Cerrado.
14 november 2021.
Inderdaad, die Cenobio-site is “cerrado”, gesloten, wegens Covid-19! Het berglandschap oogt hier andermaal spectaculair. De weg naar Firgas kronkelt vanaf de Cenobio rond het ravijn en … vanaf de overkant krijgen we dan toch een goed zicht op de vele silo-gaten die de Guanchen hier honderden jaren geleden in de rots boorden. ‘t Lijkt wel een reusachtige honingraat. Foto’s vanuit de auto; zomaar stilstaand op de bergweg; andermaal is sterke zoom nodig!
Firgas.
DE publiekstrekker van Firgas zijn twee “voetgangersstraten”: de Paseo de Gran Canaria en de Paseo de Canarias die in het verlengde van elkaar liggen. Er is gebruik gemaakt van de natuurlijke helling om een +/- 100 meter lang monument / wandelstraat te maken. Het laagste stuk, de Paseo de Gran Canaria, is een trapsgewijze brede waterval met helling en trappen voor voetgangers er naast. Langs de ene muur zijn het wapenschild en een kenmerkend beeld van elk van de 22 gemeenten van Gran Canaria uitgewerkt op zitbankjes met blauw-gele azulejos. De hoger gelegen Paseo de Canarias toont het relief en - in kleurrijke tegels - een typisch landschap en het wapenschild van de zeven Canarische eilanden. Heel fotogeniek en toeristisch goed gezien. Een buslading Duitse toeristen komt net de “straat” af gewandeld.
Maar hoe kan het dat hier zo kwistig wordt omgesprongen met water in zo’n droog klimaat? Firgas ligt aan de Barranco de las Madres, ook wel de kloof van de duizend bronnen genoemd. Hier wordt dus ook bronwater gebotteld en verdeeld over gans Gran Canaria. Het water loopt hier zelfs deels ondergronds, via vijfhonderd jaar oude irrigatiekanalen, door het stadje. De “molino gofio” is nog een watermolen uit die tijd; te bezoeken … alleen … juist: ook “cerrado” wegens Covid-19!
Niet getreurd. Er is hier genoeg te zien: de Plaza San Roque met kerk en uitzichtpunt over de noordelijke kustlijn. De ondergrondse waterkanalen met doorkijkjes in de muren langs de oostelijke kant van het plein. Kleine, oude huisjes, naast statige woningen met fijne houten balkons. De oude laurierbomen langs de straten en in parken. De ayutamiento, gemeentehuis, daterend uit de jaren 40 van vorige eeuw: neo-canarische stijl.
Lunch in een parkje naast de “molino”. Een canario (naam voor de inwoners van Gran Canario) spreekt ons aan in het Engels. Van waar we zijn? Ha, hij kent Brussel, prachtig met zijn oude huizen en vele kanalen. Hij verwart duidelijk Brugge en Brussel. We krijgen geen tijd om hem het verschil uit te leggen: hij moet een nieuw vat gaan steken in de naburige bar. En doordat veel hier toch “cerrado” is, hebben we nu nog tijd om een kijkje te nemen in Gáldar, de allereerste hoofdstad van Gran Canaria en amper 15 km van ons vakantiehuis.
Gáldar.
Parking vinden in Gáldar lijkt een probleem te zijn. De grote aparcamiento in het centrum van de stad is … “cerrado” omwille van volledige verbouwing! Wegwijzers tonen ons een andere parking: die van de “Cueva Pintada”, beschilderde grot? Zal wel ver buiten de stad zijn? We volgen de wegwijzers en belanden in een wirwar van kleine steegjes, stijgend en dalend, tot aan een groot, modern bezoekerscentrum, dat van die “Cueva Pintada”. Open! Voor één keer niet cerrado, alleen: van een parking geen spoor. Op zoek naar een parkeerplaats rijden we terug naar beneden en vinden een grote niet echt aangelegde parking in de droge rivierbedding. Naast de parking een open lucht “recreatiecentrum” met tafeltjes, barbecue-plekken, waterkraantjes en … het is er een drukte van jewelste. Tientallen grote families compleet met opa, oma en kleinkinderen lunchen hier uitgebreid. Dat betekent met lappen vlees op de barbecue, slaatjes, wijn … en veel, heel veel lawaai. Blijkbaar een zondagse traditie hier …
Terug te voet de stad in, klimmen tot de “Cueva Pintada”. Niet alleen open maar - op zondag - ook nog eens gratis te bezoeken. In 1843 is hier onder een veld met plátanos een grot met muurschilderingen ontdekt. Uitgebreide opgravingen hebben meer dan 500.000 artefacten opgeleverd die hier op de site bewaard worden. Er is een museum, een kleine cinema-zaal waar een film over de verovering van Gran Canaria en uitroeiing van de Guanchen wordt vertoond en er is de uitgestrekte archeologische site zelf met delen van huizen, kelders, voorraadplaatsen. De grot zelf gaat maar 2 keer per uur open met een beperkt aantal mensen - sinds de ontdekking is door de vroegere vele ongecontroleerde bezoekers ongeveer 50 % van het pigment verdwenen - maar we hebben geluk en kunnen de grot en muurschildering (gekleurde geometrische motieven) zelf aanschouwen. Hoe eigenaardig: een beschilderde grot in het centrum van een stad. Na die vele cerrado’s maakt dit heel wat goed.
Nog even rondstruinen op en rond de Plaza Grande van Gáldar. Overal terrasjes met druk lunchende en pratende Spanjaarden (en een paar toeristen?) - ‘t is dan ook volop almuerzo-tijd (15u30). Dan terug naar huis na een drukke dag. Maar rond zonsondergang zijn we in Puerto de Las Nieves te vinden, op de kustboulevard, tussen honderden toeristen allemaal met camera of smartphone in de aanslag om de zon te zien zakken in de zee.
