Cochem.

22/08/2010 

Op een zaterdag in de vakantie moet je niet naar Cochem gaan. Tenzij je er de file bij het binnenrijden van het stadje en de drukte in de smalle straatjes er bij neemt. Betty en ik zijn dat toch met ons tweetjes van plan: de “Rijksburcht Cochem” is ons doel. 

Van Traben-Trarbach tot Cochem is niet zo ver, althans in afstand niet(45 km); in tijd toch ruim 40 minuten. We rijden over Mont Royal en worden getrakteerd op een weids panorama met zicht op één van de kunstwerken van de Kanonenbahn - lange bogenbrug. 

In Nehren stoppen we om twee Romeinse graven te bekijken. In één van de graven zijn de enige Romeinse muurschilderingen uit het Rijnland te zien. Hoewel “zien” ... een gesloten ijzeren deur sluit het graf volledig af. Door een luikje in de deur zou je de muurschildering kunnen zien. Niet dus: te veel reflectie in het venstertje en te donker binnenin. We moeten het doen met een foto van de muurschildering. Bovenop de graven zijn de graftempeltjes herbouwd. Fotogeniek!

Cochem dan. Het aanschuiven met de auto alleen maar om naar de City-parking te rijden doet ons twijfelen. Willen we de drukte trotseren? Doorzetten maar ... 

Ondanks die drukte dragen weinigen een mondmasker; overigens ook niet verplicht op straat. Wel als je één van de vele winkeltjes binnen stapt. Maar we zijn hier om het kasteel te bezoeken en nemen de Schlossstrasse, uiteraard bergop. Die is minder steil en korter dan ze er uit ziet. Al snel krijgen we de Rijksburcht te zien: boven op heuvel die begroeid is met ... juist, wijnstruiken. Nog even een laatste haarspeldbocht en een laatste klim. We halen een moddervette bruine “dachshund” in; met de tong bijna over het asfalt schuifelt hij traag naar boven. “Du kannst es, dus kannst es” wordt hij door zijn bazin aangemoedigd. 

Binnenin de kasteelmuur is het Corona-aanschuiven aan de kassa. ‘t Gaat traag. De dachshund ligt languit achter ons op de kiezels: bekaf! We kiezen voor bezoek aan de binnenplaatsen; niet het interieur van het kasteel. ‘t Is een allegaartje van stijlen op, tussen en over mekaar: nep-kantelen, torentjes, sprookjeshuisjes op vestingmuren, mozaïek verwerkt in de dominante vierkante toren ... maar het geheel is wel indrukwekkend. De moeite waard! Op het einde van de 18de eeuw vernietigden de Fransen deze burcht. Maar eind 18de eeuw is ze in dit allegaartje van stijlen - officieel neogotiek; vrije inspiratie denk ik - opnieuw opgebouwd door een Berlijnse industrieel.

Hier en daar staan Corona-informatie bordjes. We hadden ons bezoek op voorhand moeten registreren maar mits de geafficheerde QR-code en een “handy” (smartphone) kan dat ter plaatse. Doen we ... waarschijnlijk als één van de weinigen. 

De Cochem-binnenstad is ons te druk. We rijden naar Beilstein voor ons “vieruurtje”: apfelstrudel en een grosses bier. Hier waren we vorig jaar ook, tijdens een verlengd weekend. D’er is een veer over de Moezel en vooral vakwerkhuizen en kleine steile straatjes.

Dan, langs de rustige en pittoreske Moezel-oevers terug naar Traben-Trarbach.

‘s Avonds chipolata, ribbetje (één) en filet pur op de gas-barbecue, met dank aan Maarten. Hmmm.

P.S. De Edeka supermarkt in Traben-Trarbach is perfect gestructureerd met groot assortiment.