Husky.

Iedereen kent de Siberische husky: die zie je ook bij ons in het straatbeeld. Mooie dik grijze vacht met witte streep tussen de spookachtig lichtblauwe ogen. Gekweekt voor en geselecteerd op schoonheid, dikwijls met een koppig rot-karakter als bijproduct. Niet zo voor de Alaska husky: het zijn meestal erg lieve honden met extreem uithoudingsvermogen. De ideale sledehond! Explore the North heeft een vijftigtal honden in Aurora Mountain Lodge. Met een deel daarvan trekken we vandaag voor een ganse dag de ijskoude wildernis in.

Slechts drie koppels hebben hier op ingetekend. Samen met Katerina, onze gids die we nog kennen van onze hondenslede-initiatie op maandag en Audrey die achteraan zal sleeën met de bevoorrading, maakt dat vijf spannen, dertig honden. Het sneeuwt niet langer: ‘t wordt een heldere dag; de zon komt stralend boven de horizon piepen. Nog wat extra informatie en instructies van Katerina: NOOIT de slede lossen - ze kijkt me indringend aan als ze dat zegt; meelopen of -duwen bij de beklimmingen; met twee voeten remmen bij steile afdalingen - en weg zijn we.

Met de stralende zon is het verstilde landschap van een onwereldse en onbeschrijfelijke schoonheid. Hier volgt dus geen beschrijving. Alleen mijmer ik dat wat de mens ook maakt van mooie dingen - de David van Michelangelo, het Colosseum, de Acropolis, Machu Pichu ... - in de verste verte niet kan tippen aan de schoonheid van deze ongerepte wildernis.

Onze zes honden lijken wel de beste en sterkste van de hele groep. Ik moet ze voortdurend afremmen of ik “rijd” op het span voor mij. Voor ons uit verkiezen twee rendieren het husky-trail boven ploeteren in de diepsneeuw om afstand af te leggen. Dat verdubbelt de energie van de honden. Kilometerslang jagen ze als bezeten op de beesten. Uiteindelijk duiken de rendieren van het pad af het bos in. Mijn voorligger heeft duidelijk moeite om zijn span onder controle te houden. Ik zie ze voortdurend afremmen. Plots, in een flauwe bocht, hellen ze vervaarlijk naar rechts en ... kantelen de sneeuw in. Gelukkig lost de musher de slee niet. Ons karavaantje staat stil. Hulp bieden is niet eenvoudig. Zodra je de eigen slee lost, stuiven de honden weg. Dus blijft iedereen staan. Katerina gooit haar anker uit en schiet te hulp. Geen erg, geen gewonden ... alleen misschien een geschaafd ego? Katerina wisselt een paar honden van span. En we glijden verder, genietend van het fantastische landschap. 

Lunch-time! We stoppen aan een plek waar een tiental stokjes, elk zowat een meter lang, uit de sneeuw steken. Even wat graven - in de bevoorradingsslede ligt ook een schop - en van onder de sneeuw verschijnen verkoolde houtblokken in een kuil. Audrey stapelt vakkundig het meegebrachte berkenhout. In een mum van tijd flakkert een hevig vuur op. Allen rond het vuur op rendiervellen. Driepikkel boven het vuur gezet en een grote kom soep opgewarmd. Smaakt heerlijk! Blijkt dat we ook ronde broodjes met kaas mee hebben. Alleen: die zijn ijskoud. En daarvoor dienen nu de meterslange stokjes. Broodje opgeprikt en warmen boven het vuur, tot de kaas net niet smelt. Audrey - een Belgische - blijkt bovendien één van de twee koks van de lodge te zijn, samen met haar vriend Louis. We overladen haar met lof want we hebben tot nu toe steeds heerlijk gedineerd ... Een paar reisverhalen en halve levensverhalen gaan rond. En oh ja, elke hond krijgt ook een ferme brok vervroren vlees, wat ze in een oogwenk opslokken. Daarna bijten ze wat sneeuw.

Plassen ... moeilijk met drie broeken aan en bij -12° C. Maar het moet. De honden doen het al lopend, maar wij ... Tussen de dichtstbijzijnde boom en het huskytrail ligt de diepsneeuw. Dus helemaal naar het einde van ons konvooi wandelen en daar, met de rug naar het publiek, de nodige handingen verrichten. 

Tijd om op te krassen. Betty legt zich opnieuw in de slee, tussen twee rendiervellen, zeil dicht en skibril op. Katerina heeft nog een paar honden van span gewisseld. De zon gaat onder. Wolken zetten op. Kaamos: speciaal licht. Kijken, span mennen en genieten ... Dan Petzl’s (koplichtjes) op en aan want ‘t wordt donker. 

Maar ‘t is niet ver meer. Iets voor 16:00 uur zijn we terug. Nog uitgebreid onze honden bedanken EN Katerina; dan opwarmen ... Dit was een absolute TOP dag.