Moinhos de Rei.
3 augustus 2021.
Museu Ferroviário.
Het station is betegeld met kleurrijke azulejo’s en is omgebouwd tot museum: het museu ferroviário. Er zit iemand aan het loket die ons in het Portugees vermoedelijk vraagt met hoeveel personen we zijn. Hij telt. Een tweede persoon (van het museum?) komt woordeloos bij ons staan. Geen van beiden spreekt enige andere taal dan Portugees. Niemand vraagt ons te betalen: gratis museum! Dan verschijnt een oudere mevrouw, in een witte soort kiel gekleed. Ze lijkt op een verpleegster maar ze zegt in gebroken Engels: “Yes, I understand. Follow!”. We volgen haar - samen met de andere woordeloze Portugees, over het oude perron, langs verroeste sporen met manuele wissels tot in een eerste hangar. Daar staan een Duitse stoomlocomotief (MD407 voor de kenners), een Portugese vrachtwagon, een Belgische postwagon (Nijvel) en verder een Engelse en een Belgische passagierswagon. “No enter”, zegt de verpleegster, “no touch”. We mogen kijken maar niet in de wagons gaan. Terug naar buiten en op naar de volgende hangar. Daar wijst de verpleegster de ene wagon aan en zegt “Queen”, dan de tweede: King. Verder wijst ze ons op borden met uitleg en oud spoorwegmateriaal. De ene wagon - opnieuw in België gebouwd - blijkt inderdaad die te zijn van Carlos, voluit Carlos Fernando Luis Maria Vitor Miguel Rafael Gabriel Gonzaga Xavier Francisco de Assis José Simão, de laatste Portugese koning, vermoord in 1908 (hoe beëindig je anders koninkrijken?). Zijn vrouw, koningin Amelia, reed in een wagon van Duitse makelij.
Eens dat gezien wijst de verpleegster ons nog op een ronde kuil waarin locomotieven werden gedraaid en dan laat ze ons aan ons lot over. We wandelen op eigen tempo terug - ondertussen foto’s nemen - en zelfs nog een eindje verder over de Ecopista. We babbelen nog even met een grote kalkoen … koelekoelekoele … en op naar de volgende bestemming.
Moinhos de Rei.
Opnieuw 10 km verder - we leggen hier geen grote afstanden af, da’s ook moeilijk met al die kronkelende, smalle wegen - liggen de Moinhos de Rei. Oude watermolens uit de twaalfde eeuw. Het zouden de eerste watermolens in heel Portugal geweest zijn. Tot dan waren het dieren of … mensen die de molens aandreven. Naar verluidt was het gebruik van de molens “gratis”, alleen moest je de helft van het gemalen graan aan de koning laten. Vijftig procent belasting wordt dat nu genoemd. Benieuwd wat we gaan aantreffen.
De tocht er naar toe is - natuurlijk - opnieuw een bergweg. Boven op het hoogplateau neemt het heidelandschap over, tot en met Erika toe. We passeren, na een koffie in een dorpscafeetje, een kleine, verlaten landingspiste, nogal bombastisch als Aeroporto do Cabeceiros de Basto aangeduid. Dan rechts van de weg een zandvlakte en verder heidelandschap langs rechts en dennenbossen langs links. We arriveren bij de picknick plaats van Moinhos de Rei. Een plaats waarvan een deel al minstens 50 jaar niet meer is gebruikt: de leistenen tafeltjes en stoelen zijn volledig bedekt met mos. Een eindje verderop staan nieuwere picknicktafels. Maar we exploreren de onmiddellijke bosomgeving. Verscholen in het groen vinden we een eerste met mos overgroeid huisje. ‘t Is de eerste van twee vervallen watermolentjes. Er naast loopt een levada, gekanaliseerd waterloopje. Met allerlei schotten omhoog of omlaag te doen, kan je de loop van het water sturen. Dat doen we (we = Lou en ik): we sturen het water nu eens de ene kant / molen op, dan weer de andere. Leuk! We picknicken in de zon, naast de snel stromende levada en laten de met mos overgroeide picknickplaats links liggen. Lou gooit takjes in het water … bootjes. Van andere toeristen: geen spoor! Net zoals trouwens in het spoorwegmuseumpje niet. Overal is het extreem rustig en zijn we alleen.
Het water van de levada stroomt naar een stuwmeertje, de Barragem da Serra do Oeral. Daar stoppen we nog even om pootje te baden (Evelien en Lou) en foto’s te nemen (Betty). Daarna voert de weg terug naar beneden, naar “huis”.
‘s Avonds nog even naar de Ecopista in Vila Nune rijden en een uurtje ontspannen op de piste wandelen, richting Arco de Baúlhe. Behalve de groene omgeving merken we nog kweeperenbomen op en mimosa. En ondertussen met goede 4G de blogposts opladen!