Zingaro.
Zingaro betekent zigeuner in het Italiaans. We trekken vandaag - 19 juni - naar de Riserva Naturale Orientata “Zingaro”. Iets later dan gewoonlijk gestart: pas om tien uur staan we aan de ingang van het natuurgebied. Daar betalen we 4 € per persoon, krijgen een A4-tje met wat uitleg over de enige wandelweg en hup ... op stap.
Nog maar pas zijn we de ingang voorbij of we moeten door een straatbrede tunnel van een goede vijftigtal meter. Bedoeling was om hier effectief een straat aan te leggen en het gebied te ontsluiten en te “ontwikkelen” zoals dat heet in bouwpromotoren-taal. Dat is dus niet doorgegaan. Officieel omwille van het protest van natuurverenigingen en ecologisten. Maar ... er wordt gefluisterd dat de Cosa Nostra, de Siciliaanse maffia, de zaak heeft geblokkeerd en er uiteindelijk heeft voor gezorgd dat het natuurgebied werd behouden. Reden: sommige van hun zaakjes breng je beter aan wal in - of laat je beter vertrekken vanuit - een verlaten gebied. En wil je iemand laten “verdwijnen” ... dan is dit de aangewezen plek. “Fake news” of ... we zullen het wel nooit weten want ... omertà, zwijgplicht!
Hoe dan ook, het natuurgebied is er en is zelfs het eerste en oudste van Sicilië. Aan ons om er van te profiteren. Het wandelpad loopt enkele tientallen meters boven de zee. Aan de ene kant rotshelling en bergen, aan de andere kant het azuurblauw van de Middellandse Zee. Stralende zon en ... tegen onze verwachting in veel wandelaars. Meestal Italiaanse “strandgangers”: deels of helemaal in badpak en gewapend met strandmatten, handdoeken, parasols, tot zelfs strandstoelen toe. Want af en toe is er een afslag van het wandelpad naar beneden, naar kreekjes en baaitjes met een klein strandje. Al die afslagen laten we voorlopig links liggen (eigenlijk liggen ze rechts van het pad). We genieten van de zon, de panorama’s met de zee en de rotsen, de bootjes ... De begroeiing is uitzonderlijk en overvloedig. Spijtig genoeg zijn de meeste bloemen reeds uitgebloeid. Hun typische bloeiperiode is december/januari tot april. Moet speciaal zijn in de lente. Maar ook nu is het hier prachtig. We proberen ons niet te ergeren aan de vele toeristen en stappen door. Hier en daar kan je terecht in piepkleine musea verspreid langs het pad, “gratis”. Maar vandaag geven we de voorkeur aan wandelen.
Na ruim een uur (tot het eind van het pad is het dan nog een uur wandelen) dalen we ook af naar een strandje. ‘t Is een keienstrand en druk: hier zitten/liggen de strandtoeristen! In elk geval hebben ze al heel wat moeite gedaan om hier te geraken. Alhoewel, sommige van die baaitjes worden ook druk door bootjes aangedaan. Water drinken, Lou uit de draagzak en wat baders gadeslaan ... Dan vatten we de terugtocht aan. Heel wat zwaarder nu doordat de zon al flink brandt. We hebben amper nog oog voor de speciale vegetatie van Europese dwergpalm, laurierboom, agaven ... Bijna terug bij het beginpunt ten slotte, zoeken we verkoeling in de tunnel waar oorspronkelijk een snelweg moest komen. Aan het plafond hangt een nest wilde bijen.
‘t Is al laat (13:00 uur) en de terugreis duurt meer dan een uur. Dus lunchen we onderweg in restaurant Quetzal in Catellammare del Golfo, buiten op het terras met zicht op de haven onder ons. Calamari met een Insalata Siciliana als contorno. Gek maar tijdens de wandeling waren we over verhit. Nu, hierboven, in de schaduw van pijnbomen, hebben we op de rand af te koud. En is het is ook bewolkt en vochtig.
Naarmate we Marsala naderen zien we de lucht donkerder worden. Zware, zwarte wolken pakken zich samen. Bliksems aan de horizon. We zijn nog maar net “thuis” in villa Rita of het onweer barst los. Twee bliksemschichten met onmiddellijke oorverdovende donderslagen schrikken de buurt op en doen het alarm van de buren afgaan. Het regent niet, het giet, stortregent, valt met bakken uit de lucht. Krachtige windstoten doen de terraszetels en -stoelen om en wegwaaien. Een laag tafeltje met glazen tafelblad kiepert om, tafelblad nog net niet gebroken, alleen van twee hoeken zijn kleine stukjes af. De oprit naast het huis overstroomt zowaar. Betty waagt zich buiten in de hoop een grote parasol te kunnen vastsjorren. Na 30 seconden staat ze als een verregende hond weer binnen. Lou kraait het uit van opwinding.
Cosa Nostra.
Nog maar pas zijn we de ingang voorbij of we moeten door een straatbrede tunnel van een goede vijftigtal meter. Bedoeling was om hier effectief een straat aan te leggen en het gebied te ontsluiten en te “ontwikkelen” zoals dat heet in bouwpromotoren-taal. Dat is dus niet doorgegaan. Officieel omwille van het protest van natuurverenigingen en ecologisten. Maar ... er wordt gefluisterd dat de Cosa Nostra, de Siciliaanse maffia, de zaak heeft geblokkeerd en er uiteindelijk heeft voor gezorgd dat het natuurgebied werd behouden. Reden: sommige van hun zaakjes breng je beter aan wal in - of laat je beter vertrekken vanuit - een verlaten gebied. En wil je iemand laten “verdwijnen” ... dan is dit de aangewezen plek. “Fake news” of ... we zullen het wel nooit weten want ... omertà, zwijgplicht!Zingaro.
Hoe dan ook, het natuurgebied is er en is zelfs het eerste en oudste van Sicilië. Aan ons om er van te profiteren. Het wandelpad loopt enkele tientallen meters boven de zee. Aan de ene kant rotshelling en bergen, aan de andere kant het azuurblauw van de Middellandse Zee. Stralende zon en ... tegen onze verwachting in veel wandelaars. Meestal Italiaanse “strandgangers”: deels of helemaal in badpak en gewapend met strandmatten, handdoeken, parasols, tot zelfs strandstoelen toe. Want af en toe is er een afslag van het wandelpad naar beneden, naar kreekjes en baaitjes met een klein strandje. Al die afslagen laten we voorlopig links liggen (eigenlijk liggen ze rechts van het pad). We genieten van de zon, de panorama’s met de zee en de rotsen, de bootjes ... De begroeiing is uitzonderlijk en overvloedig. Spijtig genoeg zijn de meeste bloemen reeds uitgebloeid. Hun typische bloeiperiode is december/januari tot april. Moet speciaal zijn in de lente. Maar ook nu is het hier prachtig. We proberen ons niet te ergeren aan de vele toeristen en stappen door. Hier en daar kan je terecht in piepkleine musea verspreid langs het pad, “gratis”. Maar vandaag geven we de voorkeur aan wandelen.Na ruim een uur (tot het eind van het pad is het dan nog een uur wandelen) dalen we ook af naar een strandje. ‘t Is een keienstrand en druk: hier zitten/liggen de strandtoeristen! In elk geval hebben ze al heel wat moeite gedaan om hier te geraken. Alhoewel, sommige van die baaitjes worden ook druk door bootjes aangedaan. Water drinken, Lou uit de draagzak en wat baders gadeslaan ... Dan vatten we de terugtocht aan. Heel wat zwaarder nu doordat de zon al flink brandt. We hebben amper nog oog voor de speciale vegetatie van Europese dwergpalm, laurierboom, agaven ... Bijna terug bij het beginpunt ten slotte, zoeken we verkoeling in de tunnel waar oorspronkelijk een snelweg moest komen. Aan het plafond hangt een nest wilde bijen.‘t Is al laat (13:00 uur) en de terugreis duurt meer dan een uur. Dus lunchen we onderweg in restaurant Quetzal in Catellammare del Golfo, buiten op het terras met zicht op de haven onder ons. Calamari met een Insalata Siciliana als contorno. Gek maar tijdens de wandeling waren we over verhit. Nu, hierboven, in de schaduw van pijnbomen, hebben we op de rand af te koud. En is het is ook bewolkt en vochtig.Terug naar huis ...
Donder en bliksem.
Naarmate we Marsala naderen zien we de lucht donkerder worden. Zware, zwarte wolken pakken zich samen. Bliksems aan de horizon. We zijn nog maar net “thuis” in villa Rita of het onweer barst los. Twee bliksemschichten met onmiddellijke oorverdovende donderslagen schrikken de buurt op en doen het alarm van de buren afgaan. Het regent niet, het giet, stortregent, valt met bakken uit de lucht. Krachtige windstoten doen de terraszetels en -stoelen om en wegwaaien. Een laag tafeltje met glazen tafelblad kiepert om, tafelblad nog net niet gebroken, alleen van twee hoeken zijn kleine stukjes af. De oprit naast het huis overstroomt zowaar. Betty waagt zich buiten in de hoop een grote parasol te kunnen vastsjorren. Na 30 seconden staat ze als een verregende hond weer binnen. Lou kraait het uit van opwinding.Gelukkig is dit ontij wel hevig maar ook kort van duur. Algauw breekt de zon weer door de wolken en kunnen we opruimen. De schade valt gelukkig nog wel mee. Ik stap met blote voet in een glasscherf. Niet al te erg.
Vanavond een glaasje nodig om ons adrenaline-niveau te doen dalen!