Eiland hoppen.

Zaterdag 5 november 2022. 

In het weekend is er geen rechtstreekse vlucht van Praia naar Sao Vicente. We moeten met Bestfly eerst naar Sal vliegen en vandaar, met hetzelfde vliegtuig - uitstappen en weer instappen - naar Cesária Evora International Airport op Sao Vicente. Dat “eiland hoppen”verloopt allemaal super vlot. Nog maar pas zijn we opgestegen in Praia of we vliegen al over het kleine eiland Maio: lijkt grotendeels zand- en zoutvlakte te zijn. Dan langsheen Boavista en afdalen naar Sal, wat ook grotendeels vlak en zanderig is. Vanuit de lucht zien we de reusachtige resorts aan de stranden. Half uurtje wachten in de luchthaven van Sal. Verder nog een vluchtje van een half uur naar Sao Vicente. Taxi nemen naar de ferry-terminal in Mindelo. Voor 3.200 escudo kopen we bij Armas twee heen- en terug tickets om naar ons eiland van bestemming te hoppen: Santa Antao. 

‘t Is middag; de boot vertrekt pas om 14:00 uur. We wachten en eten onze meegebrachte lunch in de zo goed als verlaten, grote “marina terminal”. Bij ‘t vertrekuur wachten een twee honderdtal passagiers om in te schepen, naast een klein aantal auto’s. Ook de overtocht verloopt vlot. Er worden wel kotszakjes uitgedeeld - ik neem er ook één, je weet maar nooit - het schip schommelt sterk (de oceaan, hé). Net buiten de haven passeren we Djeu, een mini-eilandje. Het lijkt op een grote drol midden in zee. 

Iets na 15:00 uur: eindelijk in Porto Novo, op Santo Antao.  Hier wacht een auto-verhuur bedrijf ons op om ons de sleutels van een Jimmy 4 x 4 (Suzuki) te overhandigen. We maken er toevallig kennis met een koppel Belgen - veel jonger dan wij - die ook in Palmeira da Cruz Eco-lodge verblijven. Zij hebben deze morgen nog “weg-instructies” via e-mail gekregen van Dany en Guy, de eigenaars van Palmeira. Betty neemt een foto van die e-mail want het lijkt wat ingewikkeld: 

Het laatste half uur is er een wegblokkade. Je ziet de wegaanduiding CRUZINHA en die moet je volgen door de rivierbedding!!! Even uitleggen: je rijdt effectief naar links op de slechte weg en 50 meter verderop opnieuw naar links en je rijdt onder de brug. 20 minuten door de canyon, prachtige weg, ligt slecht en af en toe wat water. Op het einde zie je een  brug onder constructie . Je neemt de weg rechts naar boven, links is de oceaan. Na 400m verder is er een heel klein weggetje naar rechts en dat moet je nemen. 200m verder ben je op Palmeira 🌴. 

We zien het wel. 

Langs de kustweg is het landschap kurkdroog; hoge rotsachtige en steile bergen langs de ene kant, blauwe oceaan langs de andere kant; geiten en ezels op en over de weg; geen bewoning; geen mensen … niets. De weg (grotendeels kasseien, soms asfalt) stijgt fel, daalt dan weer even sterk, en zo verder. Meer naar het noorden wordt alles groen. En plots: een dorpje tegen de bergwand geplakt, met huisjes in verschillende felle kleuren. Zo mooi. Uiteraard stoppen we voortdurend om foto’s te nemen. Voortdurend opletten: hier en daar is de helft van de weg verdwenen in zee, weggespoeld tijdens het regenseizoen. 

We schieten niet op. Bijna 17:00 uur - om 18:00 uur wordt het donker! - en we komen aan de vermelde wegblokkade! Een houten bordje wijst ons naar links, een grintweg in. ‘t Is inderdaad een rivierbedding, droog, althans in het begin: naarmate we verder rijden komen we meer in water terecht! Is dit wel de juiste weg? Het pad wordt nog moeilijker, niet meer te doen met een gewone auto. Stoppen en even rondkijken: natuur, bergen, water, kiezels … een verlaten en vervallen huis … verder geen weg meer te zien. We keren terug en … komen een andere “Jimmy” tegen: de jonge Belgen van daarnet !  Even samen overleggen: ‘t moet meer richting de zee zijn. We zijn bijna terug aan de “grote” weg als we een brug zien. Dat is de brug waarvan sprake in de e-mail. YES! We rijden onder de brug, verder door de nu half-droge river; komen zelfs een aluguer tegen!?; nog verder een mevrouw en meneer aan wie we bevestiging vragen dat dit de weg naar Palmeira is. Ja, dus. ‘t Is 17u30 als we Palmeira - eindelijk - bereiken. 

Nu snel nog een drankje en een mooie zonsondergang meepikken. Palmeira da Cruz Ecolodge wordt uitgebaat door twee Belgen - Guy, die kookt en zijn vrouw Dany die ons rond leidt in onze kamer met ongelooflijk uitzicht op zee en bergen. Er zijn zes kamers, volzet op dit moment: een internationaal gezelschap van Belgen, een Duitser, een Russische … Samen eten, babbelen en de avond afsluiten met grogue. Guy biedt twee soorten aan: de heldere, basis grogue en een licht amber-kleurige die op eiken vaten heeft geslapen. Die laatste is de betere: ‘t smaakt een beetje rum-achtig. D’er is ook Pontche. Dat is grogue aangelengd en gezoet met honing. Geen amateurs. 

Van al dat eiland hoppen wordt je moe. We zoeken in het pikdonker onze kamer op en hoppen in bed. Sweat dreams!