Kardamyli.

2 juni 2022

‘t Wordt hoog tijd om een keer al wandelend de natuur van de Peloponnesos te ontdekken. Daarvoor gaan we Laconia - de streek waar we nu zijn - verlaten. We trekken naar de Mani, naar Kardamyli. Oh ja, naast “spartaans “hebben de krijgers van Sparta ons ook het woord “laconiek” (van Laconia) nagelaten. Het verhaal gaat dat toen Sparta weer eens één of ander burcht wou veroveren, de kasteelheer de Spartanen waarschuwde: zijn boogschutters zouden een dusdanige pijlenregen afschieten dat de zon erdoor zou verduisteren. Waarop de Spartanen laconiek antwoorden: “Perfect, wij vechten het liefst in de schaduw!”

Opnieuw is het een plezier hier te rijden: geen verkeer, pittoreske wegen, wilde natuur, typische dorpjes. Een vos steekt plots de weg over. Even verder doet een stokoude Griek dat ook. Met zijn wandelstok wuift hij ons zijn dorpje uit. 

Kardamyli dan: charmant havenstadje geprangd tussen de zee en het Taygetos-gebergte (op sommige toppen ligt zelfs nu nog een beetje sneeuw). Voor de kust een klein eilandje, Meropi. Hier zou ooit een Venetiaans kasteel hebben gestaan. Heel wat leuke restaurantjes langs de kust. Maar daarvoor hebben we nog geen tijd. We zijn gekomen om te wandelen en nemen de eerste brede voetweg, met grote stenen geplaveid (dat heet hier een kalderimi), richting de bergen. Als snel passeren we overblijfselen van een Byzantijns aquaduct en komen we langs de achterkant van oud-Kardamyli. Aan het oude, vierkante  “dorpsplein” ligt de Agios Spiridon (kerk) en een versterkte toren. Dan trekken we de berg op via een snel stijgend, rotsachtig smal pad. 

‘t Is hier zeer groen. Gelukkig, want dat zorgt voor veel schaduw. Uiteraard krijgen we, tussen de begroeiing door mooie uitzichten over Kardamyli en de baai. Bij momenten voelt het alsof we in een soort kruidendoos wandelen: wilde tijm, venkel, salie geuren om ter sterkst terwijl de Cleopatra-vlinders ons om de oren fladderen. Boven ligt opnieuw een kerkje - wat had je gedacht - de Agia Sophia. Maar we nemen een licht dalend en breed pad. Aan restanten van Byzantijnse waterwerken merken we kleurrijke rups van wel 10 cm. Blijkt de rups van de zeer zeldzame Wolfsmelkpijlstaartvlinder te zijn. 

Ons pad lijkt te eindigen aan een droge rivierbedding vol met fel witte , grote keien en rotsblokken. Hoe loopt het pad nu? Na enig zoeken en GPS bestuderen, moeten we besluiten dat het pad alleen maar kan verder lopen door de droge rivierbedding. Dat proberen we, hoewel het vreselijk moeilijk stapt. Maar inderdaad: een tiental meter verder merken we de blauw-witte merktekens van de wandeling! Dus sjokken we maar verder over de verblindend witte keien, een kloof in. Een enkele keer draait het “wandelpad” de oever en stappen we door het bos. Maar meestal is het klauteren over de keien, doorheen een spectaculaire kloof met prachtige natuur, 2,5 km lang. Gelukkig veel schaduw. We doen bijna 3 uur over een wandeling van nog geen 6 km!

Hoog tijd voor lunch bij Psaras een terrasrestaurant langs de zee. Kakavia (vissoep met vis) voor mij, gebakken schijfjes courgettes (waar teveel aardappelschijfjes tussen zitten) voor Betty. Niet om over naar huis te schrijven (en toch doe ik het hier 😉). Het brood met de olijfolie is echter wel fantastisch! 

Nu nog even Kardamyli rond wandelen, oude stadsdeel door lopen en dan naar “huis”. De rust hebben we vandaag wel verdiend.