Het licht zien.

Zondag, 21 januari.  

Daar staan we dan. Na een vliegtuigreis van drie uur naar de piepkleine (één bagage-transportband) luchthaven van Kittilä, Finland. En na een aansluitende bustocht van ook drie uur naar Lannavaara, Sápmi, Zweden; langs besneeuwde en verlaten wegen; met slechts heel af en toe een tegenligger: een vrachtwagen met een opstuivende sneeuwwolk achter zich aan, of een sneeuwruimer die de poedersneeuw meters hoog de berm in spuit; doorheen een feëeriek wit landschap onder een gelige lucht. Daar staan we dan, 2 uur in de namiddag met een langzaam ondergaande zon, 200 km ten noorden van de poolcirkel, bij -14° C aan de Aurora Mountain Lodge. 

De Lodge wordt gerund door een Zweeds-Vlaams-Nederlands team. De gasten zijn bijna uitsluitend Vlamingen of Nederlanders met hier en daar een paar verdwaalde Engels sprekende toeristen. We zijn goed “Belgisch winters” gekleed, maar dat is dus ruim onvoldoende bij deze temperaturen. Vanaf morgen wordt het kledingsritueel:

• Als eerste laag: thermisch ondergoed met inbegrip van een lange onderbroek.
• Daarboven als tweede laag, of zogenaamde “mid-layer”, wollen kledij: polar pull en dergelijke. Eventueel,voor de echte koukleumen mag daar een extra laag nog bovenop.
• Buitenlaag, door de Lodge ter beschikking gesteld: overbroek, dikke zwarte ski-jas met kap, overhandschoenen, balaclava (bivakmuts) en twee paar schoenen om over elkaar aan te trekken: een paar “binnen-schoenen” en een paar “buiten-schoenen”. 

Het licht zien.

Veel tijd rest er niet na het inchecken (het is niet nodig om enig document te tonen - naam zeggen is voldoende - want “nobody ends up here by coïncidence”), ons hokje op de toendra in bezit te nemen (houten huisje met glazen dak en twee glazen wanden - driedubbel glas weliswaar),dan een uurtje uitleg over de Lodge en omgeving en ten slotte het “kleding ophalen”. 

We dineren om 19 uur: rendiersteak met rode kool en aardappel in de schil. Met een Frans wijntje. Leuke bediening in ‘t Nederlands door Nils. We hebben nog niet helemaal het dessert op als Nils “d’er is noorderlicht buiten” roept. Snel nog mijn halve apple-donut in de mond gepropt, muts op, jas aan en buiten. En ja hoor: langzaam, heel langzaam ontvouwt zich aan de nachtelijke hemel de Aurora. Een sluier van groen en blauw die traagjes overgaat in een spiraal om uiteindelijk een langgerekte parabool aan de noordelijke hemel te worden. Opwindend! Schitterend spektakel met op de achtergrond het sterrenbeeld van de kleine beer! Op en neer springen in de sneeuw van blijdschap. En ook wel een beetje van de kou: bij -20° C is ‘t na een paar minuten al bibberen. Maar, we hebben het licht gezien! En dat tijdens onze eerste nacht!

Van in ons bed nog een beetje de verdwijnende noorderlicht-parabool nakijken. Meer dan een vage streep is het niet meer. Dan neemt de bewolking over. Pikdonkere poolnacht ...