Laurier.

11 november 2021. 

Toen in de 15de eeuw eerst de Fransen en daarna de Spanjaarden de Canarische eilanden veroverden - ik val in herhaling - vonden ze op de noordelijke helft van Gran Canaria een uitgestrekt subtropisch woud van voornamelijk laurier. Een speciale inheemse soort van laurierboom: de ocotea foetens of stinklaurier in het Nederlands. Van dat gigantische woud is heden ten dage bijna niets meer over: een klein stukje, dan nog grotendeels heraangeplant, dicht bij Moya. Dat willen we zien, dat is ons plan voor vandaag. De zon laat het trouwens voor het eerst grotendeels afweten, gelukkig niet de temperatuur: 23° C op het middaguur.  

Maar eerst: Maipés, Parque Arqueológico. Dat zou een begraafplaats zijn op vulkanische ondergrond, met ongeveer 700 oude Guanchen-graven. Vanop de weg van ons vakantiehuis naar Agaete zien we de site liggen: graven van lavasteen in afgeknotte kegelvorm. Helaas, Google vertelt ons dat Maipés “temporarily closed” is. Echt waar? Na verschillende pogingen om met de auto de ingang van Maipés te bereiken, moeten we die pogingen staken: een wirwar van éénrichting-straten leidt ons in cirkels. Dus parkeren en te voet tot aan de ingang, die inderdaad gesloten is: tot nader order, wegens Covid-19. Onbegrijpelijk voor een openlucht site. Niet getreurd: op naar Los Tilos de Moya, het laurierbomen-woud. 

Alweer een spectaculaire rit langs Moya en verder langs de Barranco (=ravijn) de Moya. Aan het laurierbos zelf is er een klein infocentrum met uitleg over lokale fauna en flora. De stinklaurier (Tilo in het Spaans, gewone laurier vertaalt als ”laurel”) kan in optimale omstandigheden tot 30 meter hoog worden. Gekneusde bladeren geven een heel scherpe geur af. Aan het infocentrum beginnen wandelingen: we kiezen voor het korte traject (2 km), niet moeilijk. Foto’s in een bos zijn niet zo makkelijk. Gelukkig zijn er hier en en daar open plekken op een berghelling. 

Ook Moya zelf - op een 490 meter hoge bergrichel - is een bezoekje waard. We parkeren aan de cementerio, het kerkhof, op zich al speciaal: de doden liggen in “appartements-graven”, vijf verdiepingen hoog. De Nuestra Señora de la Candelaria kerk uit 1957, in neo-romaanse stijl met eclectische voorgevel, staat op de rand van het ravijn. Gesloten: Covid-19? Inmiddels is het wel tijd voor een espresso of twee met een “bizcocho de limón”, een soort sponsachtige cake met citroensmaak. 

Dan zoeken we de Centro de Arte op … hoewel: gesloten volgens Google. Gelukkig is Google deze keer verkeerd: het kunstgalerijtje is wel open. Het toont een leuke verzameling moderne kunst van Juan Antonio de la Nuez in een knap gebouwtje. Het ligt overigens in een zeer pittoreske wijk van Moya. Nog even rondstruinen in het centrum: leuke pleintjes, oud gebouw in dreigende, grijze basaltsteen … We lunchen - onze meegebrachte boterhammetjes - op een bankje op de Plaza de la Concordia. Het prachtige uitzicht over de Barranco de Moya krijgen we er gratis bij. 

Nog bezienswaardig in Moya: het geboortehuis van de wereldberoemde - toch in Gran Canaria - dichter Tomás Morales, rechtover de kerk, nu een museum. Een vriendelijke receptioniste troont ons eerst mee naar een zaal met karikaturen van de dichter, resultaat van een wereldwijde karikatuur-wedstrijd naar aanleiding van de 100-jarige verjaardag van zijn sterfdatum (1921). Daarna laat ze ons over aan een al even vriendelijke collega die in een mengelmoes van Frans, Spaans en hier en daar een woord Engels uitleg geeft over de verschillende zalen en objecten. Interessant. Leuke binnentuin ook.   

Terug naar “onze” Casita de Juani” via Agaete. Hier zijn we al een paar keer door de smalle straatjes verkeerd gereden. Deze keer gaat het wel goed: langs het centrum. Ziet er nog leuk uit. Even stoppen: d’er is een restaurant met terras aan de kerk, en een “Museo de la Rama” over de jaarlijkse bedevaart en festiviteiten in de stad … gesloten, Covid-19! Een andere keer terug komen naar Agaete voor een koffie en foto’s. 

Wat doen we morgen?