Porto en Matosinhos

Tweede dag en laatste dag in Porto en tweede dag in de mist, althans om 8 uur 's morgens. Anderhalf uur later heeft de zon alles opgeruimd en is de hemel weer stralend blauw.

Deze keer dropt de taxi ons aan het Palácio de Cristal, eigenlijk het sportpaleis. De naam verwijst naar de vroegere serres, kristalpaleis. Als we wat besluiteloos rondkijken, springt een Portugees in jogging-outfit, in vloeiend Engels, ons ter hulp. We moeten absoluut de Jardim, het park en de tuinen bewonderen, een deel van het "groene Porto". Wisten we trouwens dat hier in de buurt Rosa Mota woont, de ex-marathon loopster en olympische kampioene uit de tachtiger jaren? En dat Elton John in de rozentuin hier inspiratie voor zijn liedjes kwam opdoen? De over-enthousiaste jogger neemt ons bijna aan de hand mee tot aan die rozentuin. Dit is een ideale plek om te wandelen en het is ook ideaal wandelweer! Eeuwenoude bomen, vijvertjes, watervalletjes, beelden, loslopende pauwen, ... afwisselend schaduwplekken en zon.

Maar we worden onvermijdelijk naar beneden, naar de Douro gezogen en dalen opnieuw af langs oude, deels vervallen, maar toch nog statige huizen. Vrijdag, wasdag? Aan vele balkonnetjes hangt kleurrijke was te drogen. De oude tram dokkert voorbij over zijn ene spoor. Alleen op sommige plaatsen kunnen twee tramstellen elkaar kruisen.

Van op de kade zien we de meest westelijke brug over de Douro, de Ponte de Arrábida. Aan de overkant lijnen de Porto-huizen en kelders de kades af. Toeristen worden af en aan gevaren op hun zes-bruggen boottocht. Vissers bewaken hun hengels maar ... lijken niets te vangen. Tijd nemen om te verpozen op een bankje in de zon. Dan verder wandelen langs de rivier en opnieuw bij de Ribeira, de oude stadskades en steegjes uitkomen. Koffie drinken op een terrasje in de schaduw en het schouwtoneel gade slaan. Plots vliegen grote groepen meeuwen luid krijsend op! Een drone cirkelt boven onze hoofden ... De xylofoon-speler, net voor ons terras, tokkelt onverstoord verder. Vier stadswerkmannen slaan een (lang) praatje. 

Dan langs smalle kronkelende paadjes en trappen weer naar de bovenstad klauteren waar we op het plein voor de kathedraal uikomen, Sé Catedral. Middaguur: kathedraal gesloten tot 14u30. Maar ten minste kunnen we het plein zelf bewonderen met een soort schandpaal in"neo-pombalijnse stijl" (dixit Michelin-gids, wat dat dan ook mag zijn) en het zoveelste Douro-panorama. Iets verder ligt de vismarkt waar ze net aan het opruimen zijn. En nog wat verder is het Sao Bento plein. Tijd voor broodjes met tonijnsla of kip. De naam "Sé" intrigeert ons. Hebben we al op vele plaatsen gezien, meestal (of altijd?) samen met de naam van een religieuze plaats. Een vlotte kelner legt ons in het Engels uit dat het woord moeilijk te vertalen is en zoiets betekent als "plaats waar mensen die naar de kerk gaan, samen komen". Vertaal-apss zeggen: sé = indien. Iemand een beter idee of vertaling?

Aan het Sao Bento plein ligt ook het treinstation. De centrale hall is zeker het bekijken waard: metershoge azulejos tonen taferelen uit het vroegere landelijke leven in en om de Douro-vallei en belangrijke historische Portugese gebeurtenissen. Twintigduizend tegeltjes gebruikt! 

De treinsporen liggen volledig omsloten door verdiepingenhoge huizen. Ze duiken ook direkt na het station een tunnel in. Geeft een eigenaardige ingesloten indruk.

We wandelen verder in oostelijke richting langs de Igreja (kerk) São Ildefonso en de Praça de Batalha met het nationaal theater, naar de Ponte do Infante. Je hebt hier best geen hoogtevrees in Porto: opniew een brug ettelijke tientallen meters boven de rivier. Van hieruit heb je ook een goed uitzicht op de Maria Pia brug van Eiffel langs de ene kant en de Luis I brug aan de andere kant. Afdalen langs gevaarlijk steile steegjes, te meer daar er werken aan de gang zijn. En opnieuw aanbelanden bij de Ribeira. De lokale (mannelijke) jeugd verzorgt er spektakel (en bewijst hoe stoer ze zijn) door van de metershoge kademuren de rivier in te duiken. Ze zwemmen zelfs tot onder de aanlegpontons van de toeristenboten! Een drietal Engelsen springt de Portugese jeugd prompt achterna. 

Je kan toch moelijk Porto bezoeken en geen Porto drinken. Dus doen we dat maar, andermaal op een terrasje in het oude stadscentrum. Daarna weer klimmen en terug naar het Sao Bento plein waar we een taxi terug naar het hotel nemen.

Een restaurant aangeraden door de groene Michelin-reisgids is met een verkeerd telefoonnummer in de gids opgenomen. De hotel-balie echter beveelt aan en reserveert voor ons "5 Oceanos" in Matosinhos, aan de nieuwe haven "Porto de Leixões". Een visrestaurant. Het interieur ziet er een beetje als het binnenste van een schip uit. In de ene wand zijn meterslange aquariums ingebouwd. Hier huizen gigantische krabben, kreeften en langoustines, wachtend op het executiebevel van een klant. De vis bestel je hier per kilo of je neemt een gerecht voor twee of meer personen tegelijk. We eten vissoep en krabsla (geserveerd in een uitgeholde krab) als voorgerecht en een soort "cassoulet" van "Monk fish" (lotte) met garnalen en aardappelen in een royale groenten/tomatensaus. Lekker!

Het toilet is een belevenis op zich. Je plast er (als man) in een soort diepe visbak gevuld met ijsblokjes, van het soort dat je ook in je cola of aperitief gooit. En je ziet er de achterkant van de aquariums! Zouden ze je van in het restaurant kunnen zien?

Met taxi terug. Nog een laatste drankje in de hotelbar om deze reis af te sluiten.

En nog gauw een aantal misvattingen uit de wereld helpen.

Misvatting 1: het noorden van Portugal is droog. 

FOUT: niet in de winter en dus ook niet tot en met juni.

Misvatting 2: Noord-Portugal is een arme streek. 

FOUT: hoewel Porto en andere steden hun arme(re) wijken hebben, lijkt het noorden zeker geen arme regio.

Misvatting 3: Portugezen zijn triest (fado en saudade, weet je wel) en gesloten. 

ABSOLUUT FOUT: altijd en overal werden we spontaan met een glimlach begroet en - ondanks de taalbarrière - hartelijk verder geholpen.

Tchau Portugal!