Zout.
Sicilië, kustweg SP21 tussen Marsala en Trapani.
We rijden tussen wijnvelden langs de ene kant en riet, afgewisseld met “saline” - zoutpannen - langs de zeekant. Dit is de “Via del Sale”, de zoutweg. Foto-mogelijkheden zijn er te over:
Eind van de voormiddag reeds. Plan is om het oude stadscentrum van Trapani te bezoeken. Maar dat valt tegen: druk stadsverkeer en geen vrije parkeerplaats te vinden, behalve dan op meer dan 2 km van het stadscentrum. Een andere keer dan maar als we hier een keer veel vroeger kunnen aankomen. Terug naar Marsala. Lunch op het terras aan zee van het restaurant “Baglio dei Mille”, een meer dan behoorlijke pranzo! Betty en Evelien gaan voor het typische gerecht van Marsala: couscous di pesce. Blijkbaar een aanrader. David en ik nemen als enigen nog een dessert: tiramisu, eccelente!
Net zoals gisteren pakken donkere onweerswolken samen in het zuiden. Maar ‘t komt niet tot een hevig onweer boven onze hoofden. Alleen regent het zachtjes de hele namiddag. Sommigen slapen of proberen dat te doen ... maar kleine Lou niet!
We rijden tussen wijnvelden langs de ene kant en riet, afgewisseld met “saline” - zoutpannen - langs de zeekant. Dit is de “Via del Sale”, de zoutweg. Foto-mogelijkheden zijn er te over:
1) schilderachtige windmolens, vroeger gebruikt om water van de ene pan naar de andere te pompen; nu vervangen door motorisch aangedreven schroeven van Archimedes;
2) roze-kleurige vakken zout water van elkaar gescheiden door lage muurtjes/wandelpaadjes;
3) grijze zoutbergen of zoutpyramides met dakpannen bedekt (eindstadium van zoutwinning) of half aangesproken zoutbergen waar de witte binnenkant contrasteert met de grijze buitenkant en de roze zoutpannen.
We passeren de aanlegsteiger waar we een paar dagen geleden de boot naar Mozia namen. Even verder zien we nieuwe zoutpannen met een zoutmuseum, café, restaurant, terras en mogelijkheid tot boottochtjes in de Stagnone di Marsala (baai van Marsala). We passeren verder langsheen een natuurreservaat. We zijn op weg naar de Salina Culcasi in Nubia. Hier is ook weer een zoutmuseum en je kan er tussen de zoutpannen wandelen, het circuit van de zoutwerker - de “Percorso di Salinaio” - volgen. Wat we dan ook doen. De zon straalt maar er waait een verkoelend briesje vanuit de zee. Prachtig wandelingetje langsheen de verschillende stadia van zoutwinning, van het eerste bekken waar nieuw zeewater instroomt, tot het laatste waar de roze tinten van algen overheersen en de concentratie aan zout het hoogst is. De zoutbergen zijn steenhard: het zout is tot dikke kristallen aan elkaar gekoekt.
2) roze-kleurige vakken zout water van elkaar gescheiden door lage muurtjes/wandelpaadjes;
3) grijze zoutbergen of zoutpyramides met dakpannen bedekt (eindstadium van zoutwinning) of half aangesproken zoutbergen waar de witte binnenkant contrasteert met de grijze buitenkant en de roze zoutpannen.
We passeren de aanlegsteiger waar we een paar dagen geleden de boot naar Mozia namen. Even verder zien we nieuwe zoutpannen met een zoutmuseum, café, restaurant, terras en mogelijkheid tot boottochtjes in de Stagnone di Marsala (baai van Marsala). We passeren verder langsheen een natuurreservaat. We zijn op weg naar de Salina Culcasi in Nubia. Hier is ook weer een zoutmuseum en je kan er tussen de zoutpannen wandelen, het circuit van de zoutwerker - de “Percorso di Salinaio” - volgen. Wat we dan ook doen. De zon straalt maar er waait een verkoelend briesje vanuit de zee. Prachtig wandelingetje langsheen de verschillende stadia van zoutwinning, van het eerste bekken waar nieuw zeewater instroomt, tot het laatste waar de roze tinten van algen overheersen en de concentratie aan zout het hoogst is. De zoutbergen zijn steenhard: het zout is tot dikke kristallen aan elkaar gekoekt.Eind van de voormiddag reeds. Plan is om het oude stadscentrum van Trapani te bezoeken. Maar dat valt tegen: druk stadsverkeer en geen vrije parkeerplaats te vinden, behalve dan op meer dan 2 km van het stadscentrum. Een andere keer dan maar als we hier een keer veel vroeger kunnen aankomen. Terug naar Marsala. Lunch op het terras aan zee van het restaurant “Baglio dei Mille”, een meer dan behoorlijke pranzo! Betty en Evelien gaan voor het typische gerecht van Marsala: couscous di pesce. Blijkbaar een aanrader. David en ik nemen als enigen nog een dessert: tiramisu, eccelente!Net zoals gisteren pakken donkere onweerswolken samen in het zuiden. Maar ‘t komt niet tot een hevig onweer boven onze hoofden. Alleen regent het zachtjes de hele namiddag. Sommigen slapen of proberen dat te doen ... maar kleine Lou niet!Dan maar een visje halen (zeetong), inkopen doen, aardbeien kopen aan een straatkraampje.
Morgen hopelijk een nieuwe stralende dag!