Monemvasia.

1 juni 2022

‘s Morgens vroeg terrasdeur open en naar de zonovergoten baai kijken. Alleen … een ongenode gast vliegt onze kamer binnen: een zwaluw! We laten ze rustig rondfladderen - af en toe “plakt” ze aan de muur of het plafond. Als ze alles goed geïnspecteerd heeft, vliegt ze weer langs dezelfde  weg buiten; en zonder iets achter te laten!

Als we gisteren in Mystra de ruïnes van een oude en verlaten Byzantijnse middeleeuwse stad bezochten, gaan we vandaag een nog bewoonde en zeer levendige Byzantijnse middeleeuwse stad bezoeken: Monemvasia! De weg er heen is pittoresk - niet te vergelijken met gisteren natuurlijk - maar biedt toch mooie uitzichten over de zee. Onder andere van een scheepswrak op een strand en eilandjes langs de kust. 

Maar Monemvasia is van een andere orde. Om te beginnen de ligging: achter een gigantische rots die met een smalle landtong vast zit aan de Peloponnesos. Geen auto’s toegelaten, nergens binnen de muren van de stad. En die muren zijn intact met maar één met auto’s bereikbare ingangspoort. Alle eten en drank voor de bewoners van dit stadje moet met kruiwagens of handmatig in grote zakken ter plaatse worden gebracht. De straatjes zijn smal,  soms zelfs maar één persoon breed en nooit horizontaal. Langs de “hoofdstraat” is elk huis een taverna of winkel van toeristische spullen. 

We dwalen hier een paar uur rond. Zonder plan want uiteindelijk is er toch maar één in/uitgang! Vol verbazing genietend van dit eigenaardige stadje waar achter elke straathoek zich een nieuwe pleintje vertoont, of een nieuwe arcade, of een nieuw Byzantijns kerkje, of zelfs een moskee. Alles dan nog een keer “overwoekerd” door oleanders en ander groen in bloei. Vanop het centrale plein (eigenlijk pleintje) zie je duidelijk hoe Monemvasia tegen de rotsen is geplakt. Camera’s en smartphones draaien hier overuren. 

Dan op en langs de kantelen wandelen. Twee werkmannen graven zwetend naast een muurtje. Als we voorbij stappen, kijken ze op, elleboog op de spade en … “Goedendag!” horen we plots. In een mengeling van gebroken Engels en Duits leggen ze uit dat ze … we begrijpen het niet goed … in Duitsland hebben gewerkt of een Duitse buurman hebben. En eigenlijk bedoelden ze “Guten Tag!”. Maar vriendelijk zijn ze wel en ze wensen ons uitbundig “einen schönen Tag”. Efcharistó mannen, bedankt. 

In de oostelijke muur is een tweede “toegangspoort” maar die leidt alleen maar een paar honderd meter verder naar een vuurtorentje, eind negentiende eeuw gebouwd. Daar ontmoeten we twee Nederlandse toeristen, enerzijds ervaren Griekenland-gangers, anderzijds hebben ze nog nooit van Mystra gehoord!? En Monemvasia bezoeken ze nu voor het eerst hoewel ze hier jaren geleden ook in de buurt waren! Dan worden we plots opgeschrikt door een luide knal, lijkt op een ontploffing of vulkaanuitbarsting of vliegtuig dat door de geluidsmuur vliegt. Gek, onrustwekkend. Maar we doen verder met “in de straten van Monemvasia verdwalen”. Om Wannes van de Velde te parafraseren: “De klank van deze stad maakt onze ziel amoureus!”  Tot er opnieuw een knal komt, en nog één.  Dan één waarbij de ruiten van sommige huizen gaan trillen. Mysterie! Als we lunchen in één van de restaurantjes aan de hoofdstraat, heldert de kelnerin de zaak op: oefeningen van het Griekse leger, vermoedelijk met zware artillerie. 

Hoe is dit Monemvasia zo goed en zo lang bewaard gebleven. De naam zegt het al: Monemvasia = “enige ingang”; de smalle landengte en de enige toegangspoort wren gemakkelijk te verdedigen. En op een andere manier geraakte je er niet in. 

Tijd om terug te keren naar 100 Rizes (behalve een dode slang op de weg, niets meer te melden) en nog wat te genieten van zon en zee onder de olijfbomen.