ξενοφιλία - Xenofilía.
4 juni 2022
Panos, de eigenaar van Ploes Villas woont “naast ons”. Gisteravond heeft hij ons, behalve moerbeibessen, een zelf getekend plan van de directe omgeving achtergelaten. Daarop “supermarktjes” en restaurantjes aangeduid. Ofwel is hij een slechte cartograaf, ofwel kunnen wij geen plan meer lezen, maar we vinden niets terug! Uiteindelijk belanden we in de AB-supermarkt, een grote, moderne zaak. Maar, alles is in ‘t Grieks, meestal in Grieks schrift. Zoek dan maar een keer olijfolie, of lactose-vrije melk of echte yoghurt uit Griekenland, of … en zo verder. Spinazie - ziet er super vers uit - en eieren, dat herkennen we. ‘t Was een lekkere omelet, gisteravond.
Vandaag beslissen we een rustig dagje in te lassen, omwille van “overload” aan historische sites. We rijden naar Katakolo, een klein havenstadje op zo’n 7 km van ons vakantiehuis. Pittoresk, havenfront met “posh” cafés, bars en restaurants. Te groot voor dit kleine dorpje. Maar … hier meren cruiseschepen aan, die “de Peloponnesos doen”. Ze meren hier aan en organiseren ééndags-uitstappen naar Olympia. Of met een toeristisch treintje doe je een toertje van de streek. Als er geen cruise-schepen voor anker liggen - zoals nu - zijn de meeste zaken dicht, behalve dan de cafés en terrassen aan de kade.
Vissersbootjes liggen aangemeerd. Op één er van repareren een man en een vrouw vissersnetten. We genieten van onze twee frappé’s op een sjiek terras. Rechtover ligt een kleine vissersloep aan de kade. De visser kuist zijn vangst voor een koper, van een restaurant? De kerel koopt zo’n 5 kg vis. Ik zie een 50 € biljet van eigenaar veranderen. Zou die visser ook aan toeristen verkopen? If you never try, you will never know. Terwijl Betty rustig haar frappé slurpt stap ik op het vissersbootje toe. Natuurlijk spreekt de visser geen Engels. “Met handen en voeten uitleggen”: twee vissen. “Nee, je moet er vier hebben voor twee personen”, gebaart de visser. OK, vier dan. Kan hij die ontschubben en kuisen? Ja, dat kan. En de koppen af doen? Nee, dat kan niet: de vis moet gegrild worden met kop er aan. Andermaal OK. Voor 15 €, waarschijnlijk toeristenprijs, zijn de vier vissen van ons.
Terug in Ploes Villas nodigt Panos ons uit om op zijn terras een ouzo te drinken. Lichte aarzeling, maar zo’n uitnodiging kan/mag je niet afslaan. En er is nog George, zijn vriend, een gepensioneerde commandant van de “Hellenic Air Force” - uitbundige kerel - en zijn vrouw, Eftychia - dat betekent “geluk”. Voor een kleine ouzo dan. Die kleine ouzo wordt een gewone ouzo met ijsblokken, geen water en nog een tweede ouzo … Eftychia haalt ondertussen het ene hapje na het andere op: komkommers, tomaten, olijven, kleine gebakken visjes (sardines?), rijst-kubusjes in jonge bladeren van wijnstruiken. George vertelt honderduit, over zijn tijd bij NATO, bezoeken aan Brussel (Metropole hotel!) en over Xenofilía! Moeilijk uit te leggen woord. Een poging: ‘t is de nieuwsgierigheid van Grieken naar alles wat andere mensen en andere culturen is; het zien van een vreemdeling als gast; onbaatzuchtige gastvrijheid. “Yamas”, George, daar klinken we op! “Hoe meer ouzo je drinkt, hoe meer je van je vrouw houdt”, nog zo’n uitspraak van George.
Na zijn vijfde ouzo besluit George toch huiswaarts te keren. Met de auto! Panos is duidelijk bezorgd voor zijn vriend. Maar die zegt: als ik gedronken heb, reageer ik trager, dus rijd ik trager en alles is in orde. Griekse logica? Terwijl we de laatste visjes soldaat maken, leggen Eftychia en Panos uit dat “Ploes” zoveel betekent als “drijvend op water”. En dat we vooral nu moeten gaan rusten … doen we. Op ons privé-strandje, onder de strooien parasols. Zon, frisse zeebries, af en toe een duikje in de Ionische zee … rust.
Oh ja, hoe is dat met die gekochte vissen afgelopen? Overheerlijk dineetje van “catch of the day” met gestoofde venkel, brood en een “zeste” van citroen uit de tuin van Panos. Dat alles overgoten met een Moschofilero (witte wijn) “sur lie”. Met dank aan Betty!
