Songimvelo Game Reserve.
10 november 2019.
Soms is het moeilijk om de discipline van blog schrijven op vakantie aan te houden. Vooral na drie grote glazen wijn, één bij de sundowner en twee bij het avondmaal. Maar laat ik niet op de dingen vooruit lopen.
We verlaten eSwatini! Langs de Ngwenya grensovergang. Nog een laatste verkeersanomalie: een paar honderd meter voor ons stopt een auto op de snelweg om een lifter op te pikken. Die lifter loopt helemaal rond de auto, op het rechtse (voorbijsteek-)vak ! Als achterop komende chauffeur, niet gewoon om links te rijden, moet je dat dan maar voorzien.
We hebben tijd zat, dus eerst nog een ommetje langs Ngwenya dorp: arm natuurlijk, maar proper en verzorgd. Dan de grensovergang: langs de eSwatini kant een gate pass krijgen, die laten stempelen bij "Immigration" en paspoorten laten controleren. Dan gestempelde gate pass afgeven aan de volgende stop en op naar Oshoek, de Zuid-Afrikaanse kant van de grens. Hier aanschuiven voor "Immigration", stempel in paspoort, op naar "Customs". Ook daar geen probleem: op 15 minuten tijd is alles geklaard.
Terwijl het weer in eSwatini nog altijd grijs en mistig was deze morgen, schijnt hier in Zuid-Afrika volop de zon. Achter ons zien we een tapijt van wolken over de bergen van eSwatini liggen. 't Was er dan ook nog altijd mistig toen we in Silverstone Lodge deze morgen vertrokken.
Onze volgende - en laatste - bestemming is Songimvelo Nature Reserve in Zuid-Afrika. We worden pas om 13u30 aan de ingang verwacht, dus nog alle tijd voor een ommetje langs Badplaas, nieuwe naam: Emanzana. Niet veel zaaks. Hier zijn warm water bronnen en een resort waar we een "espresso" kunnen drinken: de espresso is heet en heeft een koffie-smaak. Daarmee is alles gezegd.
Op dan naar Songimvelo. Aan de toegangspoort moeten we in een apart lokaaltje wachten op iemand van Humala River Lodge die ons komt "ophalen". We eten onze zelf klaar gemaakte lunch: boterhammetjes met ei en fruit als dessert. Maar uiteindelijk hebben we nog een vijftal appels over, een rijpe cheddar en een halve fles melk. Die geven we aan de persoon die de ingang van het park controleert en bewaakt. Hij is daar heel blij mee. Een haveloze persoon, vermoedelijk uit het dichtst bij gelegen dorp, lummelt hier wat rond. Hij vraagt water aan de bewaker van de "gate". Hij komt even ons lokaaltje binnen, gaat dan weer weg. Hij stinkt vreselijk ...
Na 45 minuten komt een safari-kar aangereden, een Afrikaner - manager van Humala River Lodge - aan het stuur. Hij stelt zich voor als "Wessel". Rugzakken in de kar, auto parkeren op een schaduwrijke plek wat verder in het park, op naar de lodge: een rit van 45 minuten in het park.
We worden er verwelkomd door een tiental personeelsleden met zang en dans.
Songimvelo is, landschappelijk gezien, een fantastisch park met typisch Afrikaanse landschappen: droog savanne-gras, fris groen wordende doornstruiken en acacia's op een achtergrond van miljoenen jaren oude bergen en rotsen. Prachtig! Jarenlang is dit gebied verwaarloosd en overgelaten aan de natuur en ... stropers. Nu wordt het echter opnieuw correct beheerd. Wild is weer geïntroduceerd. Recent kreeg Songimvelo erkenning als Unesco World Heritage Site.
Dieren zijn hier nog "echt wild", dat wil zeggen: redelijk schuw, moeilijk te spotten. Maar nogmaals: de landschappen zijn onvergetelijk! Behalve de "courante" impala's, kudu's en dies meer, zien we nog een struisvogel.
Humana River Lodge is een zogenaamd "tented camp". De "tenten" lijken echter meer op luxe huisjes: alleen de muren zijn nog van tentzeil. Voor de rest is er elektriciteit, stromend water en alle comfort. Alleen ... hier is een groep van een twintigtal luidruchtige Amerikanen neergestreken. Leuk voor een babbel maar gelukkig zijn die morgen al weer weg.
16u30: game drive. De zon schijnt volop. Hier en daar een wolkje aan de hemel. Drie safari-karren op een rij. Wij nemen plaats in de laatste, de enige kar met een dak, Wessel aan het stuur. Foute beslissing: na een kwartiertje staan we - voorgoed - stil bij een groepje impala's: de contactsleutel is afgebroken. Geen mogelijkheid om de kar weer op te starten. Wessel radioot hulp .... die twintig minuten later arriveert. Iedereen overstappen in een andere safari-kar. We kunnen verder genieten van het landschap en de "usual" dieren. Opmerkelijk, bij een groepje giraffen spelen de hormonen te sterk op bij één bepaald mannetje. Die probeert een vrouwtje te versieren, nou ja ... bespringt ze eigenlijk. Maar hoewel hij een tijdje vol houdt, heeft hij niet echt succes. Een ander jong vrouwtje geprobeerd: lukt ook niet. Waarschijnlijk gefrustreerd druipt de kerel af.
Nog een sundowner bij de rivier waarin een hippo met baby-hippo ligt. We drinken witte wijn uit blikken bekers en turen naar de ondergaande zon. Dan in volle vaart en in het schemerduister terug naar de lodge voor avondmaal en babbel met onze tafelgasten uit Maine, U.S.A.
Morgen om 4u30 op staan. Jawel, 4u30! Dan lijkt de zon hier op te komen: ideaal voor een morning game drive. Slaapwel.