisteren!!! Bij algemene stemming wordt beslist om vegetarisch te eten en de boerewors weg te kieperen.
Van de “load shedding” (geplande stroomonderbreking) hebben we nog niet te veel last gehad: we passen ons snel aan. Vanavond gaat de stroom uit om 21:00 uur = een gelegenheid om met de Wakawaka-lichtjes even buiten te wandelen; om te zien hoe de lichten van een ver dorpje plots uitvallen; om te zien hoe grote vleermuizen onder het afdak van ons terras muggen vangen; om te luisteren naar de geluiden van de bushveld. ‘t Is bewolkt, dus sterren zien we niet. Misschien morgen???