Stavros tis Psokas.

Stavros = kruis; tis = van; Psokas = verbastering, waarschijnlijk doelbewust van Psoríasi wat psoriasis, huidziekte betekent. Eigenlijk heet of heette die plek dus "psoriasis-kruis" of naargelang de vertaling, "schurftig kruis". Maar geef toe: dat is geen titel voor een blogpost. De weinig gekende legende: een meisje met psoriasis waste zich in de bron die hier op deze plek ontspringt. Op slag was ze genezen van haar huidziekte. Uit dankbaarheid liet ze een kapel bouwen. En alhoewel de kapel er nog staat - ze heet nu "Chapel of the Holy Cross" - is Stavros tis Psokas nu vooral een rangerstation van het "Department of Forests" en centrum van Cypriotische Moeflon kweek in het midden van de Troödos bergen.

Hoe zijn we hier geraakt? Deze morgen "vroeg" vertrokken voor een rit van iets langer dan een uur, zo'n kleine 40 km. Rond de Turks-Cypriotische enclave Kokkina rijden we de bergen en het woud in. Tot op een hoogte van zowat 1.000 meter. Dat levert spectaculaire vergezichten over de beboste bergen op. De weg is goed en geasfalteerd en vooral: de temperatuur is zalig, 24° C. Airco uit, venster naar beneden, genieten van de omgeving. En na een goed uur bollen kom je dus eerst de eerder vermelde kapel tegen ... die open is. Van profiteren om een kijkje te nemen in een Grieks-Orthodoxe kerk en te staren naar de iconen-wand vooraan. Buiten hangt de kerkklok aan een balk. Je zou ze zo kunnen luiden. En hier is niets of niemand, zomaar in het midden van het woud ... Bijna heb ik het klokkentouw vast, maar Betty weerhoudt me: dat zou misschien één of ander alarmsignaal kunnen zijn voor de rangers en/of brandweer. Het gezond verstand zegeviert ...

Een eindje verder ligt het rangerstation annex picknick-plaats, bar/restaurantje, houten chalets en een bescheiden hotel. Uitstappen en naar de moeflons gaan kijken: die zitten in een groot afgemaakt stuk woud. Je kan rond de omheining wandelen, flink wat klimmen en dalen maar in de schaduw en met een klein beetje geluk - en dat hebben we - spot je de beesten tussen de bomen.

Een tiental rangers zitten te niksen op het terras van de bar. We bestellen twee Cyprus koffies, 2 €. 

Dan moeten we het begin van onze geplande wandeling vinden. Niet eenvoudig want er is nergens een aanduiding te vinden. Gelukkig is er een behulpzame, goed Engels sprekende ranger die ons de weg wijst naar de "Moutti tou Stavrou" wandeling van 2,5 km. We rijden ongeveer 3 km terug tot bij een wegsplitsing waar inderdaad het begin van de wandeling is aangegeven. 't Is een gemakkelijke en zalige wandeling. Een sterke geur van kruiden op een "fond"  van dennennaaldengeur. Afwisselend zon en schaduw. Doorkijkjes op de omringende bergen, zelfs tot het schiereiland Akamas. Alleen ... er is geen enkele wegaanduiding! Na 500 meter heb je bij een blauwgroen metalen bankje de keuze: links of rechts. We nemen rechts. Bij een bordje met plaatsaanduiding "Zacharou" hebben we de keuze uit 4 wegen. We kiezen de 2de van links, wat na zo'n 10 minuten stappen fout blijkt te zijn. Het moet de eerste van links zijn. En dan lopen we mooi om een bergtop heen om opnieuw uit te komen bij het blauwgroene bankje. Al die tijd geen mens gezien en geen ander geluid gehoord dan het fluiten van vogels.

Tijd om te picknicken op de uitstekende, daartoe voorziene plaatsen in Stavros tis Psokas. Dan rijden we langs de andere kant - opnieuw goede asfaltweg - naar "huis", via de dorpjes van gisteren ... Lysos, Peristerona. "The Spice House" is nu open. Kijkje nemen. De Engelse Lucie is bezeten door kruiden en gezondheid. Ze vertelt honderduit, niet te stoppen, spraakwaterval. We moeten twee "wellness shots" proeven, krijgen een glaasje "sassy-water" aangeboden en kruidenkoekjes. Haar hond heet "Sage", Salie, en haar kat "Nutmeg", Nootmuskaat. Maar vooral ... haar huis met terras heeft een prachtig uitzicht op de omgeving. Vandaar genieten we van ons kruidenwater, of wat dat ook mag zijn ...

Gerevitaliseerd met al die gezondheidsdingen en gewapend met een potje rauwe honing met kruiden keren we Pomos-waarts.