Etna - de zuidkant.

Gisteravond bij donker nog even tot aan de madonnina-bron gewandeld. Vandaar kan je de Etna zien. Maar nee, alles lijkt daar rustig: geen rode gloed te bespeuren.

De dag van gisteren smaakt vandaag naar "nog". We besluiten de Etna ook eens van de toegankelijkere zuidkant te benaderen. Overigens is de berg inderdaad weer rustig geworden: geen gerommel meer en bijna geen rookpluim meer.

Vanaf Zafferana kronkelt de weg naar Rifugio Sapienza (1.910 m) in haarspeldbochten omhoog. Langs de ene kant zie je de kleurrijke hellingen van de Etna en beneden, langs de ander kant, de zee en het puntje waar de laars van Italië tegen Sicilië schopt. De begroeiing verandert, vermindert en verkleint naar mate we klimmen om dan, vanaf de Rifugio Sapienza, bijna helemaal te verdwijnen. Die Rifugio blijkt een immense parking te zijn met allerlei restaurants, bars en souvenir winkeltjes. EN ... d'er is een kabelbaan: de Funivia dell'Etna. Die brengt ons naar 2.500 meter voor de overigens heftige prijs van 63 € per persoon. Daar is echter ook nog inbegrepen: een rit in een soort bus-jeep die je nog hoger brengt en een overigens totaal waardeloze en dus nutteloze gids. 

Op deze hoogte is het puur maanlandschap: geen vegetatie meer. Lava in vijftig tinten grijs, bruin en zwart. Verschillende zijkraters zijn van boven af te bewonderen. Maar we zitten vermoedelijk op zo'n 2.900 meter, dat wil zeggen nog minstens 400 meter onder de top. D'er is een weg naar boven. En een bordje: verboden verder te gaan. Toch zien we een paar toeristen in de verte stappen. Dus ook maar geprobeerd. Een gids roept ons na zo'n 300 meter terug. Althans hij staat van ver armenzwaaiend te roepen naar ons. Niets gezien, niets gehoord: we stappen samen met anderen verder naar boven. De top van de hoofdkrater ziet geel-wit van de gekristalliseerde solfer. Maar er komt geen rook uit de krater. Wel stinkt het hier ... we staan onder de wind.

Plots komt een Land Rover van de Polizia Stradale de weg af gereden. Oei! Probleem? Maar ze passeren ons gewoon, zonder enige reactie. Een eindje verder, vermoedelijk op nog minstens 200 meter hoogte van de top is de weg dan definitief afgesloten. Maar wat een prachtig en uitgebreid panorama van hierboven. En wat een surrealistisch maanlandschap. En wind ... ongelooflijk heftig. Het lava-zand geeft onze blote benen een flinke scrub.

Terug dan naar beneden, naar de jeep-bussen. En vandaar terug met de kabelbaan naar Rifugio Sapienza. Duur tochtje en vermoeiend stappen op die hoogte in de as en het lava-zand, maar de moeite waard! En gelukkig kunnen we de (korte) rest van de namiddag zonnen aan het zwembad van Tenuta Madonnina.

Voor ons avondeten hebben we nog vis of vlees nodig. Een Pescheria gezien in Linguaglossa, dorpje in de buurt. Dus daarheen ... om te constateren dat de viswinkel gesloten is. Dan maar een Macelleria, slagerswinkel, binnen gestapt. Of nee, minstens 60 jaar terug in de tijd gestapt. Het ruikt er naar vlees (stinkt?). Een grote rail met vleeshaken aan loopt van achter de toonbank tot vooraan in de kleine klantenruimte. Een ossenstaart, varkenspoten, belegen ricotta in de aanbieding. Vergeelde diploma's en certificaten aan de muur. We willen gehakt, carne macinata, wat B. met enige moeite krijgt uitgelegd. De slager neemt een groot, lang stuk vlees; begint daar traag - er staan inmiddels drie andere klanten achter ons - stukjes van af te snijden. Die gooit hij in zijn oude vleesmolen en klaar is kees. 

Nu nog brood. Weer een onooglijk winkeltje van "van alles en nog wat". We willen één klein broodje. Een stokoud mannetje lacht ons toe en vertelt over zijn eigen wijn, zijn eigen olijfolie. Prompt loopt hij naar achteren en komt met twee grote literflessen terug: één met wijn en één met olie. Neenee, we willen alleen maar brood. Spijtig ... van zijn wijn zou je geen kater krijgen, beweert het oude mannetje.

Later stellen we vast dat hij niet één maar twee broodjes in onze broodzak heeft geploft EN uiteraard laten betalen ... Sloeber!

P.S. De carne macinata smaakte voortreffelijk!