Mont Royal en Kanonenbahn.
20/08/2020
‘s Morgens vroeg (7 uur) behoort Traben-Trarbach toe aan de hondenwandelaars en sigarettenrokers, soms gecombineerd in dezelfde persoon. Slaperig en nog verdwaasd of verwonderd of nors staren ze me aan: een jogger! De Moezel-linkeroever stroomopwaarts is rustiger dan de rechterkant langs de soms drukke n° 53 hoofdweg. Ik loop bijna tot aan de brug in Rissbach, dan bergop terug keren tussen de wijngaarden om uit te komen bij de “Vier Versuche zum Sehen”, een sculptuur van 4 (of drie?) kijkende gezichten - met of zonder ogen of pupillen - die uitkijken over de vallei. Lijkt een beetje op de iconische beelden van Paaseiland. Het beeldhouwwerk staat overigens te koop; geen vraagprijs bekend.
Mont Royal.
Achter ons vakantiehuis, op de top van de heuvel ligt “Mont Royal”, een vestingruïne. Gek, een Franse naam in Duitsland. Maar deze burcht werd gebouwd door Vauban, architect van Louis XIV toen dit stuk van Duitsland tot het rijk de zonnekoning behoorde. Alleen ... ruim 10 jaar na de bouw vernietigden dezelfde Fransen hun eigen vesting: bang dat ze na de vrede van Rijswijk in handen zou vallen van de geallieerden van Engeland en Nederland.
Van aan onze Gartenvilla is het 3 km klimmen - soms zacht, soms zeer steil - opnieuw tussen de Riesling-velden. Dit stuk is een deel van de Moselsteig, een wandelpad dat van Trier naar Koblenz - monding van de Moezel in de Rijn - loopt. Mooie panorama’s over de Moezel-vallei: toeristenboten dobberen rustig voorbij en kruisen een enkele keer een rijnaak. Maar de zon brandt ... gelukkig is de top met de Mont Royal-site bebost: schaduw! Een schuilhut gebouwd door de vrijwillige brandweer van Traben-Trarbach biedt een groots panorama en uitleg over de zonnekoning en zijn Mont Royal vesting. Maar ... van die vesting is weinig terug te vinden. Voorbij het vliegveld (zie blogpost van 18 augustus), naast een “Kletterpark” (klimpark) - maar je moet goed zoeken - liggen de overblijfselen van de Mont Royal vestiging verspreid, voornamelijk ondergronds. Oude, half bedolven vestingmuren, gewelven, gangen, kelderbogen ... ideaal om met kleine Lou te spelen ... tot ze helemaal nat en onder de modder en de netels zit ...
De terugtocht is bergaf, maar helaas ... de zon brandt steeds feller. Vandaag wordt het tot 33 ° warm 🥵; goed om de rest van de dag door te brengen aan het zwembad.
21/08/2020
Kanonenbahn.
Deze morgen keert David teug naar huis en ... gaat Evelien een nieuwe gast ophalen aan het station van Trier: Maarten!
Wij kiezen er voor om éénrichting langs de Moezel naar het noorden te fietsen: Evelien zal ons wel per auto ophalen, waar we uiteindelijk ook zullen stranden. Ons stiekeme doel is tot burcht Eltz te fietsen. Deze keer vertrekken we langs de linkeroever, stroomafwaarts. Een eerste heel pittoresk dorpje langs de route, na zo’n goed uur “bollen” is Pünderich. De meeste huizen - in vakwerk - lijken heel oud met scheefgezakte gevels en muren of eerste verdiepingen die iets verder over de gelijkvloerse verdieping uitsteken waardoor de smalle straatjes nog smaller lijken. Heel speciaal.
Verder dan tot in Zell waar we - bijna op het middaguur - perfecte espresso en cappuccino drinken. We volgen verder de oude spoorbaan die van Berlijn naar Metz voert, de zogenaamde “Kanonenbahn” - volgt trouwens meestal de Moezel.
Na de Frans-Duitse oorlog in 1870 besloot Duitsland om deze spoorlijn aan te leggen, gefinancierd met Franse oorlogsherstelbetalingen. Bedoeling was om snel de nodige artillerie tot aan een eventueel nieuw Frans-Duits front te kunnen aanvoeren. De Kanonenbahn bewees haar dienst tijdens de volgende twee wereldoorlogen. Grote delen ervan werden door de geallieerden in 1944-1945 gebombardeerd. De lijn, nu niet meer in gebruik, kon prat gaan op tal van tunnels en bruggen. De brug van Bullay is één van de meest markante daarvan: een stalen spoorwegbrug met op een lagere verdieping de smalle rijbaan voor auto’s, en een voetpad; Fahrräder absteigen!. Die brug steken we over om daarna iets verder langs de Moezel onze meegebrachte boterhammetjes te verorberen. ‘t Is na één uur: het wordt stilaan duidelijk dat we Eltz niet gaan halen. Maar misschien wel Cochem?
De Moselradweg wordt nu af en toe een grindpad, stijgend, dalend, weer stijgen ...we hadden een vlakke route verwacht! We komen in Bremm. Hier ligt de Calmont wijngaard, de meest steile wijngaard ter wereld, hellingsgraad tot 65°! Hoe kunnen ze hier nog de druiven behoorlijk snoeien en oogsten?
Nog een kleine 30 km tot Cochem ... dat halen we niet. We fietsen tot in Senhals. Hier logeerden we exact een jaar geleden voor een verlengd weekend. Bij een grosses bier en een Riesling-wijntje wachten we op het Moezel-terras van hotel-restaurant Halfenstube op Evelien die ons met de auto komt oppikken.
53 km hebben we er vandaag opzitten. Persoonlijk dagrecord gebroken! De Moezel inspireert tot sportieve prestaties.