Erice.
Sospeta tra cielo è terra
Erice è tempio incorrotto
di età pietrificate.
Dino d’Erice
(Hangend tussen hemel en aarde
is Erice een onvergankelijke tempel
van een versteende leeftijd)
Deze morgen op ons terras: een invasie van mieren. Evelien en ik gaan ze met water en detergent te lijf.
Een eindje verder in “onze” straat is er een klein kruidenierswinkeltje waar je vooral basis groenten en fruit kan kopen. Je wordt er hartelijk verwelkomd en bediend! Aan vriendelijkheid trouwens geen gebrek in Sicilië. David, Evelien en Lou staan iets na zevenen in het winkeltje op de aanvoer van vers brood te wachten. Behalve brood brengen ze ook nog ciambelle - donuts - mee. Zoete zonde ...
Erice ligt op een goed uurtje rijden van Marsala. Of beter gezegd, dat is in tijd zowat de afstand tot het basisstation van de funivia - kabelbaan - naar Erice. Want Erice ligt op de top van de Monte Giuliano, 750 meter hoog. En je vertrekt zowat van zeeniveau, in Trapani. Een kabelbaanrit van 15 minuten. Maar daarvoor krijg je waar voor je 9 € geld (heen en terug): ongelooflijk uitzicht over de havenstad Trapani en de Middellandse zee. We staan dus even voor 10 uur op de top, in Erice en - zoals gewoonlijk op zo’n uur - weinig toeristen. Hier boven is het ongeveer 5° C koeler dan beneden maar dat is nog altijd een aangename 22° C.
We kiezen voor een wandeling van 4 km rondom het stadje. Erice is in de vorm van een gelijkzijdige driehoek op de rots gebouwd. Ongelooflijke panorama’s op de omgeving! We zitten zelfs boven de wolken: het wit ervan contrasteert scherp met de blauwe zee beneden en de vele velden en dorpjes die je van hieruit kan zien. Af en toe voert het traject ons dwars door Erice, langs super-smalle eeuwenoude straatjes, sommige de breedte van slechts één persoon. Kleine, uniform grijze huisjes. Veel leegstand en “vendesí” - te koop - maar zeker geen verloedering of verwaarlozing. 
Dan botsen we op de Sant’Antonio kerk: van binnen prachtig in haar sobere eenvoud. We wandelen verder op en langsheen de buitenmuren van Erice. Dan de ruïnes van het kasteel bezoeken (eigenlijk de 4 € per persoon niet waard: dezelfde spectaculaire vista’s heb je ook vanaf de rest van het stadje). Een leuke accordeon-speler speelt éénzaam op een groot plein een vrolijk deuntje. Zo veel gelegenheid om speciale foto’s te nemen, zonder toeristen! Dank zij het “vroege uur”. Naarmate de tijd vordert en we in het echte centrum van Erice verdwalen zien we de toeristische drukte toenemen. Hoewel, echt overvol is het er nog niet. Tijd nu voor een cafè doppio en wat “mensje kijken” vanop een terrasje. David kiest voor een arancino al spinaci (zie ook de blogpost van 29 mei 2016, wat hem duidelijk heel erg bevalt. Tijd ook om discreet wat foto’s te nemen van de inwoners van Erice.
De wolken komen aanwaaien wanneer we naar de funivia terugkeren. En tijdens de afdaling zitten we helemaal in de mist/wolken. Geruime tijd hebben we geen zicht meer op Tapani tot bijna beneden. En dan breekt de zon weer helemaal door de wolken.
Erice: een absoluut hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk van (dit deel van) Sicilië!
Na een namiddagje zwembadplezier, gaan we aperitieven in Marsale. De sfeer op de Piazza della Republica is heel uitgelaten: veel mensen van alle leeftijden en origines. Het pretentieloze witte wijntje smaakt.
La vita è bella!