Bled.

Bled comme un Bled.

 Uit “Un coeur de trop” - Brina Svit.

Ondanks de uitspraak van de Sloveense schrijfster Brina Svit is Bled geen “bled”, in de betekenis van godvergeten, achterlijk dorpje. Wel integendeel. Het iconische meer van Bled zorgde sinds begin 20ste eeuw voor een constante toestroom van “the rich and famous”. Vandaar de statige huizen. Nu bezoeken ook de “not so rich and famous” het romantische meer en omgeving.

Onder een staalblauwe hemel met stralende zon starten we onze wandeling rond het meer, 6 km. Het eerste wat ons opvalt - behalve het vanzelfsprekende meer, de omringende bergen en de “vila’s” - zijn de roeiers. Bootjes van 2, 4 of 8 atleten, al dan niet met stuurman of -vrouw, glijden met grote snelheid over het water. In 2020 worden hier al voor de vijfde keer de wereldkampioenschappen roeien gehouden. Er wordt al druk getraind. Slovenië boven in het roeien?

Een eindje verder vraag ons een Jordaanse toerist om een foto van hem te maken. Met meer, kerkje van Bled en kasteel op de achtergrond. Doen we. Hij was vijf dagen geleden in België en vond Gent de leukste stad. Mee eens! We stappen verder, genietend van de omgeving, elke paar honderd meter halt houdend voor foto’s. 

Een derde van onze wandeling gedaan. Tijd voor “dva expresso” op een terrasje aan de rand van het meer. Hier zit onze Jordaniër ook. Dus geraken we opnieuw in gesprek: we vertellen hem op onze beurt over onze reis naar Jordanië. “Life is beautiful” zegt hij ... “but you have to keep moving”. Waarop ik hem het Sloveense verhaal van de kei en het mos vertel. Waarop hij - deels in het Arabisch - een warrig verhaal brengt over een leeuw die moet rond trekken om prooi te vinden en over water dat zuiver wordt als het stroomt. Hij trekt nu zelf verder ... Overigens is het turkooiskleurige water van het meer zeer helder. Hele scholen kleine visjes zien we schaduw zoeken aan de oevers. Hier en daar grotere vissen en ... op een geïsoleerde plek hangt een snoek onbeweeglijk op zijn volgende prooi te wachten. 

Tito, geboren in Ljubljana, Slovenië en dictator van het vroegere Joegoslavië, heeft uiteraard ook een “vila” laten bouwen aan het meer. In typisch communistische stijl. ‘t Is nu een sjiek hotel - Vila Bled - waar we even een kijkje gaan nemen. De ligging is in elk geval uniek met een prachtig uitzicht op het meer.

Ongeveer half weg de wandeling verlaten we de rondweg en trekken een berg op. Naar een uitkijkpunt wat alleen maar te voet te bereiken is: Mala Ozojnica; langs een smal bospaadje; over omgevallen bomen; steil stijgend -190 meter met 97 trappen op het einde; bij 30° C ... dus puffen, blazen en zweten. Maar de beloning is: spectaculaire panorama’s over het meer. Bovendien zagen we een bosorchis tijdens onze klim!

Op de terugweg raken we echter het spoor bijster! Midden in een steil aflopend bos, doodse stilte, geen pad of weg of mens meer te bekennen. Toch afdalen, meer struikelend dan stappend, af en toe op het achterwerk naar beneden glijdend. Duidelijk niet voor doetjes. Maar we halen het en bereiken opnieuw de wandelweg rond het meer. We lunchen aan de roeiclub. Vandaar is ‘t nog een kleine 2 km tot Vila Mila. Alles bij elkaar hebben we geen 6 maar 8 km gestapt. Rust met een hapje en een drankje hebben we nu wel verdiend.

Vila Mila is een bed & breadfast met “self-catering” appartementjes. Voor vanavond en morgen willen we zelf eten voorzien. Een honderd meter verder is een kleine supermarkt.  Maar eten vinden is niet zo eenvoudig. Etiketten en verpakking zijn ofwel ééntalig Sloveens ofwel drietalig: Sloveens, Kroatisch en Servisch. Zo schieten we niet op. Gelukkig is er Google translate: “zobene pahuljice” zijn havervlokken, “mleko brez laktoze” is lactosevrije melk, “marelica” is abrikoos, “maslo” is boter en “jogurt” ... spreekt voor zichzelf. Groenten of fruit vinden we er niet. Vanavond dus maar een gezellig restaurant zoeken.