Vouni en Soli.
Gisterennacht met de verrekijker naar de zuidelijke sterrenhemel getuurd. Nog iets wat je in Pomos - met minimale lichtvervuiling - kan doen. Boven het Troödos-gebergte is het steeds pikkedonker.
Crossing the Green Line.
Even voorbij Kato Pyrgos bots je al op de eerste grenspost, Grieks-Cypriotisch, een grenspost zoals we die binnen de E.U. niet meer kennen. Slagboom is neer. Paspoorten laten checken. "Car Insurance for the other side?" Nee, die hebben we niet maar kan je blijkbaar aan "die andere kant" kopen. Overigens is de grenspolitie hier heel vriendelijk. Doorrijden. Het niemandsland is hier zo'n 2 km breed. Op de bergtoppen zie je militaire observatieposten. Goede weg. Controle dan door de Turks-Cypriotische politie: amper Engels sprekend maar toch ook vriendelijk. Een aantal van hen speelt triktrak. We moeten de auto parkeren en paspoorten laten checken: we hebben inderdaad een tijdelijke auto-verzekering nodig. Kantoortje aan de overkant van de weg. Drie dagen verzekering is het minimum: 20 €. Dan terug naar de auto en ... nee, nee, terug naar het eerste kantoor voor controle van verzekeringsdocument. Alles klopt en weg zijn we ... Toch redelijk vlot gegaan! We zijn nu officieel in de Turkse Republiek van Noord-Cyprus.
Vouni.
Behalve een eerste minaret en moskee, verschilt de omgeving hier niet wezenlijk van de Grieks-Cypriotische kant. Zelfde landschap; vrouwen dragen geen hoofddoek en zien er uit zoals in de rest van Cyprus; mannen ook, ze lopen in korte broek rond zoals wij; zelfde soort auto's; uiteraard alle verkeersborden in het Turks ... alleen misschien wat armoediger huizen en nog wat minder verkeer. En links en rechts van de weg, veel "geen doorgang"-borden, want militair gebied. En we blijven links rijden.
Zo'n 250 meter boven de zeespiegel en 10 km voorbij de "Green Line", liggen de ruïnes van "Vuni Sarayi", het paleis van Vouni (Vounó is Grieks voor berg). Vermoedelijk gebouwd door de Perzen in de 5de eeuw voor Christus en opgegraven door Zweedse archeologen in de jaren twintig van de vorige eeuw, staat er niet zoveel meer recht. Wel tonen de vele halve- en hele meter hoge muurtjes waar de verschillende zalen, keukens, binnenkoertjes, voorraadkamers, latrines, enz. zich bevonden. Puur archeologisch zijn er mooiere en beter bewaarde sites op Cyprus maar Vouni heeft ongeziene troeven:
- GEEN toeristen, letterlijk: we lopen helemaal alleen rond op de site (wel 2,5 € per persoon inkom betalen aan de ene, solitaire "bewaker" van het geheel - gelukkig geen Turkse lira nodig);
- een 360° panorama met langs de ene kant berglandschap en langs de andere kant de zee met net voor de kust, het kleine rotseiland Petra tou Limniti.
Solo in Soli.
Maar we moeten nog een bestemming afstrepen: 5 km verder zijn de mozaïeken van Soli te bewonderen. Weer zijn we de enige bezoekers.
Hier is de toegangsprijs 2,5 € voor twee! De mozaïeken zelf waren een deel van de vloer van een 5de eeuwse Byzantijnse basilica. De ruïnes daarvan krijgen nu bescherming tegen zon, zee en wind door een soort hangar-constructie die er over is gebouwd. Iets hoger op de helling is het amfitheater, gerestaureerd tot op halve hoogte. Mooi uitzicht van hier uit over Lefke, de dichtstbijzijnde stad, en de baai van Güzelyurt. Maar we vatten de terugtocht aan, langs Vouni.
Een wegwijzer naar Limniti doet ons van de weg afwijken. Van ver gezien lijkt dat een leuk strand met haventje. Helaas ... 't is opnieuw een militaire basis, dus snel rechtsomkeert.
Lunchen (meegebrachte en zelf gevulde pitta-broden) in Vouni, op de top van de berg, tussen de ruïnes en andermaal in de schaduw van een olijfboom. Echter niet zonder de bewaker met handen en voeten te hebben uitgelegd dat we hier een paar uur geleden al waren en geen tweede keer willen betalen. Hij wordt boos. Gelukkig herkent hij Betty, mij niet? En we betalen niet opnieuw.
Terug de "Green Line" over verloopt nog vlotter dan deze morgen. Langs beide kanten wordt er driftig triktrak gespeeld door de grenspolitie.
"Grapes by the Sea".
In Kato Pyrgos moeten we nog de middeleeuwse uitkijktoren afvinken. Je kan er met de wagen naar toe. Alleen nog een twintigtal pas gelegde trappen op het eind. Mooi uitzicht, maar niet te vergelijken met Vouni. En van de toren blijft niet veel over: halfronde muur van 5 meter lang en 2 meter hoog. Maar van daarboven ontdekken we wel een strandbar op het lange, maar lege strand van Pyrgos. Laten we dus de dorstigen laven. De bar heet "Grapes by the Sea" en waarom wordt snel duidelijk. Op een overdekt terras (met druivelaars!), precies aan de strandlijn, met een koele bries, een even koele pint of vers geperst sinaasappelsap en ... druiven als versnapering. Dat kunnen we een tijdje uithouden ...
Vanavond in een dorpje verder dan Pomos - Pachyammos - naar de zonsondergang gaan kijken. Vanop het dorpsplein, achter de orthodoxe kerk, boven de zee. Krijgen er maar niet genoeg van.
Als dessert vanavond: Kattimepi met vijgencompote (Betty-inspiratie).