Cocodrilo in Marina Ballena.
Maandag, 12 maart 2012.
Vanmorgen iets voor zes uur wakker geworden in onze “glazen kooi” midden in het oerwoud op de berghellingen van zuidelijk Costa Rica. Ondanks het oorverdovende geluid van krekels en kikkers zijn we gisteren als een blok in slaap gevallen.
Ontbijt om 7 uur aan het zwembad van de lodge. D’er zijn nog twee Belgen in de lodge. Vermoedelijk, te oordelen naar uitspraak, West-Vlamingen. Zij hebben een probleem met hun auto, een 4x4 die hier de berghelling niet op geraakte. Uiteindelijk heeft de baas van de lodge hun moeten komen halen aan de voet van de helling. Ze zijn natuurlijk niet tevreden van hun reisorganisatie ... alles zelf organiseren is een oplossing.😀
We “doen” vandaag het natuurpark van Marina Ballena. Dat is de berghelling af en een tiental kilometer verder naar het zuiden. We betalen $ 6 per persoon. De “locals” betalen maar 1.000 colones (=1.4 EURO). Maar ’t is absoluut de moeite. Elk plaatje is er één voor in de folders van reisorganisaties: een gigantisch groot strand (’t is juist eb) met palmbomen aan de rand en daarachter een ondoordringbaar oerwoud, mangroves waar de getijdenriviertjes in de zee uitmonden, staalblauwe hemel met donkergroene bergen op de achtergrond en witte wolken net boven die bergtoppen. We zien krabben die angstig verdwijnen in gaatjes die ze in het zand hebben geboord. We zien pelikanen en een soort erg slanke reigers, in S-vorm en de Common Black Hawk.
De zon brandt en dat valt ons eigenlijk niet op ... maar later zal blijken dat we beiden flinke zonnebrand hebben opgelopen. ’t Is hier fantastisch! Bij het terugkeren, nadat we nog speciaal de mangroves zijn gaan bekijken, merken we plots een dertigtal gieren op die op één bepaalde plek verzamelen. Als gieren samen zitten is er iets aan de hand ... verrekijker gebruiken dus. Het lijkt alsof een paar gieren iets, een vis (?), aan het verscheuren zijn. We komen wat naderbij. Een klein getijdenriviertje scheidt ons nog van de gieren, maximum tweehonderd meter. Dan plots zien we tussen de gieren een reusachtige (twee meter?) “Cocodrilo”, Spaans voor krokodil (of kaaiman?). Even spannend want dan is de krokodil plots verdwenen ... we oordelen het raadzamer om terug de één meter hoge oever op te zoeken.
Uiteindelijk blijkt dat we zomaar eventjes vier uur in het park hebben rondgewandeld. We rijden naar het 20 km verder gelegen Dominical, een “dorp” wat eigenlijk een verzameling is van houten, golfplaten of stenen huizen, huisjes en koten. Bijna elk huis is een winkel van surfplanken of surfmateriaal of een souvenirshop. Bovendien staan er tientallen houten kraampjes onder de palmen voor het strand. Maar eerst lunchen ... in Ristorante El Coco waar we Ceviche en een Ensalada de Palmito bestellen, met vers geperst fruitsap en een Bavaria Light. Ceviche is vis die gemarineerd is in citroen met ajuin, stukjes paprika en “perejil”, perselie). Deze lekkernij wordt ook in kraampjes en stalletjes langs de weg verkocht maar ‘t is waarschijnlijk veiliger om die in een restaurant te eten. Hoewel ... restaurant El Coco is een grote naam voor een hangar met golfplaten dak. Maar het eten is lekker en de kelner vriendelijk en sympathiek. ’t Is “mucho calor” zegt de kelner en hij plakt een papieren servet op zijn voorhoofd om het zweet af te drogen.
Na de lunch: flaneren en de kraampjes onder de palmen bekijken. B. pikt er één kraampje uit waar een locale “artiest” van palmhout allerlei fantasiejuwelen maakt. ’t Is nu zo warm dat we alweer dorst hebben en opnieuw in El Coco belanden voor twee Bavaria Light. Terug naar de lodge, waar we na een helse rit naar boven - bijna uitsluitend in 2de versnelling en met een goede “aanloop” - plakkend van het zweet aankomen. Tijd nu voor luieren aan het zwembad, foto’s uploaden, boekje lezen, zonnebrand soigneren en ... dineren. Dan tijd voor bed .. amper 9 uur ’s avonds! Dromend van Cocodrilo’s en gieren ...
