Kerkdienst in Lobamba.

7 november 2019. 

Nissyota.

's Morgens vroeg hoor ik een auto claxonneren en wegrijden. Een uurtje later schuif ik de gordijnen open, kijk uit over de parking en ... daar staat maar één auto! En geen Nissan X-trail. Auto gestolen is het eerste wat ik denk. Ik schiet in mijn kleren, loop naar de parking en ... zie het logo van Britz - verhuurmaatschappij - van ver op "onze" auto staan. Oef! Maar, die auto is een Toyota Rav4, geen Nissan X-trail zoals op  de "Letter of Authority" staat, het document dat we nodig hebben voor grensovergang. Eigenaardig dat niemand dat heeft opgemerkt, ik inbegrepen (maar ik ben geen auto-specialist). Hopelijk geeft onze "Nissyota" geen probleem bij het terug de grens oversteken? 

Nkonyeni.

Vooraleer opnieuw te "verhuizen" naar onze laatste bestemming in eSwatini, verkennen we het uitgestrekte golfterrein van Nkonyeni. Met de auto want het is heel groot en bovendien al heet - 31°C om 9 uur. Het prachtige terrein met zijn gemanicuurde golf-links voelt eigenaardig aan met de wilde achtergrond van bergen. Even uitstappen aan de clubhouse met zijn monumentale dak van stro. Hier hebben we twee avonden gedineerd met zicht op de vijver/rivier en het domein. Maar 't is tijd om naar het noordwesten te rijden, naar Lobamba en Mbabane, hoofdsteden van eSwatini.

Mysterie.

Terug de MR9 op. Al na een paar km loopt de weg over een rivier. Beneden aan het water is het een drukte van belang. Vrouwen die de was doen? Stoppen en kijken vanaf de brugrand. Tientallen mannen en vrouwen staan langs de oevers met stokken, sommigen met kettingen. Ze kijken voortdurend stroomopwaarts. Een groepje mannen met een soort rudimentair net van kettingen loopt langs de oever, ook stroomopwaarts. Vanaf de brugrand - de rivier ligt zeker10 meter lager - vraag/schreeuw ik in het Engels wat ze aan het doen zijn. Helaas, ze roepen iets terug in het Swati, onverstaanbaar. Zoals elk goed mysterie zullen we dus nooit weten wat die dorpelingen hier deden of van plan waren. Bedreigende krokodil vangen? Afsluiting langs de rivier plaatsen? Wie weet?

Lobamba.

De MR3 naar Mbabane wordt een autosnelweg. Voordeel: geen potholes, verkeersdrempels, schoolgaande kinderen, koeien, geiten! We nemen de afslag Lobamba waar we als vanzelf bij het nationaal museum uitkomen. Daar kopen we een gecombineerd ticket voor museum en koning Sobhuza park (240 EM in totaal, 15 EUR). Het museum, althans de zaal rechts van de receptie is zeer de moeite waard: overzicht van de geschiedenis van eSwatini met gevonden voorwerpen, heel mooi gepresenteerd; trommels die je zelf mag bespelen; moderne kunstwerken van eSwatini kunstenaars; uitleg over de "Umhlanga", rietdans, waarbij ongehuwde meisjes in traditionele klederdracht eens per jaar voor de koning dansen. De zaal aan de linkerkant is dan weer typisch Afrikaanse slordigheid en verval: stoffige opgezette dieren in een geverfd decor. En er is nog een hangar met old-timer limousines van de koning.

Buiten, naast het museum, staan de traditionele bijenkorf hutten. Leuk voor foto's maar in het huidige eSwatini worden ze niet meer gebruikt.

Kerkzangen weerklinken. Naast het nationaal museum staat een groot rond gebouw op een uitgestrekt grasveld, rond om rond afgesloten door prikkeldraad. Daar rijden we met auto naar toe - 't is maar een paar honderd meter maar inmiddels wel 38° C, dus even van airco genieten.

Kerkdienst.

We rijden de gravel weg op, naar de ingang van het ronde gebouw. Mag dat wel? Parkeren onder een boom. Een vrouw komt op ons af. Na de traditionele, uitgebreide begroeting leg ik uit dat we gezang hoorden, benieuwd waren en dus ... mogen we de kerk bezoeken? "People are praying inside" zegt de vrouw - een kerkdienst? - maar ik dring aan, haal mijn beste glimlach boven en ... het lukt! Heel stilletjes sluipen we het ronde gebouw binnen.

Een tiental vrouwen zit samen in het voorste compartiment van de cirkelvormige kerk. Geen enkele versiering of beeltenis aan de muren. Wel veel licht. Iemand - ook een vrouw - lijkt te preken, vurig met veel armbewegingen en stemverheffingen. Af en toe antwoordt iemand uit het publiek luid instemmend. De "amens" en "halleluja's" volgen. Dan plots begint de hele congregatie te zingen. Af en toe worden we bekeken. Dan staat een vrouw in een kleurrijk kleed uit het publiek op en gaat rustig naar voren. Het is haar beurt om te preken, gezang in te leiden, voor te lezen. Ze kijkt ons aan en zegt dan - in het Engels - "Welcome in our church, I hope you understand our language." Helaas niet, maar we begrijpen wel dat ze over "Jesus, our lord" zingen. 

Een derde mevrouw staat op. Haar beurt vooraan. Opnieuw worden we heel vriendelijk begroet en welkom geheten en ... eraan herinnerd dat "the road to salvation is only through Jezus". Amen. Gezang. 

Aan een soort "pastor" (vermoed ik) schenken we een kleine "contribution to his church" en al wuivend verlaten we de kerk. Leuke ervaring. Wat een vriendelijke dames!

Sobhuza II.

Dicht bij het nationaal museum maar aan de ander kant van de weg ligt het "King Sobhuza II Park". In het park - gemanicuurd gras, heel propere en plechtige plek - liggen vier gebouwen verspreid.

• Een monumentaal ingangsgebouw: receptie & toiletten.
• Een gebouw strikt voorbehouden voor de koninklijke familie en dus "off-limits": foto’s verboden!
• Het (nep-)mausoleum van koning Sobhuza II, "nep" omdat hij hier niet ligt begraven maar ergens in "heilige bergen". Geen foto's van dit gebouw toegelaten; ook "strictly off-limits". 
• Ten slotte: het museum waar je alles te weten komt over leven en werk van Sobhuza II.

Oh ja, onder een soort "kiosk" is er nog een standbeeld van Sobhuza, kijkend naar de bergen. En wie was Sobhuza? Leefde van 1899 tot 1982, koning van 1921 tot aan zijn dood. Onder zijn bewind werd eSwatini onafhankelijk. Hij wordt als een bijna half-god vereerd in eSwatini.

Onze volgende verblijfplaats voor 3 nachten is Silverstone Lodge, een paar km ten noorden van Mbabane (tweede hoofdstad van eSwatini). Die lodge ligt langs een rode aardeweg, midden in de bergen. Alvast spectaculair uitzicht vanaf onze slaapkamer. Daar moet ik een Sibebe Premium Lager op drinken.

Sundowner on the rocks.

Van de grote, sterk glooiende helling tegenover Silverstone Lodge stoomt een watervalletje over bruinrode rotsen. De hele omgeving doet een beetje denken aan Matopos in Zimbabwe: afgeronde grote rotsblokken. Daar stappen we vanavond - 17u30 - op. In mijn rugzak twee glazen en een miniflesje witte wijn uit de minibar ... voor een aperitiefje op de rotsen. Kijken naar de ondergaande zon is er niet bij: te veel wolken, te veel bergen. Maar wel leuk om de dag - bijna - af te sluiten.