Zeven scooters, zeven ...

Het heeft de hele nacht door gesneeuwd. Geluid van de sneeuwruimer maakt ons wakker. Iemand schraapt het pad naar onze glazen toendra-suite vrij. In de verte sjokt een rendier door de sneeuw.

Ploeteren.

Na het ontbijt verkennen we de omgeving van de lodge. Door de sneeuwval blijkt dat moeilijker dan gedacht. Eerst gaan we in noordelijke richting langs een goed gebaande weg, een deel van de “tobacco-trail”, de vroegere smokkelroute die liep van de Noorse havens naar Rusland. We staan hier op 372 km van de Russische grens, althans dat beweert een oude wegwijzer. De sneeuw is maar geruimd, dat wil zeggen aan kant geduwd, tot aan het afgelegen huis van Rolf, geoloog op rust en eigenaar van de lodge. Dus terugkeren en in oostelijke richting proberen. Het landschap, het licht en de natuur zijn speciaal - zie foto’s. Bij een brug over een rivier verbazen we er ons over dat er - zelfs bij deze temperaturen - nog hier en daar water stroomt. Het is overigens niet koud vandaag: amper -13° C. We belanden op het Husky-trail. Zwaar stappen: we zakken diep weg in de sneeuw. Opnieuw terug en nog een keer naar Lannavaara: andere kant van het dorpje bekijken en foto’s nemen. Al bij al hebben we toch 2 uur gestapt/geploeterd.

  

Scooteren.

Iets voor tweeën staan we klaar voor een nieuwe sneeuwscooter-tocht. Deze keer onder leiding van de Nederlandse  Shiron (zoals Sharon maar met “i”). Sinds onze nachtelijke tocht van 2 dagen geleden zijn we geen beginners meer en de tocht is vooral over vlakke toendra en bevroren meren, rivieren en moerassen maarrrrr ... de piste is vervaarlijk ondergesneeuwd- dikwijls moeilijk te zien - en amper gebaand. Met zeven scooters zijn we. Shiron “rijdt” - of “glijdt” - uiteraard op kop, Betty en ik samen als allerlaatsten van de “file indienne”. Nog geen 500 meter verder stopt ons karavaantje: scooter nummer drie ligt al op zijn zijkant naast de piste. De twee berijders liggen onder de scooter in de diepsneeuw. Maar ‘t lijkt erger dan het is: geen gewonden. Scooter en mensen nu met de hand uitgraven (doet Shiron); dan de machine met vereende krachten proberen recht op de piste te trekken. Sleurwerk! Weer 500 meter verder moeten we dwars de openbare weg over ... die 2 meter hoger ligt dan de scooterpiste. Een voor een moeten we de straat over. Dat lukt ... niet altijd goed: scooter twee duikt net na de weg in een put naast de piste. Dus, opnieuw uitgraven. Zo schieten we niet op. Maar ‘t geeft ons wel ruimschoots de tijd om van het landschap te genieten. En het vallen blijft niet duren, toch niet aan dat tempo. Hoewel: scooter twee kiepert nog twee maal om; scooter vier ook een keer en ... zelfs Shiron schuift plots op haar zijkant. “Cool” blijven is de boodschap. Na een poosje is het weer tijd voor koekjes en heet bessensap. Dan terugkeren ... ‘t is inmiddels donker. De halve maan werpt een spookachtige gloed over het landschap met zelfs een paar vage strepen noorderlicht. Maar alweer kiepert een sneeuwscooter om op een moeilijk stuk. Rustig aan doen. Helemaal achteraan heb je het voordeel dat de piste al wat meer gebaand is EN dat je de kuilen waar anderen zijn ingereden al kunt vermijden. 

Uiteindelijk komen onze zeven scooters, na zeven “ongelukken” maar zonder materiële schade terug bij de lodge. Eigen stoef stinkt, maar we hebben zelf uitstekend gereden ... of ... geluk gehad?

19:00 uur. Er wordt op de deur geklopt: Shiron en een collega. Ze hebben een ladder bij en ijskrabbertjes net zoals die waarmee je de auto-voorruit ijsvrij maakt. “Of het niet stoort als ze ons glazen dak sneeuwvrij maken?” Zeker niet! Wat een service van Explore the North!

Suovas.

Lang geleden, in Sápmi, toen de Sami nog volop nomadisch de rendieren volgden, aten ze dikwijls “Suovas”. Een diepgevroren homp licht gezouten rendiervlees hielden ze langs één kant bij het open vuur. Naarmate die ene zijde ontdooide sneden ze er dunne plakken af. Suovas is licht gezouten en gerookt rendiervlees. Vanavond eten we het met aardpeer, dragonsaus, gnocchi en peertjes. Hmmm.

01:58 uur, nacht van donderdag op vrijdag: ik voel een hand op mijn been. Betty maakt me wakker! Vanuit ons “aquarium” zien we ... het noorderlicht! Niet lang, hooguit 10 minuten, maar wel intens en mooi. Als laat dessert kan dat tellen!