Capitan Suizo.

Vrijdag, 9 maart 2012.

Jawel, als we om 6 uur opstaan, bij het krieken van de dag, ligt hij er nog, de brulaap. Hij (of zij?) opent de ogen, kijkt me even aan, geeuwt en kruipt recht. Hij wipt op de armleuning van de tweede ligzetel en ... doet dan een flinke plas, net tussen de twee zetels in. En dat is nog niet genoeg: d’er komt ook nog een flink keuteltje, ook weer netjes tussen de twee zetels. Dan houdt hij het voor bekeken, wipt op de terrasrand, kijkt nog een laatste keer naar wat hij heeft achtergelaten en springt dan het bladerdek in. Drie seconden later is hij verdwenen. Hopelijk houdt “kamer kuisen” ook “terras kuisen” in!


Na het ontbijt – veel vers fruit en eitjes - rijden we naar het nabije natuurpark Las Baulas. Hier komen in de periode november tot januari, de zeeschildpadden aan land om hun eieren te leggen. Het park zelf is wat moeilijk te vinden. We wandelen langs het grotendeels strand aan de overkant van de baai van Tamarindo. Ondanks het vroege uur is het al behoorlijk warm en ... drank vergeten! We zien pelikanen en een dode maar kleurrijke mangrove-krab. 

Aan de rand van het strand begint het droogbos. Daar wandelen we nu in. Op het pad voor ons spot ik ineens (met de verrekijker) een leguaan. Het beest blijft redelijk goed zitten maar loopt, al we d’er bijna bij zijn, een eindje de weg af, een soort kleine weide in het bos, in. Behoedzaam volg ik hem en schiet foto’s. D’er zit nog een tweede. Dan weer verder. Even later loopt B. zo maar op een halve meter van een andere leguaan en die blijft wel mooi zitten.


D’er staan nu huizen in het bos. Duidelijk vakantiehuizen. En een restaurant. Helaas daar kunnen of willen ze ons geen drankje serveren op dit vroege uur. Maar ze wijzen ons wel de weg naar een kleine bar en een superette. Met tweëen drinken we een 75 cl fles spuitwater leeg en kopen verder nog wat eten en drank in het supermarktje. Daarna vatten we de terugweg aan, onder een nu blakerende zon.

We zijn blij als we aan de auto komen. Airco op en terug naar Capitan Suizo. Op een kruispunt langs de weg zien we een panaderia, een bakker. Goed, dan kunnen we daar een (stok)brood kopen. Bij het buitengaan spreekt een vrouw ons aan in het engels: “Of we naar Tamarindo rijden en of ze mee kan”. Ons antwoord is twee keer ja. Van lifters kan je altijd wat leren. Lorena is een “single mom” die kralen halssnoeren verkoopt aan de toeristen op het strand in Tamarindo. Als “single mom”, “what do you do?” zegt ze. Ze tettert er op los, vraagt onze naam, nationaliteit, wat we van Costa Rica vinden. Ze toont ons haar zak met halssnoeren. Dan plots ... politiecontrole ... maar deze keer worden we niet tegen gehouden. En een paar kilometer verder, opnieuw een controle en weer kunnen we ongehinderd door. Volgens Lorena controleert de politie om illegalen te vinden, mensen uit Columbia of Nicaragua of andere Zuid-Amerikaanse landen, die onwettig in het land zijn. Maar zoveel controles vindt ze niet normaal. D’er wordt gezegd dat iemand is vermoord en dat de moordenaar nog vrij rondloopt, aldus Lorena. We droppen onze liftster net voor Tamarindo af.

Ons brood en onze kaas, overgoten met een “jugo de tomate“ smaakt ons, zo op het terras van onze kamer in Capitan Suizo. De eerste keer dat we hier tomatensap kochten was het “jugo de tomate con chile”, met chilipepers. Niet te vreten, zelfs niet sterk aangelengd! Dus altijd sin chile, zonder chilipepers, de “natuur” kopen.

De rest van de namiddag (wat er nog van overschiet want het is wel al 14u30) brengen we op het strand en aan en in het zwembad door. Ik jog een half uurtje langs het strand tot in Tamarindo. Typische strandtaferelen met veel surfers. Af en toe komt een walm van goedkope (palm?)olie en (dure?) cocosgeur-zonnecrème me toegewaaid. Terug op het strand voor Capitan Suizo = tijd voor een drankje: een fruitpunch met rum en een Bavaria-light. 


We hebben ingeschreven op een BBQ op het strand vanavond. Het “normale” restaurant is gesloten. Stoelen, tafels, spots, fakkels, geluidsinstallatie zijn door het personeel van Capitan Suizo op het strand gesleurd. Bovendien is er “live music” voorzien. We worden verwelkomd met een fruitpunch. Dan doen we de rij langs tientallen salades, langs het vuur met kippenboutjes, lomito (steak) en worstjes, en langs een plejade van sausjes. We riskeren hier een overdosis van groenten en fruit op te doen. 

D’er is “live music”: drie “locals” bespelen een soort van xylofoon, één groot instrument waar ze met driëen tegelijk op spelen, een “six mains” dus. Bovendien is er nog een vierde die met een stok over een soort ratel beweegt. Dan komt er een dansgroep die de volksdansen van de verschillende provincies van Costa Rica brengt. Tussendoor passeert het dessert, een cocos-taartje. En op het einde ... alle toeristen meedansen ....

B. en ik wandelen na afloop nog even op het strand. De oceaan heeft zich tientallen meters terug getrokken. Het is volle maan en zoveel sterren zijn er niet te zien. Toch bemerken we de “ceintuur van Orion”, drie sterren mooi op een rij die naar Sirius, één van de helderste sterren aan de nachthemel, wijzen. Tomorrow is another day, maar vandaag was heeeeeel leuk!

P.S. De kuisploeg heeft inderdaad alle sporen van aap van ons terras verwijderd.