Gastvrijheid in Cyprus.

De eerste opdracht deze morgen (21/08) is ons ontbijt plukken: vijgen, druiven en een cactusvijg. Die laatste prepareer je door er de beide uiteinde af te snijden en ze dan te schillen via een overlangse snede. Daarna in schijfjes snijden. Boordevol vitamine C en vezels; overheerlijk met Cypriotische yoghurt en havermoutmuesli. Maar ... oppassen voor de fijne stekelhaartjes!

Pomos Beach.

We wandelen naar het haventje en het gemeentelijk strand van Pomos, anderhalve kilometer ver. Eerst dalen we af naar de zee. Dan volgen we een verhard pad op de rotsen langsheen de kust, richting noordoosten. Rechts van ons staan af en toe strandvilla's leeg te wezen. En dat in het hoogseizoen. "Rustig" is nog een understatement, "verlaten" is een juister woord. De weg wordt een grintpad, dalend naar een ook alweer verlaten keienstrand. De zeebries brengt verkoeling tot we de kaap aan Pomos-strand ronden en scherp naar het zuiden draaien. Het voelt ineens nog 10° C warmer aan, geen bries meer en ... er staan strandstoelen en een vijftigtal toeristen en baders en zelfs een bemand houten torentje. Dit is het kleine, bewaakte keienstrand van Pomos. Daarnaast: het haventje met een twintigtal bootjes dobberend op kristalhelder water. Een tiental meter hoger op de rotsen ligt taverne/visrestaurant Kanalli. Van hieruit ontrolt zich het panoramisch zicht op haven en baai. In de verte aan de overkant zien we een groot rood-wit vierkant op de berghelling: de geïsoleerde Turkse militaire basis van Kokkina. Rood-wit: de kleuren van de Turkse vlag. Nu rustig genieten van espresso/ijskoffies op het schaduwrijke terras van Kanalli en ... "toeristje kijken". 

Gastvrijheid.

Langs de verharde kustweg terugkeren is sneller dan wandelen op het keienstrand. Aan de eerste huizen van Pomos keren we de kust de rug toe. Nog een kruispunt en dan nog een paar honderd meter, stijgend, tot aan Mariza Seaview. Maar op de hoek van het kruispunt zit een Cyprioot vanop zijn terras ons monkelend te bekijken, in de schaduw van zijn druivelaars. "Come" zegt hij, "for you" en hij toont ons uitnodigend een forse druiventros. Lichte aarzeling in ons groepje, maar de man ziet er zo joviaal uit dat ... Een paar tellen later zitten we met hem en zijn Aziatisch uitziende vrouw druiven te eten. Bij Pavlos, gepensioneerd, 72 jaar, drie kinderen waarvan er twee in Londen wonen, vijf kleinkinderen, het jongste 15 weken. Lou haalt haar mooiste lachjes boven en charmeert de vrouw van Pavlos. Die neemt nu voortdurend smartphone foto's van Lou en heeft - vermoedelijk - één van haar kinderen aan de lijn waaraan ze het verhaal doet van de drie Belgen met een baby in een draagzak. Pavlos laat het allemaal bedaard over zich komen. Zijn Engels is niet zo goed, zegt hij zelf maar hij trekt zich behoorlijk uit de slag. Op zijn schaduwrijk terras staat ook een bed waar Pavlos 's middags dikwijls een dutje doet. Niet meer 's nachts want ... nu is er airco bij heet weer.

Even later staan we terug op straat met minstens twee kilo druiven, zeven sinaasappelen en de allerhartelijkste groeten van Pavlos want ... "we zullen mekaar nog wel tegen komen", zegt hij ... 

Wat een gastvrijheid, wat een vriendelijkheid. Typisch voor Cyprus?

Activiteiten voor de rest van de hete dag: dolce far niente aan/in het zwembad; de zon zien onder gaan met een glas wijn in de hand; even later verbaasd zijn bij een plotse, korte plensbui die amper voor verkoeling zorgt ...

P.S. Nog steeds geen enkele informatie over de vermiste bagage. TUIfly laat ons in de steek: veel meer dan "het kan een paar dagen duren" komen we niet te weten. Of de koffer is teruggevonden, of het verlies wel gerapporteerd is ... TUIfly weet het niet. De vriendelijke mevrouw aan de telefoon "duimt voor ons" ...