Refugio Nacional de Vida Sylvestre Barù.

Dinsdag, 13 maart 2012.

Als je ‘s morgens vroeg genoeg opstaat, zie je hier de nachtelijke hemel verkleuren van donkerzwart over grijs via lichtroze naar alle kleuren van blauw tot uiteindelijk staalblauw. 

Aan het ontbijt - eitjes “sunny side up” en pancakes - zitten naast ons nog twee belgen, middelbare leeftijd, Freddie en Annie. Uit Oostende, dat was te horen. Ze gaan een boottocht maken in de hoop walvissen te zien, hoewel het nu niet de moment is. 

Wij trekken naar het nabij gelegen natuurpark Refugio Nacional de Vida Sylvestre Barù, een voormalige veeranch en cacaoplantage die nu is omgebouwd. D’er zijn verschillende wandelwegen in allerlei soorten ecosysteempjes. Goeie uitleg over de verschillende boomsoorten en dieren, waarvan we er overigens geen één te zien krijgen. Vermoedelijk is het al te laat (na 9 uur) om vogels of dieren te spotten. Wel zien en fotograferen we exotische vlinders en spinnen. We passeren een schildpadden broedplaats, komen even op het strand ... en gaan dan (’t is al 11u30) iets drinken in het restaurant van het natuurpark. Nog even naar de uitkijktoren, de orchideëen-tuin en de vlindertuin en dan is het tijd voor lunch. Een fruitsalade voor B. een typisch Costa Ricaans gerecht voor mij: iets met kip en zwarte bonen. Niet slecht. 

Terug dan naar de lodge voor een luie namiddag van zwemmen, lezen, zwemmen en weer lezen.  B. is aan ‘t “socializen” in het zwembad: d’er zijn 2 Belgen, nee niet de Freddie en Annie, die in New York werken en wonen. Ze zijn d’er een weekje tussenuit getrokken naar Costa Rica voor de zon en om te relaxen. Op ’t eerste gezicht, twee gestresste “nerds” maar, steeds volgens B., best leuke jonge dertigers. 

Om vijf uur nog even een joggingske. Dat blijkt echter zwaarder dan gedacht: ’t is voortdurend sterk stijgend en al na een paar honderd meter gutst het zweet van mijn bol. Bovendien hoor ik nu het luide gehuil van de brulapen uit het dichte oerwoud. Griezelig! 

’s Avonds zitten we weer naast de Freddie en Annie. Wederzijds komen vakantieverhalen naar boven. De Freddie heeft geen walvis gespot. Annie is, na het uitstappen uit de boot op het strand plots in zee geduwd door een grote en onverwachte golf: boot tegen haar arm gebotst, camera stuk. Ze hebben nog lang gediscussieerd over een vergoeding van de camera en zouden uiteindelijk, morgen ongeveer $ 500 vergoed worden voor een camera die  € 1.000 heeft gekost en twee jaar oud is. Al bij al mogen ze van geluk spreken dat ze er zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen. Morgen verhuizen we weer ...