Mystra.

31 mei 2022

We schuiven op in de tijd: eergisteren de Griekse klassieken (Epidauros), gisteren het Romeinse Korinthe, vandaag staan de Byzantijnse middeleeuwen in Mystra - 5 km van Sparta - op het programma. En niet Sparta zelf? Nee, het huidige Sparta is maar zo oud als het moderne Griekenland, een kleine twee honderd jaar dus. Er zijn geen opgravingen, burchten, kerken of paleizen van enige betekenis overgebleven. De Spartanen zijn overigens niet bekend voor het bouwen van veel monumenten of versterkte kastelen. Te druk bezig met oorlogje spelen. 

We “verkassen” vandaag ook: op naar onze tweede verblijfplaats; niet meer “self-catering” maar hotel-service in 100 Rizes in Gytheio. Onderweg dus Mystra aandoen. Keuze uit twee routes: de snelle route langs de autostrade, anderhalf uur; die nemen de meeste toeristen die van het noorden naar Mystra rijden. Of de “scenic route” langs Kastanitsa. Die kiezen we!

Aanvankelijk loopt de weg langs de rand van de zee, soms hoog er boven, dan weer op zeeniveau. Maar al snel draaien we het bergachtige binnenland in. We rijden langs de randen van de Tripotamia kloof met aan onze rechterkant de steile, groene hellingen van de Parnonas-berg. Dit moet wel de mooiste weg van gans de Peloponnesos zijn: overal wilde natuur, geen huizen, geen dorpjes. Ontelbare gele, roze, paarse bloemen en struiken langs de weg. Van de meeste kennen we niet eens de naam en/of hebben we nog nooit gezien. Voortdurend stoppen we: om het volgende spectaculaire panorama vast te leggen. Dan plots: ongelooflijk, een Griekse landschildpad aan de rand van de weg! Opnieuw stoppen uiteraard en het beestje van dichtbij bekijken en fotograferen. 

Als we Kastanitsa naderen laat de technologie ons in de steek: we rijden - volgens Waze - plots “off-road”! Lichte paniek als er ook geen GPS-signaal meer wordt ontvangen. Anderzijds, we staan wel op een kruispunt net voor Kastanitsa, maar tientallen wegen zijn hier niet. We belanden in het dorp zelf: straatjes van precies één auto breed, met langs de ene kant huizen en langs de andere kant een muurtje naast de kloof. Kompleet verloren zijn we. Gaan we ons vast rijden in dit dorpje? Rustig blijven en traag verder rijden, tot we aan het andere eind van het dorp een kleine parking bereiken. Oef! Uitstappen en een vriendelijke Griek zoeken (zijn er andere?) die ons de richting van Sparta kan aanwijzen. Vele stenen huizen hier hebben houten terrassen die uitkijken over de kloof.  Voor één van zo’n huizen vragen we de weg aan twee dames. Gelukkig blijken die Engels te spreken. “Sparti, Sparti” … ze wijzen ons de richting aan … ze waaien driftig met hun armen: altijd rechtdoor. ‘t Is natuurlijk wat je rechtdoor noemt. De weg - tot nu toe goed geasfalteerd - verandert af en toe in een grintweg. Waar die weer asfalt wordt, zit hij vol “potholes”, Afrika waardig. Maar … we hebben weer GPS-bereik! Alleen … nog twee uur tot Sparta/Mystra. Niet erg, we kunnen weer rustig genieten van het landschap, nu voornamelijk dicht dennenwoud. Tot we opnieuw een dorpje door rijden. Leuk dorpsplein met een taverna, dus stoppen voor een koffie. Vier mannen lunchen voor de taverna onder de iepen. Één van hen blijkt de baas van de taverna te zijn. “Kalispera”, kunnen we een koffie krijgen? Natuurlijk, een echte Griekse koffie kompleet met een wat muffe smaak en veel koffiegruis op de bodem van het kopje. Nog een oude klant, met knoestige wandelstok en mooie snor komt aangesjokt en ploft neer op zijn vermoedelijk “eigen” stoel op het terras. Authentieker Grieks kan het hier niet. We genieten van elke minuut!

Na in totaal drie uur rijden, vier tegenliggers - stuk voor stuk auto’s van meer dan dertig jaar oud, dus van de “locals” - en twee dorpjes bereiken we opnieuw een hoofdweg die ons in een mum van tijd door Sparta voert. Op naar Mystra. 

Het ommuurde Mystra is een veelal ongekende en dus onbeminde en weinig bezochte parel van de Peloponnesos. Om te beginnen liggen de ruïnes van deze stad op een eigenaardige hoge rots, die van de achterliggende bergen los geslagen lijkt te zijn. Bovendien is dit een middeleeuwse Byzantijnse stad, in concentrische cirkels gebouwd rond de burcht op de top van de rots. We parkeren de auto aan de “Castle gate” bovenaan de berg. Klimmen toch weer tot aan de ruïnes van het kasteel - mooi panorama, maar Palmidi in Nafpoli of de Acrocorinth zijn spectaculairder. Dan dalen we af naar de “Upper town” waar de betere klasse woonde. In de Agia Sophia, een eerste Byzantijnse kerk zijn nog gedeeltelijk oude fresco’s te zien. Iets lager wordt het “Paleis van de Despoten” gerestaureerd. Maar Betty heeft ook oog voor de kleine dingen, de heel erg kleine zelfs. Ze ontdekt een zeer zeldzame, mooie lentevuurspin. Duidelijk een mannetjesspin: met helderrood achterlijf met vier grote zwarte stippen. De vrouwtjes die je bijna nooit ziet, hebben een eerder oranjekleurig behaard achterlijf. Dit mannetje is nu duidelijk op zoek naar een partner. Succes jongen, wij moeten verder want deze site is zeer uitgestrekt. 

We kunnen te voet naar de “Lower town” maar dan moeten we later helemaal terug naar boven, naar de auto. Dus doen we het “gemakkelijker” (‘t is 30° C en steil terrein): nu terug naar de auto, naar beneden rijden en dan via de “main gate” te voet opnieuw naar binnen (met zelfde ticket!). Nog meer kleine straatjes en Byzantijnse kerken met restanten van fresco’s … Pantanassa, Agios Georgios, Metropolis … Langzaam aan beginnen we te lijden aan een overdosis monumenten en stenen. Hoog tijd dus om verder te rijden naar onze verblijfplaats voor de volgende dagen: 100 Rizes, een resort aan de Laconische golf.  Hoog tijd ook om wat uit te rusten, pootje te baden in de zee, rustig te dineren en de belevenissen van vandaag te laten bezinken. Tot morgen.