Assomada.

Woensdag 2 november 2022.  

6u45. Ik jog op de verlaten grintweg langs de oceaan. Zodra ik de hoge muur van het kerkhof nader hoor ik een loeiend, klaaglijk geluid, langgerekt en continu oeoeoeoeoe… Vreemd. Is het de toch wel sterke wind? Ik rond de hoek van het kerkhof en zie op de lange kaarsrechte grintweg tientallen en tientallen vrouwen, meestal in het zwart gekleed. Sommigen hebben een plastic stoeltje bij; andere een vijf-liter plastic waterfles; nog andere borsteltjes? Dan komt de ene na de andere vol geladen aluguer aanrijden. Bestemming: kerkhof. ‘t Is Allerzielen! Terug in het hotel, vraag ik uitleg aan de receptionist. Maar zijn Creools-Engels is niet voldoende … hij komt niet verder dan “Yes, holiday”. 

Onze hotelkamer heeft officieel een mini-keukentje. In de praktijk is dat: een wasbak; daaronder een kast met potten, pannen en kookgerei; daarnaast een ijskast; boven de ijskast een afzuigkap … en geen kookplaten 😳 🤣! Vandaag checken we uit. Of ten minste, dat proberen we. Volgens de receptionist kan dat niet: we hebben gereserveerd tot 4 november. Ik toon hem onze reservering op iPhone. Hij moet bellen: OK, we mogen uitchecken. De rekening … moeilijk … opnieuw bellen … duurt lang. Dan komt de rekening: 51.800 $. We krijgen nog geen detail te zien maar vinden het bedrag toch redelijk laag. Bijna heb ik via creditcard betaald maar dan krijgt de receptionist opnieuw een telefoontje. De rekening is fout. Het nieuwe bedrag - na weer een tijdje wachten - is 54.800 $. OK, betalen en … wachten op een geprinte factuur. Als we het detail bekijken, zien we dat ze zich nogmaals vergist hebben en ons zo’n kleine 4.000 $ te weinig hebben aangerekend. Kom, snel de auto in en wegwezen. 

Uit pure nieuwsgierigheid rijden we nog even naar het kerkhof. De laatste aluguers vertrekken al: ‘t is 10:00 uur en bijna alles en iedereen is al opnieuw weg. Nog een snelle blik op het zeer uitgestrekte kerkhof. Links lijken de arme stakkers te liggen - allemaal dezelfde eenvoudige kruisjes - rechts de rijke stinkerds met persoonlijke grafstenen, al dan niet getuigend van goede smaak. Rijk of arm, de doden hebben hier maar recht op 3 uur aandacht per jaar. 

Op de nationale weg van Tarrafal naar Praia, ongeveer halfweg, ligt Assomada, bekend voor zijn dagelijkse markt. Hier, zo dicht mogelijk bij het centrum stoppen we. ‘t Is er druk, veel “voetverkeer”; mensen, vooral vrouwen, met” allerlei koopwaar op het hoofd lopen van en naar de markt; hier en daar liggen worstjes op een zwart geblakerde barbecue; straathonden lopen begerig rond. En we zijn nog niet eens op de markt zelf. Een typische, deels overdekte Afrikaanse markt waar alles te krijgen is - zelfs meubels - maar toch vooral groenten, fruit, specerijen, kruiden, vis, vlees en kleding. Oh ja, en de occasionele geit of kip (levend of dood) of speenvarken (levend!). We laten ons meevoeren door de losse Afrikaanse sfeer en kopen bananen, appelen, pruimen, appelsienen. 

Op het centrale plein wippen we even een klein museumpje binnen (100 $ per persoon) in een historische gebouw, (vroeger bank en gemeentehuis). Beetje informatie over lokale producten, onder andere katoen, en de in Assomada en Cabo Verde wereldberoemde muzikant Norberto Tavares. 

We vervolgen onze weg naar Praia en stoppen voor onze meegebrachte lunch op een schaduwrijk plekje. Een groep schoolkinderen komt naast ons zitten. Via Google Translate proberen we een rudimentair gesprek te voeren. Maar ze zijn redelijk schuchter en er is geen haantje-de-voorste bij. 

Probleemloos hotel gevonden en ingecheckt in Praia. Nog wat luieren aan het zwembad, biertje drinken (Strela natuurlijk). Onmiddellijke omgeving van hotel verkennen: druk, zeezichten , strand en vuurtoren in de buurt … Auto’s worden gewassen met een half emmertje water op een originele manier. 

Vanavond eten in het hotel: pasta de mar met linguini, camarão, mexilhão, ameijoa, polvo, molho de tomate,e coentros; een pasta met zeevruchten dus. Lekker, maar “turista” heeft ons inmiddels te pakken.