Segesta.

Reizen met een zestien maanden oude peuter heeft het nadeel - of voordeel - dat je vroeg opstaat. Bij het krieken van de dag kraait hier niet de haan maar wordt je wakker gekraaid door Lou! Om zeven uur ten laatste is iedereen uit bed. Voordeel is dan weer dat we reeds bij openingsuur (9 uur) in Segesta zijn ... als één van de allereerste toeristen van de dag. 

Tempio di Segesta.

Een grote parking ligt op ongeveer anderhalve kilometer van de archeologische site van Segesta. Vanaf die parking - kost 5 €, maar je staat er een hele dag als je wil - brengt de “gratis” shuttle bus je naar de eigenlijke ingang. Vanaf hier wandel je - na 6 € per persoon te hebben betaald - te voet naar de bezienswaardigheid van deze streek: de tempel van Segesta, drie sterren en “de reis waard”.

In een prachtig bergachtig landschap, maar verder in het “midden van niets”, ligt deze “tempio di Segesta”, een dorische tempel (geen krul bovenaan de zuil) op een bergtop. 

Zo maar eventjes 2.500 jaar oud maar toch heel goed en volledig bewaard gebleven. En je kan er helemaal rond het bouwwerk met zijn imposante 36 zuilen wandelen. Ik voel me wat nietig tegenover zo’n statig monument. Bovendien ... zo goed als geen toeristen op dit vroege uur. We krijgen de tempel op de foto zonder enige toerist!

Maar ook het landschap op zich verdient minstens een paar sterren. We wandelen - of beter gezegd “klimmen” - naar het amfitheater, 1.200 meter verder op een andere berg. De tocht voert doorheen weelderige, kleurrijke en voor ons exotische begroeiing. Stralende zon, maar de wind brengt verkoeling. 

Je zou ook een bus naar het amfitheater kunnen nemen; apart te betalen: 1,5 € per persoon. Niets voor ons ... We genieten van de panorama’s over de bergen, de tempel in de verte tegenover ons, de gele, groene en bruine kleurvlakken in het landschap, witte wolken op blauwe achtergrond, de vlinders ... Beneden komen de eerste busladingen toeristen nu volop toe. 

Vanaf het amfitheater hebben we zicht op zee. Er zijn nog ruïnes van een middeleeuwse kerk en een kasteel, zelfs van een moskee, getuigen van het turbulente verleden van Sicilië. En ook hier weer heel weinig mensen. Maar na ruim twee uur sightseeing wordt het stilaan tijd om terug af te dalen naar de ingang. Daar hebben we onze “caffè” ruim verdiend! Zelfs met iets typisch siciliaans erbij: een genovese al pistacchio voor Evelien, een cannolo siciliano voor mij - beide best genietbaar en tegen alle verwachting in niet mierezoet! - en een simpele fruitbeker voor Betty.

Lido Pakeka.

‘s Avonds wandelen we nog even naar het strand. Dichtstbijzijnd, op ongeveer 300 meter: de “Lido Pakeka”. ‘t Is weekend en dus zijn de stranden en strandbars open en zijn de strookjes zand aan de bars een beetje opgekuist: zeewier en algen weg, zand opgerakeld. Maar veel volk is er nog altijd niet. En als er dan iemand zit, dan is het met kinderen op niet-betalende delen van het strand. Het geheel blijft voorlopig een wat troosteloze en vuile aanblik bieden. 

We aperitieven dus vanavond liever in “onze” villa Rita!