Musher.

-23° C deze morgen. ‘t Kan bar koud zijn in Sápmi. Hoe koud, dat ondervinden we vandaag aan den lijve. 

Huskies.

Er staat een tocht met slede en Huskies gepland. Zes maal twee personen verzamelen om 10:00 uur aan de Husky-kennel. De honden zijn reeds ingespannen maar liggen of staan rustig te kijken.  Onze begeleidster legt gedetailleerd uit hoe zo’n span te bedienen en hoe zich te gedragen in konvooi. Uitleg die vooral bedoeld is voor de “mushers”, diegenen die elk een span van zes honden gaan “mennen”. Betty kruipt in de slee, goed ingeduffeld door een rendiervel en een dekzeil, bovenop de laagjes kleding waarvan gisteren reeds sprake. Ikzelf ga span nummer 6 mennen, het voorlaatste van ons konvooi. Nu op de beide armen van de slee stappen, de rem in het midden goed bekijken. Hier zal geregeld mee geremd moeten worden. Dan is er nog de “grote” of “serieuze rem” waarmee je het span echt tot stilstand krijgt. Alles met de voeten te bedienen. Plots huilt een Husky uit de kennel, één die dus niet mee mag. Daarop valt de hele groep van 42 honden in met gehuil en geblaf. Onze begeleidster is bijna niet meer te verstaan. En bij deze helse kakofonie worden de sleden losgemaakt; nu op de grote rem gaan staan; dan vertreksein; rem lossen en ... daar gaan we met onze 6 HP slee (6 hondenkracht, of Husky-kracht?).

Musher.

Voorlopig heb ik weinig oog voor het landschap. Te krampachtig op de honden en de slede letten. Maar na een tijdje glijden we relaxter. Mijn handen en vingers hebben wel snel kou. Ik sukkel met de drie handschoenen over elkaar. En met deze vaart bijt de wind in mijn gezicht, ondanks muts en twee kappen. Kleine afdaling, bocht en ... voor ons neemt de amateur-musher zijn bocht te kort en beland in de gracht. Stoppen of ... nee, ik kan nog net behendig de gekantelde slee ontwijken. Nu voel ik mij een echte musher! Maar - en dat weet ik nu nog niet - dat zal helaas tijdelijk zijn ... Konvooi stopt ... even wachten op een depannage-sneeuwscooter die de gekantelde slede weer op het juiste spoor zet. Alles en iedereen nog een keer controleren. De scooter-chauffeur vraagt me waar m’n balaclava is. Vergeten ... “I already see some white spots in your face. You risk frost bite”, zegt hij. Tja, ‘t is inderdaad pokkenkoud! Muts en kappen nog dieper over m’n kop getrokken. Betty’s bril is bevroren. Ze ziet geen steek en probeert voortdurend het ijs weg te wrijven tot ... ze haar bril breekt. Dan maar zonder (en gelukkig heeft ze een reservebril mee). 

En we zijn weer weg tot groot jolijt van de Huskies die flink ongedurig begonnen te worden. De ijzige wind prikt in mijn gezicht. Mijn vingers voelen als bevroren stokjes aan. Plots komt mijn buitenste kap los en riskeert weg te vliegen. Ik grijp er naar met mijn rechterhand, los dus deels de slee en ... kan met mijn andere, bevroren hand het span niet meer houden. Moet lossen. Ik tuimel van de slee in de diepsneeuw. Span op hol! Met Betty er in ... die niet kan ingrijpen! Ik spring recht en aan kant om de twee volgende spannen te laten passeren. Dan moet ik te voet de achtervolging inzetten. Het laatste span verdwijnt achter een bocht. NOOIT de slede lossen! Ik voel me ineens een flink stuk minder “musher”.

Achter de bocht zie ik het konvooi stilstaan. Mijn op hol geslagen span is op de gestopte voorliggers ingereden, gelukkig zonder veel erg: geen materiële schade noch lichamelijke schade bij mens of hond. En Betty .. komt er ook met de schrik vanaf. Dus verder sleëen maar. Geleidelijk kunnen we ook meer van het landschap genieten: verstilde, ondergesneeuwde dennenbomen, open vlaktes, bevroren riviertje, bos van berkenbomen, zwak zonnetje amper boven de horizon. Tijd voor een pauze in de open natuur. Eerst het span vastleggen met een anker, letterlijk. Dan handen warmen aan een kop hete bessendrank. Een suikerrijke snack eten om energie op te doen. Iemand stapt even van het gebaande pad en zakt prompt tot aan zijn middel in de sneeuw. Nu beginnen ook onze voeten kou te krijgen ondanks twee paar kousen en dito schoenen. 

Kou.

We mushen terug naar de Lodge. Dat mennen heb ik inmiddels onder de knie, de kou kan ik echter (nog?) niet de baas. De vingers van mijn linkerhand kan ik nu amper bewegen. Ondanks de drie lagen kledij begint de kou door te dringen. Maar ‘t is niet ver meer. Na een steile afdaling - remmen! - komen we opnieuw bij de bocht waar een span de gracht in kantelde. De Lodge is niet ver meer. ‘t Is 12u30. Na de aankomst moet elke Husky nog even individueel bedankt worden: met een paar aaien zijn ze al tevreden. Daarna hebben we minstens een half uur nodig om op te warmen en ... honger ...

Na de lunch blijkt dat ik mijn balaclava toch mee had (maar in mijn broekzak had gestopt) en dat Betty twee linker binnen-handschoenen had! Die moeten we dus dringend omruilen. Verder checken we uitgebreid en gedetailleerd al onze kledij want de les van vandaag is dat je bij deze pooltemperaturen nooit te veel laagjes kledij kan aantrekken. Morgen nog een laag kleding erbij!