Toendra-drama.

Betty heeft een zesde zintuig voor noorderlicht. Op hetzelfde uur als gisteren - twee uur, vannacht - wordt ze wakker en Aurora Borealis begint. Twintig minuten duurt de show deze keer. In onze aquarium zitten we op de loge-plaatsen. Meer dan we ooit hadden durven hopen!

Een zes uur durende “Arctic Tundra snowmobile tour” staat vandaag op het programma: vroeg vertrekken (9 uur). Tsjaard is onze Nederlandse gids. Hij begint met de klassieke uitleg over de sneeuwscooters. Dan vertelt hij over een eigenaardig fenomeen wat we wel zouden kunnen ervaren op deze tocht. Er is nu zoveel sneeuw gevallen dat, op meertjes en beekjes het ijs naar beneden wordt gedrukt. Daardoor kraakt en scheurt het ijs en water borrelt naar boven. Dat blijft dan tussen sneeuw en ijs staan. In dat water zit ook weinig of geen zuurstof meer. Als de scooter daar doorheen moet, krijgt de motor niet genoeg “oxygen” en verliest ie sterk aan kracht. Op dus voor onze dagtocht ... denken we ... maar het lot ...

Rijden gaat vlot deze keer. Lange rechte stukken waarop we makkelijk 40 per uur halen. We zijn nummer drie in de karavaan deze keer. Vertragen nu want een troepje rendieren loopt op de piste. Tsjaard verjaagt ze vakkundig. Na zowat een uurtje - tussen haakjes: in hetzelfde onbeschrijflijk mooi landschap als gisteren, onder een stralende zon en blauw-roze hemel - stoppen we eventjes. Daar komt zowaar een tegenligger: een inwoner van Lannavaara op de sneeuwscooter. Hij stopt, waarschijnlijk blij om een praatje te kunnen slaan. En inderdaad: hij steekt een sigaretje op en vertelt honderduit. Tot ... iemand vraagt hoeveel rendieren hij heeft. “Hmm ... some.” is het aarzelende en ontwijkende antwoord. Bij inwoners van Sápmi staat deze vraag gelijk aan vragen hoe rijk je bent. We scooteren verder over bergjes, door bosjes, over meren ... 

Nog niemand is omgekanteld. Tot nu toe want in een bocht is het zover: nummer twee kiepert om. Geen erg: ‘t zijn dezelfde Nederlanders die op onze vorige tocht een paar keer onderuit gingen. Ze hebben val-ervaring. Maar dan ...

Tsjaard is van de piste afgeweken. We rijden nu over een bevroren meer, of moeras, nog steeds als nummer drie van het konvooi. Plots zie ik nummer twee traag naar rechts kantelen en ineens - plof - verschijnt er een gat van vijf meter breed en minstens twee meter diep voor onze scooter. We stoppen met onze voorste ski's half over de gapende kuil. Op de rand van de put de gekantelde scoorter nummer twee; in de kuil ligt het Nederlandse koppel op de rug. Ik klauter van onze sneeuwscooter en wil hulp bieden maar Tsjaard gebaart druk: blijven zitten! Iedereen moet op de scooter blijven. Te gevaarlijk aan de rand van het gat. Het duurt en duurt voor Tsjaard er in slaagt de twee ongelukkigen terug op niveau te hijsen. De mevrouw is tot haar middel doorweekt! En dat bij -27° C! Met onze voorste ski’s balancerend op de rand zie ik beneden een bruine water-sneeuw smurrie. Onmiddellijk terugkeren is nu de boodschap. Voorzichtig afstappen en naar achteren wandelen. Tsjaard zet onze motor in achteruit. Dan rijdt hij individueel met elke scooter in een grote boog om het gat heen zodat ze allemaal gedraaid zijn. De onfortuinlijke Nederlanders helpt hij zo goed en zo kwaad het kan met een soort warmhouddoekjes en aluminiumfolie. En nu zo snel mogelijk terug naar de lodge ... Oef, we hebben zelf geluk gehad of ... heeft de schapulier van de nonnetjes van Lannavaara ons beschermd?😇

Nu terug naar de lodge, zo snel mogelijk. De totaal verkleumde Nederlanders van scooter twee kieperen nog een keer om. En we zijn op zowat 25 km van Lannavaara. Nog een uurtje sneeuwscooteren. ‘t Is bijna 13:00 uur als we aankomen. Betty en ik helpen de verkleumde ongelukkigen uit hun schoenen - vol ijswater - en uit hun natte broeken. Ze warmen op in het restaurant, voor de kachel, in dekens gewikkeld en met warme chocolade melk. Wij laten ons adrenaline-niveau langzaam dalen en lunchen. Wat een avontuur!

Tsjaard nodigt ons uit tot een tweede sneeuwscooter-tocht als vervanging omdat de dagtocht niet is doorgegaan. Hij vindt maar twee kandidaten meer. Zelf trekken we er op uit voor een wandeling langs de “ring van Lannavaara” bij een lange en andermaal prachtige zonsondergang. 

Vanavond nog een stoofpotje, van rendier uiteraard. Misschien nog Aurora Borealis? Morgen terug naar huis.

De ongerepte wildernis van Sápmi, het hoge noorden: een intense belevenis, een prachtig avontuur maar - andermaal - niet voor de “faint of hearth”! Een pluim ook voor Xplore The North en Aurora Mountain Lodge: excellente organisatie, prachtig verbljf in onze “aquarium-suite” en ... lekker eten!