Circumetnea.

Laatste dag in Sicilië. Om 10 uur precies rijden we Tenuta Madonnina uit, richting Randazzo in het noorden. Hebben uiteindelijk beslist om niet de stad Catania te bezoeken: onze voorkeur gaat uit naar het platteland. En dat platteland verandert even voorbij Randazzo. Minder begroeiing, minder wild, veel meer velden en weiden, geen wijngaarden meer; het gebergte glooit zachtjes. Hier begint het uitgestrekte Nebrodi-park, waarvoor we tijdens deze twee weken ook al geen tijd genoeg hebben gehad.

 't Is warm nu, tot 32 graden. Sinds een week is het elke dag wat warmer geworden. 

De Etna laat zich inmiddels niet meer horen. Ook geen rookpluim meer te zien.

Iets meer naar het westen - we zijn eigenlijk bezig aan een rit rond de Etna, een Circumetnea - ligt Maniace. De vroegere abdij (Abbazia di Maniace) werd na de grote aardbeving van 1693 verlaten en later geschonken aan admiraal Nelson. Ja, die van de slag bij Trafalgar en Trafalgar square in Londen. De admiraal is er zelf nooit geweest maar zijn nazaten bouwden de abdij om tot een prachtig buitenverblijf, de "Castello Nelson". Nu in handen van de gemeente EN te bezoeken! Echt een fotogenieke plek met arcades, binnenplaatsen, oude archeologische opgravingen, een kerkje. Het landschap doet met zijn cipressen en velden rond de Castello enigszins denken aan Toscane. En opmerkelijk voor Sicilië: alles lijkt goed onderhouden en verzorgd. Of ... toch niet? In de overigens mooie tuin is/was er een tentoonstelling van moderne beeldhouwkunst ... bijna volledig overwoekerd!

We rijden verder langs de westkant van de Etna. Bronte, centrum van cultuur van pistache-noten. Adrano, zeer oud stadje met centrale vierkante toren aan de Piazza Umberto. Hier hebben we honger maar vinden alleen maar bars met "Tavola Calda", warme snacks. Dus eten we "arancine", gepaneerde en gefrituurde rijstballetjes die er uitzien als een sinaasappel, vandaar de naam. Voor B. een "arancina al ragù", voor mij één "al Pistacchio". Alles zonder gereedschap! Uit het vuistje te eten. Haute cuisine is het niet, maar het vult.

Verder langs Santa Maria di Licodia, langs Paternò. Door smalle bochtige straatjes. Regelmatig kruisen we de één-spoor spoorweg rond de Etna. Heet ook Circumetnea. Naarmate we verder zuidzaarts rijden, worden de stadjes weer wat slordiger en vuiler. Hier en daar hopen vuilnis langs de weg. Alle stadjes en dorpjes beginnen ook op elkaar te lijken. We hebben er al te veel gezien. Op dus naar de luchthaven van Catania. Die verdient dit jaar de prijs van meest wanordelijke, zelfs chaotische luchthaven. Typisch voor Sicilië? Twee uur tussen aankomst in de vertrekhal en veiligheidscontrole gepasseerd! Wachten, aanschuiven in ongestructureerde files die van alle kanten komen. Druk! En we hadden zelf al on-line ingechekt. Maar enig verschil lijkt dat niet te maken.

Vertrekken met drie kwartier vertraging ... zoals gewoonlijk door "laat binnenkomend vliegtuig"!

Belangrijkste conclusies van deze reis:

• Het oosten van Sicilië is absoluut veilig: NOOIT enig onveiligheidsgevoel gehad.
• Het weer in mei kan best nog verraderlijk zijn met dikwijls veel wind.
• Sicilianen zijn vriendelijk, maar je bent rap een paar Euro te veel kwijt.
• Excellent gegeten en gedronken, met dank aan Masseria della Volpe en B.
• We hebben maar een heel klein deel van Sicilië (goed) gezien=>we moeten dus terugkeren om het zuiden/westen te zien?

Vandaar: arrivederci Sicilia!