Thembe, Nala en de “kids”.

8 april 2023. 

Een rustig(ere?) dag vandaag. Geen vroege game drives, wel een vroege jogging in de savanne. Impala, giraffe en "waterbuck" opschrikken. Wat verloren lopen. Toch bij de receptie van de lodge aanbelanden. 

Wandelen deze morgen, als het hopelijk nog niet te heet is: de 5 km “blauwe” wandeling doorheen de lokale Serengeti. Het is natuurlijk speciaal zo wandelen in bush en savanne, met af en toe wild - geen “big five” - in de buurt. Opnieuw giraffe, wildebeest, blesbok … maar we hebben ook oog voor de kleine dingen: vlinders, bloemen … Al bij al, toch een wandeling van 5 km bij 27° C op soms rotsachtig en niet-vlak terrein. Met kleine Lou doen we er rustig 2 uur over. Ze ziet zo rood als een tomaat. 

 

Na de lunch, nog “snel” even naar het zwembad - Lou duikt speeltjes op, samen met peter David - want om 16:00 uur staat alweer een nieuwe “game drive” met Eric gepland. Drie hoogtepunten in deze spectaculaire rit (giraffen, eland, warthogs en vier ”blue crane” op grote afstand, buiten beschouwing gelaten). 

1) “The rare red rhino”. 

Terwijl we langs de ene kant van de weg speuren, merken we plots een grote rode rhino op, zo goed als naast onze safari-kar. Bovendien met een één maand oud kalfje. Dit is een witte neushoorn die zich in de rode modder heeft gewenteld. Overigens heeft de naam “white rhino” niets met wit te maken. Het is de slechte Engelse vertaling van “wijde renoster”, de neushoorn met de wijde lippen. Een zogenaamd zwarte neushoorn heeft een gepunte lip om bladeren van struiken af te rukken.  Een witte neushoorn is een gras grazer.  En dat doet ons exemplaar hier, zonder acht te slaan op ons, amper 5 meter van haar verwijderd. ‘t Kleintje, “Bootie” genoemd door de vriendin van Eric, trekt zich al evenmin iets aan van ons. Hij vindt het leuk met een rots te spelen of zijn mama te pesten. 

2) Thembe, Nala en “the kids”. 

We spotten een majestueuze mannetjesleeuw: Thembe! Die ligt lui te soezen langs de kant van de weg. Toeristen kunnen hem weinig schelen. Vanuit het leeuwengras langs de overkant van de weg komt zijn leeuwin Nala aangewandeld met haar twee “tiener-welpen” en drie “peuters-welpen”. Die laatste springen enthousiast op Thembe die er zich met een snauw vanaf maakt … there is no sentiment in nature! Nala die voor eten op de plank moet zorgen, trekt met haar vijf kinderen de vallei in. De schemering valt. Thembe staat op, rekt zich uit, geeuwt, wandelt recht op onze safari-kar af, passeert ze rakelings en stapt dan de weg op. Plots brult hij … gaat door merg en been … Lou die zich tot dan toe kranig gedraagt, verstijft, duikt onder een deken, weent …. Vanuit de vallei klinkt het antwoord van Nala. Thembe wandelt het struikgewas in en verdwijnt.  

 

3) Cheetah. 

In de duisternis rijden we terug naar de lodge. Nachtzwaluwen en “wattled lapwings” (lelkievit) omcirkelen ons voertuig: licht van de koplampen = insecten = eten voor die vogels). In het licht van Eric’s spotlight wandelt plots een cheetah langs de kant van de weg. ‘t Is al lang bedtijd voor deze kerel: cheetahs jagen overdag en slapen ‘s nachts. David kiekt een meesterlijke foto. 

 

Onze oogjes, en zeker die van Lou, vallen bijna dicht tijdens het avondmaal. Wat een sensatie-rijke “rustige” dag. 

P.S. Voor het eerst zien we in Zuid-Afrika, hier in Kololo Europese toeristen: een Belgische familie dan nog en een Nederlands koppel. 

P.S. Het overtreft fictie maar opnieuw zit er een beest in onze kamer. Deze morgen verschuif ik mijn valies. Daaronder zit een 25 com lange, opgerolde “centipede”, duizendpoot. Maar deze centipede is giftig en kan pijnlijke beten veroorzaken. Mits wat moeite krijgen we (David en ik) het beest naar buiten, terras af, het gras in.