Kale knikkers.

Gisteren, 11 november, heb ik onrecht aangedaan aan Big Cave Camp in de heuvels van Matobo of Matopos. De plek verdient een betere beschrijving dan wat ik gisteren produceerde. Een  poging tot goedmaken dus.

Afgelegen te midden van rotsen en rotsblokken van allerlei kleuren die door reuzen lijken opeen geplaatst te zijn op een manier alsof evenwicht en zwaartekracht hier niet bestaan. De lodge zelf ligt ook al halfweg een gigantische rots en is gedeeltelijk tegen diezelfde rots aan gebouwd met gebruik makend van diezelfde rotswand, geïntegreerd in het gebouw. Met een 4x4 - niet de onze, die moet achterblijven op een parking zowat 30 meter lager - werden we gisteren de rots op gevoerd. 

En nu - 7 uur 's morgens - staan we klaar voor "rusks", een soort beenharde droge koeken, en tee of koffie. Daarna een verkennende ochtendwandeling met Shepherd, onze gids van de lodge. Het wordt op en af rotsen klauteren, soms zelfs jezelf met een touw omhoog trekken, een beetje moeilijk voor David met zijn ene goeie arm. Rotsschilderingen van de San - bosjesmannen - zijn zowat overal te zien op overhangende rotsen en in halve grotten. Zeer duidelijk en goed bewaard, behalve op een plek waar termieten beslisten een heuvel tegen de rots aan te bouwen. Prachtig uitzicht ook boven op de kale rotstop. Uitstekende uitleg van Shepherd over de rock fig tree, een boom die op de rotsen groeit en door zijn wortels zelfs een rots kan doen splitsen, of over de levenswijze van de San en hoe ze voedsel bewaarden, of over de "bush tee" die je energie geeft (een paar blaadjes meegekregen: moet ik straks bij het ontbijt proberen), of nog over termieten en de "Ant Lion", vrij vertaald de mierenleeuw - een insect dat zich in het zand ingraaft en vliegjes verschalkt in een zelf gegraven putje - of ... te veel om op te noemen en te herinneren. 

Wel zal om één of andere speciale reden de betekenis van de naam Matobo me altijd bij blijven: "bald head", kale knikker. Blijkbaar kwamen vroeger de wijzen van de omstreken, kaalgeschoren zodat ze op de bergtoppen leken, hier de voorvaderen aanroepen om bij voorbeeld regen af te smeken of problemen te helpen oplossen.

Uitgebreid ontbijt in de lodge. Lynn, de manager, heeft vakantie voor de volgende dagen en ... daar zijn we blij om: ze was een beetje "pushy" in het promoten van allerlei - betalende - activiteiten. Dus besluiten we om de rest van de voormiddag luierend door te brengen aan het zwembad, weer in de rotsen uitgehakt en maar een voorschot groot. Wel uit de zon blijven. 't Is wat temperatuur betreft draaglijker dan in Mapungubwe een paar dagen geleden maar toch nog boven de 30°. En dus afwisselend in en uit het zwembad en de veelkleurige hagedissen bewonderen die naast het zwembad liggen te zonnen. 

Even iets gaan halen in onze "chalet" en wat stel ik vast in de lavabo van onze badkamer? Een 5 cm lange drol! Mysterie: hoe kan dat? Nergens in de badkamer of kamer iets abnormaals te zien. Shepherd er bij gehaald. Die stelt snel zijn diagnose: venster van badkamer laten openstaan, vervet aapje binnen gekropen. Die zat vermoedelijk op de lavabo, is geschrokken van zijn eigen spiegelbeeld, heeft zich "bekakt" en is vliegensvlug weer ontsnapt. Dus, vanaf nu alle vensters potdicht houden als we niet "thuis" zijn.

Na de lunch wandelen we zelf even rond in de direkte omgeving. Geen leeuwen, alleen maar antilopen, wildebeest en dies meer op het domein. En een paar luipaarden, dus niet al te veel gevaar. Opnieuw prachtige panorama's, eigenaardige rotsen en typische savanne landschappen.
Om 4 uur tijd voor een "evening safari" met sundowner, opnieuw met Shepherd. We hebben hem onze Bradt-reisgids over Zimbabwe geleend en daar is hij vol lof over. De hele namiddag heeft hij zitten lezen en ... hele stukken overschrijven! Maar zelf weet hij heel veel over de natuur en het leven in en rond Matobo. Ook voor wat de geschiedenis betreft. Hij vertelt ons het verhaal over Cecil Rhodes en de intriges om zoveel mogelijk land in handen te krijgen. Maar Shepherd doet dat door zowel de (vele) slechte kanten van de man als de goede kanten ervan te belichten. We eindigen onze sundowner met een "Lion" biertje, lokaal uit Zimbabwe, bovenop de kale top van een berg, een Matobo. 

Magische plek. De zon gaat schuil achter dreigende wolken. Zou het hier eindelijk gaan regenen? In de verte flikkert de bliksem.
En ja, 's avonds als we naar het restaurant van de lodge trekken is dat onder een gietende regen. Dikke regendruppels voor maximaal een half uurtje ... Morgen vermoedelijk weer zon.
Avondmaal en geanimeerd gesprek met Shepherd en Dana (die zat ook gisteren samen met Lynn bij ons aan tafel) over schoenen kopen, Zimbabwe, Belgie, reisduiven, uilen en nog zoveel meer. Maar niet over politiek ...